Зар не виде како се џарам околу себе додека ја враќав теглата во празнината на ѕидот и додека ја спуштав лажицата во каленицата од која минатата ноќ сркав надробен леб во толчен лук со оцет и вода.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Тој е исто така лек за многу работи, ние честопати јадеме толчен лук помешан со оцет, вода и сол.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Со овие постапки (мислам на толчениот лук со оцет и вода од сношти, како и на шеќердисаното слатко од утринава) дали посакував да се уверам дека животот продолжува со својот вообичаен тек?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Дека продолжува чекорењето на нашата навика и тогаш кога ќе утврдиме оти за некого од нашите сакани застанало времето? Не сум сигурен.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)