Овде се држеше настрана од нивните цркви, од нивните културно-уметнички друштва, од проширените семејства кои на игранки какви што во Југославија веќе одамна немаше дури ни по селата, застанати со пиво под сликите на Гоце Делчев, бараа мажи за своите грди дебели ќерки со по две имиња и паѓаа во делириум на секоја песна што ги потсетуваше на стариот крај.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Куќата се исполни со народ. Јас, Саше и Љупчо (пријател на тетка ми Ана), постојано одевме до самопослугата и влечкавме полни торби со пиво, кока-коли, сокови, салами и кашкавали.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Љубителот на алкохол у секое време може да тркне до најблиското продавниче и да се снабди со пиво, вино и ракија, за разлика од кутриот џанкер, кој мора да го брка маалскиот дилер, а воедно и да се крие од алфи и џандари за да не заглави у ќорка поради 5 грама трава.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
И ја слушаш приказната за тоа дека се храни само природно и само природни материјали може да поднесе на себе и на кожата своја, а гледаш дека и со пиво се налева, дека тоа си е природен пијалок... ’ко боза отприлика.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Додека нашите градови и гратчиња мирисаат на скара, во Келн е специјалитет кокошка печена на електричен ражен, која се продава на секое ќоше, во секое кафеанче, заедно со пиво и со други сувомеснати специјалитети.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
— Дали ве врбуваше? — Јас гладував, велам, а тие менуваа сенки и се ладеа со пиво.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)