со (предл.) - закопан (прид.)

Арсо одеше по Глигор со закопани прсти во здолништето на неговото палто.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Виде уште еден убиен - црн, клунест со закопани нокти во килимот прошаран необично со црвени капки и ситни срчи на очила.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Крсташот, и таков, убиен, раскрилен во правта и со закопана глава во неа, изгледаше непобеден.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)