со (предл.) - син (имн.)

На своите осамени обиколки на синорот беше стигнал да се зближи некако со говедарката Ристана Голушкоска со син ѝ Димко Силистарко, па тие, не без сочувство за нивните страдања во туѓа земја и меѓу туѓинци, брзо ја разнесоа низ Потковицата: Додека бил Видан малечко и додека мајка му можела да работи, го водела со себе по белградските господарски куќи за да ѝ помага.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но кога тој нараснал а таа почнала да поболува, морал сам да заработува за двајцата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Копнееше по секој спомен, драго му беше сѐ што го сврзуваше со Неа, со синот и малата Весна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Селаните цврсто го барале тоа, но Никола со синовите дал мито кај Абди-паша во Монастир, а можеби и кај Ахмед-паша во Цариград, и ја зел планината. Кај маказарчани ова предизвикало голем бес.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Атина беше убава жена, но судбината не беше баш блага со нејзе: многу млада остана вдовица и со синот повторно живееше кај родителите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Дека не успеала да се вработи и дека со синот немаат средства за живот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Јас размислував доста во врска со синот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Оф, саде добрина да ни е во домата... саде убавина со домаќинот мој, со синот, со снаата, со внуката Ѕвезда - Деница.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Потоа таа најде привремено сместување: една илегална соба која ја делеше со синот. Соседите ја пријавија.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Истата вечер стариот Голдблум, облечен во ноќна анетрија, додека жена му држеше свеќник над главата, ги броеше, потплукнувајќи меѓу прстите, крупните банкноти што ги редеше на постелата, подготвувајќи ги, заедно со неколку обврзници, како практична поткрепа на предлогот што го подготвуваше за утрешниот разговор со син му. „Дојдете”, ми рече д-р Астерид.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Месец два како да траеше зимата, југот што не можеше да се види, туку само да се насети, топлина распосла насекаде и токму затоа Пелагија ја пронајде управата на шумското и набргу се најде на падините на Водно како копа дупки за нови садници заедно со Танаско, со синот на Борис Биџов, со други бегалци а и со по некој Циган и Шиптар.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Патем погодуваше дека повикот е бездруго во врска со синот, па ги вртеше во главата сите можности што можеле да се случат - од притвор заради тепачка до земање дрога на јавно место.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој ден, на кинизбот, простум останала ничкум на гробот и непрестано липала.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тие и денес течат и шепотат за безграничната мајчина љубов и болка.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Само тие биле врска со синот. На гробот не давала ништо друго да порасне, освен цвеќиња.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- А ако кренат рака на тебе? - Е, ќе кренат! Зошто, кога не им чинам зло? А затоа и со син ми се карам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Е, дури сега ја разбрав карикатурата на Пецко: искачен со синот на врв Водно, а под нив градот во смог.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сега, тие исти соседи, на кои им беше најпотребна во невремето, ја молеа да појде со синот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)