со (предл.) - ѕвезда (имн.)

8. Шуми под твоите нозе мртвото лисје од лани не го слушаш се веат над твоето лице надвесените гранки не слушаш од твоите очи занесени ѕвездите светлина пијат и паѓа златниот прав по разбушавените коси ти знаеш те вика само ноќта браната песна што ечи и што ја слушаш сал неа некому да ја речеш и итаат колку ли итаат твоите очи озарени што не го знаат мракот ни тој ги знае нив Очите полни со ѕвезди ја носат пред себе светлината на преболениот стих Побрзај побрзај брзај оваа ноќ е твоја ноќ и песната е новородено дете што не знае да молчи
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Тоа ти е, како да ти речам... Го гледаш небото полно со ѕвезди и си одбираш една, ја гледаш, ја гледаш и си мислиш дека е само твоја и си мислиш дека ќе ти донесе голема среќа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чекореше со ѕвездите, со реката, со ноќта - со немирната, појава од среќа ноќ... Чекореше. Занесен. Усмевнат. Среќен...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Собрана цела кошарка подградни желби паднати со ѕвездите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе ја преораме сета руска земја, ќе ги поврземе со канали ледениот север и топлиот југ, ќе го поврземе морето со пустината, земјата со ѕвездите, порачуваше Сталин.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Неговиот последен здив не ја размрешка зелената вода до врв наполнета со ѕвезди и жаби.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И ете, наспроти сите божји нешта, Сега луѓето застанати на прозорец гледаат и се крстат: Точно во таа доба и од страна зад која исчезна таа Квечерина, заедно со ѕвездите - изгрева и сонцето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Болска во темното таблата испишана со градови, како небото со ѕвезди.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како глава на бројното семејство Буколовац, Трајко бил и чувар на амблемата – магарешка глава со ѕвезда на чело, а испод глава полегнати на во косо две секири и два долги ножа, сето тоа исцртано на одбранбен штит, кој го носеле пред себе нашите предци.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Веќе е ноќ – ја нурнува главата во неговата прегратка - Невообичајно топла ноќ. Полна со ѕвезди. Како предзнак на нешто убаво...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Таму на широката рамка од прозорецот се црнее небото избоцкано со ѕвезди.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Звукот живее со ѕвездите и живее свој живот. И добро е што е тоа Марија?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
— На несакање, велам, штурциве ме заглушија, а небоно е втурено со ѕвезди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- ЕМ СИ МИ ЅВЕЗДА ем со Ѕвезда на чело... За мене, мила, од небото падната - во дланки пречекана... ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Потоа, строга од некоја своја правдина и со ѕвезда од танки брчки околу устата, застанала пред двајцата без да им одговори на поздравот. Чекала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бавно ги заобиколувала лочките на својот пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев на небото, со ѕвездите, во светлите градини на рајот, паѓав во најдлабокото, во најтемниот пекол.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Оти песната е талкач Верен придружник и соговорник од патеките на умот Ака по беспатици а штом ќе пристигне дома Прошетува по одајата со погледот на домакинката тргната да го крене пердето за да помуабети со Ѕвездите.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И кај ќе капнеше – гореше земјата. И едно столетие будеше друго и друго по нив се будеше молејќи: Ах, каде си ти сега што управуваш со ѕвездите и под нив утре што ќе се поткреваш.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
И тоа што не беше од камен – се скамени Та народот на крст ја преноќи ноќта Слушајќи како пеат светците темно како пред погуба: - Тој што ќе го прескочи Светото дрво Ќе управува само со ѕвездите И пусто ќе биде никој ако не го прескочи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Од отворениот куфер се растури неговата црна униформа, како црна маглина, со ѕвездите што блескаа ваму-таму, оддалечени, во материјалот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ноќите кога тие планети ќе може да се гледаат на небото ние не би сакале да имаме ништо заедничко со ѕвездите.” „Мислам дека е така“, реков.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Така ќе си редам во себеси и ќе се туткам на скалите, пред врата. Сама со ноќта, со ѕвездите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ископавме, закопавме. Вистина по темница, ама ноќта ведра, начичкана со ѕвезди, се гледа, се работи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)