со (предл.) - пушка (имн.)

Наоружан до заби со пушка, тешки куршуми нанижани преку градите, му удира по дрвената маса, на која се потскокнуваше тресејќи се, а момчињата од четата, повторуваа по него согласувајќи се со секоја негова мисла...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
На другиот брег од реката, на падинките на ридот на кој се извишуваше Калето стоеја наредени, но разретчени војници со пушки.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така легнат, со пушката до мене (секогаш носев пушка, Турците мене не ме гибаа) и зедов да нишанам, онака, од бес, неодредено.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Купив друг и него јас самиот, без да сакам, го убив со пушката дури се одмарав на патот за Лева Река.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со пушка, со збор, со ум јас работев.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Рацете се зафатени со пушките извиткани во вреќи и не можат да нѐ одбранат од него.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Пукам! - и штрака со пушката што му ја дадоа „камаратине“.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Бравос, бре Мариовци, — извикаа сите тројца и ги прибраа парите, а Крстета го одведе Бајракот кај Алимасковци да преденува, па вечер да го испратат назад во четата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но кога наврте на долот, на пет шест стотина метра од чуката, од растот испадна војник со пушката на готовс и громко извика: — Теслим, бре ќерата! — и просто му ја допре цевката од пушката на Милана в гради.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овој кај чаушот, та дојде и до јузбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толевите двесте и педесет, и уште толку собрани од цело Мариово, му ги теслимија една вечер на секретарот на Толета — Шаќира и овој се преоблече во мариовски алишта и, со пушката под сакма, со пазарџиите отиде во Прилеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се облече убаво, се завитка со шал, ја крена јаката на палтото и со пушката в рака, излезе надвор.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пропаѓајќи до градите во снегот, валкајќи се, помагајќи се со пушката, со стапот, Бојан можеби измина дваесетина метри по угорницата, каде што под снегот требаше да биде патчето што водеше кон Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А откако, по пиењето вода, ќе се врателе на гробиштата, Трајана седнувала на плочата на својот гроб, до себе го седнувала малечкото и со пушката в скут долго, долго гледала кон населбата и кон полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И така, држејќи го за раче детулето од Оредна Чибикоска, со пушката преку рамена, си отишла пругоре по патчето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Додека повеќето од тајфата одеа пешки, вооружени со пушки, со стапови, со крстови а стапови и со торби, за да имаат во што да грабаат од народот, сам тој, Партениј, јаваше на бел коњ, сиот позлатен и накитен со мониста и со пувки од коприна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За оваа приказна, која ја оценија како пропаганда, комунистичка, полицајците три дена ги држеа затворени во амбарите Трпоски, а потоа ги однесоа во општинскиот затвор во Тополчани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дури и Турците, кои како и христијаните кога ги слушнаа лелекањата на Јанческите дотрчаа на срецело, тие вооружени со пушки и со пиштоли, во тоа видоа божји знак и само велеа Ај Алах, Ај, Алах!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во секој таков лов, по неколку кучиња од жителите на Потковицата бидуваа убиени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И не настрадуваа само житјата и бавчите, туку и овчарските кучиња: ќе се здавеше некој овчарски пес со нивните, со `ртките и со загарите, а тие ќе го земаа на нишан со пушката и наместо мртов ќе го оставеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зашто да се делеа така, на Турци и христијани, сега и тие како нас ќе стоеја едни спроти други со пушки а немаше сите заедно да го пашкаат старецот Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Замолча па додала: Поздравете ми ги внуците, снаата и Блажета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа замолчила, намнисувала да си продолжи пругоре по патчето, но се премислила: А вие, сестри, им рекла, нема ништо да направите со викање и со колнење, туку правите како што правевме ние комитите, со пушки, со камења, со дрвја и со сѐ што ќе ви се здаде мавајте по нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но како да ја вратам? Да ја ловам со мрежа, со пушка, со јадица?
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Зедов едно гранче и нацртав на земјата палјачо со најголеми чевли на светот и само малку помала уста од тие чевли.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Дознавајќи за тоа, жандармите влегле во станот, го фатиле бегалецот, во приземјето го убиле и потоа на улицата го изрешетале со пушки и револвери.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Пишуваше драма – еден дел од животот на Сандино – во која американскиот стипендист пука во Американците со пушка на прадедо му, прочуениот ловец на бизони, мајката го губи едното дете, близначе, а другото, престорено во бувче, ноќе ги колве очите на окупаторските војници, убавицата води љубов не само со целото село, туку и со сеништата, вампири, духови на претците – сѐ тоа набиено на шеесетина страници.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Вие нема да го колете, туку со пушка треба да му пресудам јас.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој знаеше дека ако вистински се заложи, не со пушки, не со бугарски тенкови, туку со упорна агитација, ситуацијата може да се среди.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Пушка имам, не се плашам дури и сам да сум. - Пушката ќе ја оставиш, го пресекол Онисифор Проказник. - Ќе ве сретнат, ќе се посомневаат на вас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од своето камено гнездо, колку куќа толку кула, без жени и без слуги но со белези што го покажуваат дури и умирањето на бигорот, Селџик-бег ја пречекал мулазимовата заповед со крвави очи и со пушка в раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А и селаните, кога ќе те видат со преврзано око и со пушка, ќе извадат од некоја дупка своја абердарка и ќе те спобркаат уште пред да им влезеш в село.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Биле десетмина со кубури и со пушки, другите ги поеле говедата на безимен поток.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со крв и барут се бранеле востаниците сѐ додека пашата Емби Лобуд не насобрал неколку илјади борци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога се пронела непроверена вест дека многумина неверници и неколцина незадоволни Турци се отворено со него, беговите побарале од власта да го смири поетот предавник и мулазимот веднаш испратил кај него двајца суварии да го доведат во управата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето, стиснати меѓу чуки и суводолици, се поставувале зад камења и зад џунки со искуство на војувачи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седел со пушка на коленици и наведнат, некако чудно и длабоко под превезот на свои тајни, што бездруго не можело а да не се поверува дека веќе и не сонува да ѝ стане чауш на дружината ако некогаш некој занес го подбуцнувал кон таква славољубивост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По бесењето на килавиот Јаков Иконописец (настанот никој не го споменувал, значи секој од нив по малку се чувствувал душман), на тој вчерашен мајстор на смртта, како да живеел во магли на каење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така тие го сардисале гратчето со пушки и топови: истрел - крик, писок на сабја - писок на пресечено грло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Остана, со пушката в раце, зад своето дрво и бел в очите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потскокнуваше при секое негово пукање, а на крајот, кога тој удри во празната цевка и кога остана преклонет, со пушката, исто како и со празни раце, мечката пак мирно се сврте кон топлото месо на јарчето, го собра со своите шепи од снегот, и замина напреку, оддалечувајќи се.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А тогаш наведнат, со пушката преку рамо, во која останаа само уште два неубоити фишека, што ги изнајде на дното од пазуварката и ги стави за секој случај, преклонето зачекори надолу по широката трага, свесен дека го надмудрија, дека го исплашија, дека го маѓепсаа така, за веќе ни еднаш во скоро време ни да не помисли на лов на самјаци.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко им помогна во тоа и сега стоеја на вратата, сосема облечени и со пушките в раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Така се дури не го нашле самоубиен еден од тие негови борци, некој, што не можел да измолчи за сето тоа, па макар го кажал тоа и во своето претсмртно писмо, кое почнувало со она доста карактеристичното: „За ова ли се боревме...“ во бавчата, до џамијата, крај турските ќиури, со пушката, чиј што чкрапец морал да го врзе со сиџимче за палецот од ногата и дури така да повлече, бидејќи немал прирака ништо друго, освен тој долг бугарски карабин, во дрвото на чиј кундак пред тоа имаше уште една нова решка крај седумте стари.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Седеше пред вратата со пушката в рака и му велеше насолзено: „Попусто е, учителе. Никаков лек не му помага на син ми“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се смрди селото од риба; замириса сѐ на риба: и алиштата и постелите по куќите, и садовите, и водата за пиење, и млекото, и здивот на луѓето, и изметот; ги солеа луѓето, ги ставаа во грнци, во каци, во сѐ што имаа, ги сушеа, а скапаните им ги фрлаа на мачките што се накотија и изнадојдоа од сите села: мораа после со пушки и со отров да ги ништат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сонуваше: некој му го поткопува ѕидот од куќата откај патот и му става експлозив да го руши; истрчува Бандо со пушката надвор, вика по тие невидливи минери во мракот, пали фенер, ја бара дупката со експлозивот; никаква дупка и никаков експлозив нема, но го слуша фитилот кој шишти, кај што гори, му оди по шиштежот, го бара, никаков фитил не може да најде; врти околу куќата и го слуша ветерот што шумоли во сувите трски; легнува повторно да спие, но токму тогаш силна експлозија екнува и ја руши куќата; скокнува Бандо од постелата, стрчнува низ одајата, излегува надвор, но гледа никаква експлозија нема, никакво рушење на куќата; гледа езерото се нишка полека, мирно, гледа месечината прпелка во него како риба, превртувајќи се на мев; селото е глуво, заспано; само од далечина одвреме-навреме се слуша некој посилен пукот од фронтот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Седеше Висар скриен во одајата и се бореше со две неволи: болеста и стравот; а татко му на секој шум и тропот во дворот, на секој ѕвекот на ѕвонецот на вратата, излетуваше со пушката надвор.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па после, ти велам, се искрадува Мисајле Ковачот, се истргува некако, никој не виде во тој прплец кога отиде дома и кога се врати од дома, туку еве го со пушка в раце.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој испукува со пушката во шумките, во празно. И јас одново потрчувам, се лизгам, се завлечкувам. 66
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ко сенки, ко сеници се точкаат: со пушки, со ќебиња, со украдени сакми, со некакви врзопи преку рамења.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Иди со пушката и ја крева нагоре, го бара со цевката Дука Вендија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лелеј! Лелеј, лелеј, пиштам јас, си ја кубам косата се разбркувале во врбушките, нашле крстици со пушки, со ножеви, со матерки, со куршуми и што ти не. Небаре капици сено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ти полека газиш, мислиш сега ќе спрета од некоја грмушка шљука или лештарка, а сојката, господ ја родил како шпион, ќе писне - бегајте, човек со пушка се доближува!
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ја истуркавме војната, време е да те вдомиме! - како да го слушаше гласот на Серафим, татко ѝ, кој не беше со пушка в раце, но во секоја прилика ги помагаше партизаните.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пратија гласници до нас: предајте се и веднаш слезете, кучкини синови, имате ултиматум од шест часа, потоа веднаш ќе отвориме оган со пушки, со митралези, со топови, за вас, копилиња, ќе бидат сосема доволни. Некој валкан Јуда, значи, сепак нѐ предал.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не мина ни час. Просторот се ослободи од военото и полициско присуство, од транспортерите, тешкото наоружување. Како да не случило ништо.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мигум ги снема и војниците и полицајците со пушките со бајонетите и калашниковите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
14. УБИВАЈ СО ЛАФ, А НЕ СО ПУШКА - тоа ли е тринаесеттата заповед за денес, ги шири некој рацете божем да те гушка, а гледаш: ти го плете надгробниот венец...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Кога го видоа луѓето се возбудија и започна хајка по него: истрчуваа луѓето од куќите, со вили, со секири, со пушки, го бркаа, пукаа на него, но куршумот никако да го фати; скокаше тоа преку плотовите, ендеците, се вовираше низ грмушките и пак шмугнуваше в шума.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Трчаа луѓето, фаќаа пусија, замавнуваа со стаповите, бодинаа со вилата, пукаа со пушки, но него некоја среќа го служеше: целото искрвавено ќе одмаглеше во шумата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му велеше: Еден мој другар загина на фронтот само затоа што беше левучар: не можеше на лева страна да нишани со пушката...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со пушки, пиштоли, јатагани, секири и друго оружје, па и камења паднаа на селаните со бесни викотници. – Удри, коли, сечи, тепај! – се слушаше од побеснетата толпа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се ширеше квичеж по сите дворови; некои се плашеа да ги фаќаат со раце, да ги колат со нож, и ги убиваа со пушки.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Чичко Анѓеле, Федерико и другите стрелаа со пушките.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Со пушките во рацете, двајца партизани се упатија откаде што се слушаше свиркањето од косот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ќешке со пушка да бев убиен, мајче, и тамо да бев умрен, во нашите гробишта да бев закопан, за ти, мајко да ми идеш на гробот да ми палиш свеќа и да ми раздаваш задужбина!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Загинавте млади, о јунаци бујни, мажествено, чесно, со пушките в рака, И пред да се кренат бајраците рујни, на агата вие му внушивте мака.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Та до скоро со пушка на рамо комитствуваше по Пелистер и ги бркаше зулумќарите, а сега одеднаш да стане селски предавник.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Значи, најдобри резултати или ако сакате, со подруги зборови, најдобро дејство или последици со пушката се постигнуваат на четиристотини метри.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сега ми велат - херој ќе бидеш ако се бориш до последната капка крв, ако умреш, ако загинеш со пушка в рака...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со опинци и бели објала испрекрстено опашани со ремење, со пиштоли на појас и со реденици фишеци на крстот ставени преку градите, со брада до појас, обраснат, со каплак на главата, со пушка во левата рака и со гуна преку рамената. – Добро утро, добри луѓе- рече тој гласно.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Се слушна топот на коњски нозе - од другата страна на полјанката се подраширија гранките на елките и боровите и од нив излегоа тројца коњаници вооружени до заби со пушки, пиштоли и остри ножеви.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Признавам: се исплашив. Со дивите ѕверови нема играчка, а јас не сум ловџија со пушка па да знам со нив да излезам на крај.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Војникот со пушката не брзаше. - Две, - рече едно време. Братучедите почнаа да се колебаат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ги вратија на местото под оревот. Стражарите сега не стоеја туку со пушките меѓу нозе седеа на камењето зад нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Седев на ранецот со пушката во раце кога колоната се појави.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И двајцата беа во фесови, со бечви, со пушки на рамо и со везлиња околу појасот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Трчаа со пушките в раце по селски пат што минуваше меѓу високи ѕидови густо обраснати со скреби нафатени по дрвјата крај меѓуселскиот пат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„... Потоа отидов во котларницата каде што ја имав скриено пушката, ја наполнив, ставив фишек во цевката и со пушката откочена, на готовс, тргнав кон канцеларијата на директорот со пушката пак во најлонската вреќа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)