Набрзо потоа се случи и она, претепувањто на луѓето од началството, кога мајорот Загориќ и неговите катили со ножици им ги сечеа меса од мускулите на мажите и со скршени срчи им ги гребеа писките на нозете.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
А за тоа, за да бидат српските војници толку погани со жителите на Потковицата, имаа посебни и нерасчитени сметки уште од времето кога српските четници, оние на војводите Јован Бабунски и на Вангела Скопјанчето токму овдека, во Потковицата, беа претепани и понижени.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
- Ами, како чини, бре Крсто, ајде кажи ни ти шо имаш направен крст на глаа со ножици за стрижење кози? Ајде, да те чуеме, кажи?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Кога почна да се разденува, мракот не се топеше во светлина, туку се згуснуваше во широка лента која бавно се стеснуваше во огромен флор, па во конец кој светлината го пресече како со ножици, пуштајќи нов ден во светот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Имаше една книга од Роналд Сирли наречена „Женскиот приод”, со цели серии на стрипови за Убавиците на Св. Тринианс, женско училиште полно со деликвенти кои меѓусебно ќе се избодат со ножици.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Главите на пилињата беа една по една вешто, како со ножици поткастрени, а кожата им беше вовлечена, така што шиите личеа на корења од четири отсечени прсти, што беа заглавени во мрежата на кокошарникот. „Ракун“, извика Милан. „Или лисица!“
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Насмевната трчи дома и се враќа со ножици в раце.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Уште еднаш само ако ти ги видам такви мустаќите, ќе ти ги истрижам со ножици, штрак, штрак!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Поарно пресечи ми ја главата отколку мустаќите!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Тато Петре заинтересиран стана и се доближи до Влатко кој со ножици го сечеше текстот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Насмевната трчи дома и се враќа со ножици в раце.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)