со (предл.) - благ (прид.)

Татко ми загадочно молчеше, трпеливо ја смируваше со благиот поглед на своите сини очи, од кои секогаш зрачеше надеж.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ако сите три сфери на тешката леснотија – облаците, снегот и маглата – се претворат во течна состојба, би се добило вода, со благи кругови на површината, кои рамномерно се шират, од нежниот вртеж на планетата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Порачуваше германски книги од Пешта и Виена, француски од Париз, откаде, во лакиран, дрвен сандак со етикета „L`orgie expressif Mustel“, му пристигна инструмент со благи типки.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Христина, ти како да си многу уморна вечерва, - ми рече татко ми со благ глас откако вечеравме, - легни си.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ја крена главата, ме погледна изморено, но гордо, со насмеан израз на рилките, со блага иронија во подзамижаните очи.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Некој крај средниот оган споменал дека видовитиот Дмитар-Пејко, пред злата крв да му го покрие разумот, расправал долго и со благ занес во очите за благородноста на човекот, за дарежливоста на земјата, за силата на водата; секој збор на старецот бил светол и звучен, до проѕирност измиен со мудрост; прикаските имале подлабок корен и од самиот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако мртовечкиот ветар го бришел сјајот на ѕвездите, над нив светела некаква леденикава ведрина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Блиску до интересот на поетесата Олга Наумовска мотиви од цврстата љубов кон татковината, мотиви од вестените интимни победи на срцето, блиско ѕиркање во структурираните поетски форми од типот на хаику песни, но и детската разиграност исполнета со блага ненаметлива рима и изрази кои соодветствуваат со совремието во кое живееме.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ивона нежно со благ наклон ја подаде раката прво на Саво, а потоа и на Снеже.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но сепак Камилски, откако помисли дали ќе биде тоа еден од светските јазици, или првиот јазик што го научил, категорично одговори: Се разбира најсладок ми е мајчиниот јазик? Не! рече Татко со блага насмевка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зар може да има друг јазик, освен мајчиниот? Има, тоа е јазикот во твојата уста!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Небото, чисто и недогледно, полека го разблажи мракот со блага модрина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Тие мене одамна ме фатија“, рече О'Брајан со блага, речиси покајничка иронија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше прекриена со лесен чаршаф преку кој се оцртуваа облините на нејзиното тело, низ едвај забележливи поместувања, со благи бранови според ритамот на дишењето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Доцниш, ибн Тајко!“ рече бегот, но не луто, повеќе со благ прекор.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Неколку мига, на осветленото парче во дворот, стоев во сон, предадена на млечната ноќ што ми го обвиваше и ми го дразнеше телото со блага свежина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сѐ заврши со еден благодарен, скоро срамежлив поглед на Гаро упатен кон неа и со благо замавнување на опашката.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го нема на оваа страна каде што легна синоќа, а добро знае дека тука легна и дека пред заспивање ја пикаше во своите пазуви од што ѝ се рашири една леснотија по снагата па спиеше со благи соништа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Роса го смируваше со благи зборови Ти да не се плашиш чичо Диониш, с врнаме на истото место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Господи, колку убав ден се осамна, ами не можеше вчера така да нѐ причека? си мисли додека си го шмрка чајот без леб и додека со благ поглед го опфаќа брлогот дробнежот на баба Петра и некоја невидлива сила ја исполнува, ја раширува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нѐ следеше сите со благиот поглед.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Излезе од градската куќа, со своето бело сари, порабено со сино, со блага насмевка, со поглед преполн добрина кој зрачеше и допираше до сите. И до Мајка...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Крај нив сѐ е озвучено Со певлив клуч отклучено, Со блага умилност.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
И станувам усвитен камен Метеор желен за Мајката Земја Со благ допир Го отворам просторот За глобално затоплување Во собата полна со гости Од жарот пишти змија
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
А потоа подавајќи му рака на гостинот со благ израз на лицето му рече: - Чест ми чините господине Лозински што ми дојдовте в куќи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ноќта навева мирис на далечни снегови што се мешаат со благата пареа на тревата кон месечината што чади.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И кога повторно го крена семејството на нозе, неговите синови пораснати, и можеби моќни како тој во младоста во Цариград, му понудија со малиот фиат 750, купен со заеднички средства, произведен во Југославија, според италијанска лиценца, да го одведат во Турција, тој со блага насмевка која освојуваше, само им рече: Синови мои, зар да се вратам како ритач во градот кај што можев да бидам господар!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тоа што сѐ уште ве ословувам со господине е, се разбира, со благ вкус на иронија.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Земи ... – А, не – му ја тргна раката и рече со благ глас: – Земете си ги.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Во друштво со неа крај морскиот брег, брановите звучеа како погонска сила за неговите чувства, дуваше освежувачки солен воздух со блага доза на афродизијак, добрата риба беше предобро приготвена и белото вино толку лесно му се лизгаше низ грлото правејќи сѐ пред него да биде рамно и проодно до бескрај.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ноќта бргу падна, сијалиците го заменија сонцето во одајките и додека вечераа во кујната, со нурнат поглед во чинијата со манџа Пелагија го откри Егеецот Димостен, Влав од селата на Кожув Планина, човекот со дрвената нога, со убавото лице, со благиот глас, со косата што паѓа врз очите, рече додека тој се биел против фашистите со партизаните, го запалиле неговото село, со другите куќи изгорела и неговата куќа, ама во неговата куќа била неговата жена и деца и оти далеку во други планини со бојови зафатен за несреќата дознава дури кога и тој останал без една нога а се лекувал тука близу Скопје, во партизанската болница Катланово.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)