Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Селаните не мрднале со прст да му помогнат во тешкотијата во која се нашол сега. Но има уште.“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Порано, во еднопартискиот систем, просторијата на кооперацијата си беше секогаш иста, истиот продавач, Тоде Нунко, истите шишиња зејтин, истата сол, истата пипер за в очи, истото сточно, ако го имаше, истите наполитанки “јадро“, истите поличиња, истата паланѕа со истите тегови, сѐ урамнотежено и сите присутни урамнотежени и мирни, секој во себе со прстот на чело, што ќе каже и колку треба да каже, за да се заслужи еден живот што се живее.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Одев наваму-натаму низ собата, се вѕирав во дното на бунарот, гребев со прсти по песокот, но знаев дека можам само толку, да замислувам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Продавачот махинално, без да го погледнува, покажал со прст на обесените палта.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Таму каде што претходно живеевме вриеше од оние плочести, темни, влакнести лебарки, молневито брзи, а сепак сосема добро видливи кога исплашени од кујнското светло исчезнуваат меѓу подните штици и низ пукнатините на подот; во оставата една речиси дури ја бев фатила со прсти пред да избега фрлајќи преку скробот сенка, слика на исплашеност во мојата рака.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Полека ги отвора очите. Иако е доцна, не спие.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Знаев дека тој ќе ни го обели образот”, вели Аптовицер со својот карактеристичен стегнат глас, расположено удирајќи со прстот по весникот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Саве се прибира, престанува да свирка, шари брзо со прстите по таблата, како да сака сосем да ја искористи оваа пауза за да го урне противникот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Вечерта воспитачот ме запре во ходникот, ме чепна со прст преку носот и ми рече: „Добро е, мали.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- А овде, а овде, - покажува победнички со прстот Соколе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А кога некој свирна со прсти и даде знак за молчење, Коле застана до стаблакот и прошета со очите по нас.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Коле со прстите жулеше по браздите од клупата и молчеше.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ја извади желката и со прстот милозливо ја заскокотка по вратот и нозете.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тргај! - ми ја покажа вратата со прст.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ми се пристори, со прстиве би го допрел она парче небо високо и сино, наѕирнато меѓу листенцата од двете тополи.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И маицата ја соблеков, ја префрлив преку една гранка, да не се извалка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Еј, слободице мила!“ извикав и се протегнав.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„И ти!“ со прст кон Љупчо насочи наставничката.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Ах, Прилеп, Прилеп! Оросписки град. Пред дваесет и пет години ти собра потписи да се вратат Русите од Велес, сега со прст не мрдна да помогнеш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Збогум мој Прилеп, да би оган те изгорел со сите твои Аџи Рамповци, Аџи Илиовци и сите христијански бегови и паши!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа значи дека постои огромна дискрепанца у соодносот 1 богаташ на 10 шмизли, што укажува на фактот дека, сепак, поголем број од шмизлите ќе останат со прстот у уста.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Неписмени курајбери се напикаа по канцеларии и цицаат од државна цицка, а ние останавме со прстот у уста.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Набргу предметот што му го привлече вниманието се најде во неговата рака. Го протри со прстите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Што ќе се напиеш? - праша Геро, како да го викнал во негово маало, и ја крена раката да штракне со прстите, како да ги довикува другите тепачи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Посакуваше така смирена да поседи колку што може подолго, но здогледа некое делче од некое суво планинско цвеќе на футата и со прстот и показалецот внимателно го фати и го фрли онака во тревата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но уката на чтението бара гласовите да се читаат; ти тоа добро го знаеш, нели?“, рече и благо ме скара со прстот, оти таа ука ја имав потценето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот ја собираше водата од карпата, правеше кал и потем, од калта сочинуваше плочки меки; потем се качуваше во кошницата што беше висната над бездната; од кошницата, исправен, на прсти од нозете истегнат, со прсти од рацете сосема испружени, со крајни сили ги лепеше калните плочки врз првиот ред и добиваше отисок од сочинението.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот се заинтересирал за она што било запишано на штичката и го замолил Кападокиецот да прочита; тој пак, целосно ослепен од болеста, со прстот одел од знак до знак и раскажал неверојатна повест за некаков бог што слегол од небото на лицето од земјата и сотворил сѐ што постои.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ги сметав за богови; нивните соло партии ги свиркав со устата воодушевувајќи ѝ се на инспирацијата што ги создала; но кога научив да свирам саксофон, кога технологијата на свирење (на дишење и работа со прсти) веќе сосема беше совладана, таа магична аура околу нивните солоделници сосема исчезна: јас видов дека таа совршеност во огромен дел се должела на техниката на свирењето и дека некаде, токму техничкиот потег на прстите, уиграната техника на дишење (неможноста да вдишеш двапати по ред без да издишеш) била таа што решавала цели пасажи од мелодиските линии.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем Фисот говореше глупости, како и обично; нѐ караше, ни се закануваше со укори, мавташе со прстот; и конечно, некаде пред крајот, рече дека би било добро да има што помасовен одглас на распишаниот конкурс за литературен состав на тема: „Перспективите на народната уметност денес.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Јан“, реков. „Немој.“ Тој не реагираше; продложи да поминува низ косата со прстите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во летните вечери, под Сина Скала, во потокот, некогаш одамна, упорно настојував и тоа не само со погледот туку и со прстите да им се приближам на звездите за да утврдам дали навистина се движат по дното или само ми се причинува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Впрочем што може тој да открие во онаа неподвижна темнина зад прозорецот?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но иследник е премногу возрасен за да ги практикува ваквите игри.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тоа чкрапнување не е за бадијала, (се чешка со прстот пред срцето) некој молец го јаде овде. (Оди и се гледа на огледалото.) Пак што, од мене поубаво ќе најде?!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И така отидовме дома кај... кај... (Плуска со прстите). Ете, не ми текнува името.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Жмурков тропна со прстот по лакот: - Синот го женевме. Нови се!

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Даските ги земаа три куќи подолу, кај Жмуркови - дебели, прекриени со лак.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Старецот жалосно ја наведна главата; додека со прсти ги размачкуваше капките по подот, чудно шмркаше и ги криеше од мене очите.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Професорот по цртање одеше помеѓу клупите од еден на друг, нѐ влечеше за коси, сееше со прстите нешто невидливо и се лутеше. - Што, ова да е кралот? Дибеци едни.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Високиот, внимателно напудрен професор по српски и по историја, киваше во белите дланки, удираше со прсти по масата, речиси по барабан, и весело говореше: - Вие не сте добиток, имате јазик.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тој летен, лесен сон, кога ми го кажа Словото, Таткото, со полуоткопчана горна пижама, низ која ѕиркаа побелените влакна на градите, ја довика сенката на волкот, па на зајакот, па на еленот, и прошепоти, додека со прстите продолжи да ги придвижува тешките гранки на столетната шума: „Саноќ ѕвера ѕвер, но одлик остава слик, незнаено само чија, лика има змизми змија“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Зборот предавник веднаш нѐ тераше да го впериме оружјето со прстот на скрапецот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Немам разбирање за тие, кои сѐ уште не го скршија од усните печатот на молкот и јавно и отворено не признаа и не покажаа со прст на виновникот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Устите им беа полни со големи и гневни, многу значајни и звучни, итри и пламени зборови кои без прекин беа дополнувани со гневно кренати и стегнати тупаници, рацете не им мируваа, туку само се закануваа и со прстот вперен во нас чиниш ни велеа – ТИ и ТИ и ТИ, што чекаш?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

До пред влезот во Европа, ние бевме со прстот в уста. Голема сиромаштија. Сега примаме и гости, значи туристи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Па тогаш си реков – пули ја ти неа - се преправа и за да проверам дали се преправа, со прст покажувам на уста, а таа ми вели – уста, нос, око, глова, зомб, нога – нога, колено – колано... – Се преправа, сигурно се преправа им реков на жените и ѝ покажав јазик, а таа ми рече – јензик, мама...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Со прстите се посилно ги стега усните и, гледајќи го така натажен и смален, не знаеш дали сака да спречи збор, плач или крик.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И додека ние на сето грло викавме, барајќи смрт, тие, големците, се редеа на говорницата, обвинуваа, викаа, плукаа, покажуваа со прст, а ние викавме: - Смрт, смрт, смрт!!! - На бесилка!!! - Под ѕид на три метри!!!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Ова е моето семејство. Ова е мајка ми, ова е татко ми, ова е мојот сопруг, а ова се нашите деца,“ велеше, одвојувајќи ги гранченцата едно од друго. „Ние сме среќно семејство.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа ноќ спиев мирно, а кога се разбудив в зори, застанав пред крвавата трага на ѕидот покрај мојот кревет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Марие и Роза ѝ раскажуваа на Паулина што гледаат на фотографиите, а Паулина потпрашуваше, минуваше со прстите по мазната црно-бела површина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мајка бргу стана, донесе алкохол, завој и памук, и ми ги преврза прстите. Одново седна покрај масата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги поместуваше, минувајќи со прстите по нив, како да ги гали.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Крпчето ми се измести и наместо со него, поминав со прстите по сечилото на ножот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седна на креветот и со прстите минуваше по испокинатата ткаенина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа се поднасмевна. „Кажи ми“, ја погледна тој и ја потстегна со прстот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Продавачката на книги остана со прстот во устата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ја допрев со прсти болката во слепоочниците и ми се стори дека врвовите на пораснатите нокти ја минуваат коската и растат зад неа криви, непокорни и готови да искинат сѐ што е во мене, и жиличе и мисла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Е, на! Тогаш јас не ќе сакам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако Доце Срменков сака да ги најде тие што си поиграле со оган, добро.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа може да го стори со разум и без да го потпира со прст челото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чекаа да заврши ловот, чекаа да го видат пред своите нозе Мечкојадовиот труп или да го продолжат патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А таа се движела чудно згрбавена над леите во кои ќе сади арпаџик или лук и, иситнувајќи ги секаквите грутки ѓубре со прсти како со грибло, ја риела земјата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И што направи? — Секој те замрази и со прст те покажува.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Господе, како ли тој говори!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тоа чувство може да се спореди само со тоа, кога ви ја требат главата од вошки или полека минуваат со прсти по вашата петица.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се најде себеси, исправен, со пушката в раце, како со прстот в уста, доста подоцна, откако оној голем самјак се искри зад сртот, и сѐ што можеше да стори, беше да запали уште една од своите ретки цигари, а за сето време, додека повлекуваше од лутиот чад, во него се надигнуваше еден друг инает, кој за миг го смени она глупо чувство и го исполни до врвот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Остана скаменет. Не можеше да мрдне ни со прстот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ме потсети кога со брат ми Никодин ги крадевме теглите од подрумот на баба, јадевме така со прсти, сѐ додека не ѝ го видиме дното на теглата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Арсо ги пипаше со прсти зарастените лузни на дланките, останати од јажето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Со прсти ќе копаат под себе да се покријат со земја и со заборав зашто името ми е победа. ...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

На станување ги погали децата: и Капинка и Здравка и Ѕвездана ги погали, им прошета со прстите по косата и тргна, - Е, да си жив и здрав, му велам, малку ме успокои.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Покрај тебе стојат војници и те надгледуваат. Само викаат и со прстот вака ти прават.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Па види ги, ми вели Мирковиќ, удирајќи со прстите по копчињата од шинелата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Голем рекам држеше: ги замижал очите и се топи дури одменува со прстите, дури поттупнува со нозете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се фаќаш за глава, а како лешник да фаќаш со прстите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ние грабаме, се туркаме и грабаме. Црпиме, го гребиме тенеќето, го бришеме со прсти катранот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само покажи му со прст на некого и тој ко кокошка ќе го заколе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Само мртвите имаат време за чекање, вели Лазор Ночески, оти времето, сето време е кај мртвите, вели, и со прстот врви по веѓицата од сечилото на ножот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледам ме вика со прстот. Потрчувам и, трчајќи ми иди да му бацам рака, да го бацам в чело, на полите од шинелата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не стигнал позорникарот, откако со прст ја притиснал својата десна ноздра, со левата да го повлече половината грстче, кога мртовецот кивнал толку силно, што наполно им ги испрскал очите на сите тројца.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Како – велам – за четирите? Кога четвртото парче е во чинијата. – Не, – одговара – иако е во чинијата, гризнато е и згмечено е со прст.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека ја слушаше, докторот со прстите ѝ ја милуваше косата, ѝ ја местеше перницата за да може подобро да дише, ја водеше низ лавиринтот на нејзината несигурност со мудрост и нежност за какви што никогаш не ни сонувала.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А јас ги превртив џебовите – бездруго, разни дребулии се истркалаа наземи – народот да пукне од смеа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од тоа време позорникарите добиле толку голем страв од мртовците, што одбегнувале дури да ги фаќаат и живите, туку само оддалеку подвикнувале: „Еј, ти, гледај си го својот пат!“ – и мртовецот- чиновник почнал да се појавува дури и преку Калинкиниот мост, ширејќи голем страв врз сите плашливи луѓе.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Сѐ уште не, принцезо“, ѝ рече, плескајќи ја по образот со најголема нежност која некогаш ја почувствувала. „Сѐ во свое време“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Какво јуне!? Бивол нема таква сила, со прст товар крева од илјада кила.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Го купуваме и плаќаме со мердање, - одговори еден од двајцата џинови.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Клекнува крај неа и со прстот ја отпревртува. Бубалката стои за миг како да не верува дека е отпревртена, дека е пак на нозе и наеднаш збрзнува кон тревките и се крие.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И Богдан, отпивнувајќи од чашата, погледот го држеше кон неа; охрабрен од пијалокот сѐ така очите ги имаше вперено кон неа за да ѝ го види подобро и подолго оној нејзин змиски поглед, оној нејзин отровен насмев, она нејзино кисело собирање на усните мачејќи се да се насмевне, она нагло менување на боите на лицето предизвикано од внатрешниот немир, она нагло менување на расположението, она нејзино нервозно префрлување нога врз нога, она почесто палење цигара и нервозно гаснење тукушто запушена и она нејзино уморно поджулнување на слепоочниците со прстите, она нејзино постојано ставање на рацете на маса, па на скут не оставајќи ги ни малку да се смират.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Со одминувањето на времето, пијалокот ја загреа, нејзината напнатост почна полека да омекнува, погледот да ѝ ја губи острината, лицето да ѝ се ослободува од грчот, снагата да ѝ се размрдува и со прстите да потчукнува на масата под тактот на музиката од грамофонот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Гајдата ја засака уште како дете и не се делеше од неа; кога порасна свиреше на свадби, на веселби, на гости, на свршувачки; свиреше со љубов, со возбуда, заносно, поттупнувајќи со нозете под ритамот на свирката; ги надуваше образите, ги напнуваше вратните жили, мрдаше со прстите по дупчињата и испушташе весела или тажна мелодија спрема песната и расположението; со своето чудесно свирење некому му ги лечеше болките, а некому му ги доразрануваше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Човекот ги допре со прстите на танките, козји нозе старите пантофли, се исправи полека и појде кон ќошот на собата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тие и на училните стебла гледаат со сомневање.“ Старчето отплетка со прст некаква невидлива пајажина од пред себе и болничарите излегоа со пламена навреденост околу усните.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Мислите повторно му залутаа. Речиси несвесно, напиша со прстот на прашливата маса: 2 + 2 = 5

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со некаков избледен ентузијазам, ќе покажеше со прст на ова или она парче старудија - порцелански затворач за шише, насликано капаче од скршена кутија за бурмут, медалјон со прамен коса од дете што веќе беше одамна мртво - никогаш не барајќи од Винстон да ги купи, само да им се восхитува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ги затвори очите и ги притисна со прстите, обидувајќи се да ја истисне сликата што постојано му се враќаше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ема, разбираш ли, газ би дале за пичка.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ема грицкаше ливче од рузмарин од гранчето во гарнирот од малата вазна на масата, а потоа отиде до клавирот и со нежен, повеќе ритуален допир на клавишите со прстите од левата рака отсвири неколку такта.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Иако на никој од гостите не им значеа ништо имињата на нејзините братучетки, Мариела посебно нагласуваше, покажувајќи со прстот на девојче во шарен фустан, дека девојчето на фотографијата е таа, застаната меѓу Николина и Фанија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Јас не сум тој, јас не сум интелектуалец, јас не сум дисидент, јас не сум европеец, според тоа моите хемороиди се поинакви, оти секој газ е поинаков, мојот газ е балкански во секој поглед; кур ме боли мене за неговите хемороиди, и така натаму,“ здушено во себе зборуваше Круме Волнаровски и офкаше од болка додавајќи: „Ќе ги искорнам со прсти, нека истече лошата крв со гомната, да се ослободам од оваа мака, од оваа тежина, и така натаму.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Таа знаеше дека тој мирис ме опијанува (често велеше, ми шепотеше: „нема ливада, нема градина, нема планина што ќе те замае како, како, како…“ и со таква увереност со прстите од двете раце се шеташе низ мојата коса, ми ја расчепкуваше и ми ја мазнеше, а потоа ги спушташе дланките под раскопчаната кошула, фаќајќи ме за раменици и притискајќи ме во себе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ги покри клавишите со дланката и се сврте кон мене со гест на благодарност што следува по бурен аплауз.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Да, драга Ема, во Равена мојот Јирачек, моето сонце, веќе ме чека, јас знам дека ме чека Јирачек и ги мерка тие стари, истрошени европејци, тоа се истите оние од Вацлавске Намјести, кои како река доаѓаат од секаде за да си го дотрошат животот, желни да брцнат со прст или со нос во нешто младо, убаво; пари даваат за тоа, душа даваат за тоа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Додека попот штракаше со кадилницата над ковчегот од Мил и му читаше молитва, слепата Донка рошна по џебовите и извади една книжна пара за да ја стави на иконата на Св. Богородица; парата ја жулкаше со рацете, ја меткаше, постоја малку со неа в рака како да се двоуми, а потоа ја стави на иконата; алкајќи со прстите, ги собра ситните железни пари што ги имаше на иконата ги стави в џеб.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Пелагија се наведнува врз старецот, за последен пат го пика своето кадро во неговите очи, нежно го допира со прстите по челото и се исправа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Најверојатно ќе ја напуштев гимназијата ако се случеше вошката што ја фати Нанчо да се прошеташе по кафената боја на костумот и да ја посочеше некој со прст. За среќа, ја улови Нанчо. Сполај му барем за тоа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На Пелагија ѝ запрети со прстот и ѝ подвикна да посвети малку внимание на себе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Готови, везени, ткаени, плетени, кистени, од живи од умрени, лели Боца си има да си навре, шо ѝ е гајле? — велеше Тушевата невеста, покажувајќи со прст ,на Бојана.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа е позната стара работа превркнам — препукнам прегач — особена унечка со телови прегос — денот после венчањето кога се пие блага ракија предотина — прежда преѕалувам — претерувам во нешто пресек —ѓутуре (спаилакот се зема ѓутуре без да се бројат снопјето) прид — пари за невестата без кои во Мариово не ја даваат родителите девојката прикрепник — мажот ми (мојот прикрепник) принова — новородено дете припрто — кусо време проведи ме (од кучката) — одбрани ме провирач — камен со дупка преку која се провираат болни и бездетни жени проводија — подарок во пари на невеста и мало дете пролетнина — пролетни посеви промрткам — не се согласувам, си пишманам проскомидија — дел од црквената литургија прочврча (сланината) — се испржи пцалт — црквен пеач пувка — врста печурка, габа која е мека и пувка кога ќе ја стегнеш со прстите пупулче — младо девојче, пупуљак пупурник — кржлаво дете, рахитично пурде — име на машко дете дури да го крстат пуст — ничии, без стопан.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ја подаде раката и го допре со прсти студеното огледалце на ноќната масичка.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Уште кога беа спомнати раните плодови, мислам дека Самоников ја сфати пораката, или ако сакате метафората за брањето, што симболизираше нечии судбини гравирани со знакот на минливоста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со прстите еве, и те милувам. Еј, прстите се патниците кои никогаш нема да се преморат додека патуваат по нашите тела.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А таа веројатно сакаше да потврди дека се согласува со мене бидејќи ми помина со прстите низ косата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Овој разговор се водеше помеѓу Зрновски и Јана пред да ѝ го постави Зрновски она провокативно, а по мое мислење и неодмерено прашање, дали ѝ се допаѓа новиот млад пријател и тоа во присуство на Самоников, а Јана речиси во истиот момент со прстот нерешително покажа кон мене, како да избира помеѓу многумина, и покажувајќи кон мене таа всушност ја крена раката за да го скине јаболкото, си реков и сетив дека црвенеам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Може да се допре со прсти и она што не постои, иако место злато, изложено на завитканите во кадифе витрини, зјае голиот асфалт.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Додека во неговата ординација бев седнат спроти него одеднаш доктор Настев ја извади минијатурната шупелка од фијоката, ја разгледа внимателно како да ги бара нејзините загубени звуци а потоа на чуден начин си поигруваше со прстите по нејзините дупчиња.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таквото непријатно чувство, верувам дека смеам да го наречам непријатно, и оној срам, што самите го спомнавте, всушност биле опомена од Севишниот дека го имате избрано грешниот пат, ме прекина Никола Леко, и покажа со прстот угоре.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не ја почнале, се гледа, за нешто друго, ами за да не искоренат, синко Кире.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А сонцето печеше ли печеше. Не смееш, браче, со прст да си ја избришеш потта во која ти се дави окото.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Оф, колку беа озлобени, мислиш со прсти ќе им ги искорнат срцата. Туку нѐ разделија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Простаци! Луѓе без манири и обврски!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Можевме по малку да мрдаме со прстите и да се гледаме, едниот Команч во другиот Команч, и двајцата со смртен страв во коските.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А тој пат само со еден поглед може да се изврви...

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ги свртувам очите натаму, и што да видам: ја кренал Семјон раката над главата и го пипа стебленцето на лозата; потоа, бавно, со јаготките на прстите патува по сите кривини на дрвото, како да ги поминува низ најбавен ритам деновите и изминатите години кои само за неговите прсти оставиле траги на прачката на лозата; сето тоа го правеше токму онака како што постапи и син му, пред малку, додека ја пипаше истата прачка; некои невидливи чекори, стапка по стапка, бавни; и син му, како да настојува со прсти да го помине сиот оној пат што се издолжил по лозницата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

АРСО: Амин и тебе раката! (Ѝ дава знак со прстите на Цонка да му побара на Теодос пари.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Отпрвин е тешко: мораш да ги затнеш ушите со прсти или со памук, но подоцна се свикнуваш и пукотот само ти го затрега и тресе ушното тапанче.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Тој ја напушти стражарницата и му се врати на езерото без кое не можеше: ги оптегнуваше мрежите на диреците крај куќата, ги чистеше од тревје и алги, шеташе со прстите по нив како по жици од харфа потпевнувајќи си; кога ќе му дојдеше дремката, легнуваше на песокта крај езерото, и додека тоа тивко, како некое жужаленче жужаше на песокта, тој тонеше во длабок сон; спиеше сѐ додека на зајдисонце не му затропаше добитокот што идеше од пасење и навраќаше да се напие вода; а кога ќе легнеше поднапиен, тогаш ни тапани не го будеа; стануваше кога некој од домашните ќе го растресеше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Со прстите на својата смеа што кружат во муграта наслутена те вадам од ова задушено купе што живее со здивот на тунелите и те водам во синиот и широк сон на јавата да се одмориш во зеленилото на пристигањето.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

За мене тоа на одреден начин значеше практично спроведување во дело на некои поставки од Граматологијата во врска со книгата и линеарноста на пишувањето.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Подоцна прашањето за примереност одново ќе се постави во врска со положбата на Сократ кој удобно седи и пишува додека Платон седи заканувајќи се со прстот, во текстот La carte postale (Разгледница).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како ова срце да преболи, ова небо солза ми осветлува, а ноќта болка ми сокрива, лице ми венее зошто твоето не ме љуби.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Имате нешто... тука, - покажа Французинката со прст накај нејзината уста и концентрирано го погледна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Од некаде извади слика од него и држејќи ја со прстите така за да не ја извалка му ја покажа на Ѓорѓија.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но и најслабите професори клас не повторуваат, само понекогаш децата со прст им се закануваат: - Помалку топки, помалку шетање, денес сте пак слаби по историја и сметање!

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Вашиот дебармалски комплекс инфериорум ви се заканува со прст и ве предупредува дека Сара Херцог е забрането овошје кое не го заслужувате.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Јане се загледа во неговите дебели и свиткани веѓи, а тој, лекарот, го одвива завојот, се загледа во посекотината, со прстите го допре натеченото место од бутот и почувствува нешто тврдо. Многузначно климна со глава.