Рацете го подзаборавија пакувањето, и замислував како со неизмерна гордост стојам на таа француска тераса, тој таен знаковен орнамент.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Зоре, разумно суштество, само ги подигна трите празни филџани и пепелникот полн со догорчиња од соседната маса и со неизмерната полунасмевка влезе во кафулето.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Очите ѝ беа широко отворени, со замрзнат страв во нив и со неизмерна болка истовремено.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ми дојде злобна помисла дека врз примерот на овие три часовници е тешко применлива разликата меѓу канаринецот што се обидува да стане птичји Павароти и папагалот, кој, пак, од своја страна, се труди да го имитира (со очекуван ефект на расипан грамафон).
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)