Смртта зад неа чмае со сонцето зад својот грб.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Под усвитен товар Капнати че збиваат.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Барбут- бег знаеше што можеше да се стори со сонцето.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Пишпирик како да се зачуди: - Што ќе правам со сонцето?
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Не ќе настинуваат ниту пак ќе киваат.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Татко ми постојано става дрва во каминот во дневната соба и пријатно е да се гледа како огнот игра весели игри во огништето.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Ливадата наоколу е полна со сонце и со птици.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Да зборуваш со сонцето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дека тоа и го разбудило и дека тоа сега и го води и неговиот поглед во височините. Сега се шегуваше со Сонцето.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Велеа: „Таа“, веднаш после тоа, кога главниот инженер отишол дома, а оној, Ристан, не можел да биде скриен, како што ги криела до тогаш сите други, бил огромен за да може да биде засолнет некаде, стоел среде собата, а таа висела, како играчка на неговиот врат, здрвен и со отпуштени раце, целиот грч, пред да се впушти во она, каде што го повикувал допирот од нејзините колкови: „Дојди колкав си, одлупи ме, сева, стори ме црвена, усвити ме, како да сум била в постела со сонцето, дојди...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
О, господе, можеби сега тие имаа други имиња, други знаци, можеби тие сега беа Унгарци, Руси, Полјаци, Французи, Чеси, Германци, им го кажувавме прекрасниот сон за родниот крај, каде беше тој, нели си спомнувавте, имаше еден рид, еден рид со сонце изутрина, па потоа една мала рекичка, оттаму реката пак се протегаше шума, една сребрена, една златна шума и небото над неа исто такво, нели...
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Добар ден, сестри, браќа! топол поздрав цветот праќа Со сонцето збори цветот, му се радува на светот.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Оти тогаш сите ќе избегаат под дрвјата и полето ќе остане само со сонцето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од големиот стог се стркала сонцето на пат и уплашено од кучињата се разбега низ тесните сокаци криејќи се зад малите прозорци на куќите Триејќи ги очите селаните ги врзуваат немирните кучиња за плот И свирејќи, со косите на рамо се разлеваат со сонцето по ливадите.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)