Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Боже, ти колку го сакаше, без резерва, без отстапница, ама ти си мислела ако појдеш со човек кој има само едно рало чевли, загарантирана ти е љубовта и преданоста, како секогаш да има две страни, од едната богатство, од другата доблести со верна љубов како круна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Слично е и со човекот од Канада.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се прашувам и ден-денес.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

алфред хичкок (втор дел) Распространето е мислењето на критиката дека Хичкоковото „зрело доба” му припаѓа на англискиот период, дека почна со Човекот што премногу знаеше (1934), а заврши со Госпоѓата што исчезнува (1938) - значи, пред самото негово заминување во Америка.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И покрај сите црнила и балкански премрежиња, Татко не престануваше да верува во овдешната изрека дека планина со планина не се сретнува, но човек со човека - да.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Што ли се случува со човеков, помисли Мајка.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Помислував дека тоа има некаква врска со човекот што го сретнавме, но не бев сигурна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Може тој да се пофали и со луѓе што сакаа духовно да се одделат Македонците од Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа пребледе, бргу го погледна братучедот, кој веќе стануваше, и си ги закаса усните.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Оди со човеков горе!“ ѝ рече човекот со лузната на македонски, без да ја погледне.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се туткаа потоа со човекот што го тераше во долга просторија, без достатна виделина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Никако и Јосиф да излезе од одајата и да им каже на луѓето што станува со човекот, има ли надеж да прездрави?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

СР Македонија во Војници е застапена со човекот кој што во својата чета го викаат Тавче (без гравче).

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Којзнае што стана со човекот. Може некој да го уби заради алиштата, заради пушката. Или за нешто друго... 98

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со човек пред себе и зад себе, се чувствував сигурен.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Но, сега прв пат се соочуваше со човек од ковот на Климент Камилски, кој не можеше да го класифицира во ниту една категорија на балканските идеалисти во Париз.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Види Петар, шо се однесува до мене, јас те знам и ме радува шо сестра ми – иако криела - се среќавала со човек од висок калибар како тебе.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Што станало со човекот?“ рече Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со човек на кого не му ја знаеш фамилијата.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ако сакаш да проговориш некој лав со човекот, проговори човечки, а ако не — нека стане, нека си оди откај што дошол.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас не ода за пари, токо да се најдиме човек со човека.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Над тромавата свест завесата сѐ повеќе се дигаше и го разголуваше настанот со ножот, со ленената кошула, со ударот, со човекот, на чиј гроб лежеше тешка плоча на дваесетте продувани години.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе поправам малку муабет со човеков.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Се мислел, се мислел, мудрецот и рекол: „Душата, господаре: таа патува од раѓањето до смртта со човекот. Таа е светлото човеково...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го барав и чистилиштето сакав душата да ја исчистам и да ја издигнам до некој рај, некоја среќна земја, некоја утопија каде што владее хармонија, единство на човекот со човек, единство на човекот со просторот кој го опкружува и љубовта која го исполнува.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Исчистени од гревовите и ниските страсти треба да го бараме со сетилата за перцепција она место од телото каде што се сконцентрирани сите моќи.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Што сторив проклета да сум со човекот? И живо се сеќава, чиниш сега се случува, како ги залепува своите врели усни на неговата нажубрена рака преку кои жубри за миг му го почувствува ранетото срце!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не се гибам со луѓето, не се кажувам, туку само подголтнувам како човек што си ја загубил адресата за дома.