со (предл.) - чудење (имн.)

Гледал народот со чудење и страв во отворениот гроб, а таму лежел Сане Сандин со качкет на главата, со црвен минтан, со чевли од мукава на нозете.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не бев ни забележала дека веднаш по мене излегле двете машки деца од братот на Вера и со чудење и нејасно за нив сочувство гледаа во мене.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И тој почна божем со чудење колку е зол светот и грди луѓето, та зборуваат најгнасни работи, што еве тој, како добронамерен и пријателски настроен човек, демек, ќе ти ги кажел.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јован сврти глава со чудење. „Затоа“, вели, „онолку широко место си спремил.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Како тоа немало авиони? - со чудење прашува Гошко.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
После сите ми стегаат рака и со чудење ме гледаат во мевот, кренат до под гуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Другите со чудење гледаа во старицата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Со чудење ги гледаа легените за миење, садовите со вода, купиштата пижами, наметки и влечки, канти со млеко и со напитоци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Така ли? - ме погледна со чудење.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Како тоа немало авиони? - со чудење прашува Гошко.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)