со (предл.) - лутина (имн.)

„Мал су за комита, а не сум мал за венчање!“ — со лутина си мислеше кога си тргна од кај вујка си Ѓура.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сѐ што ќе ѝ речеа татко ѝ и мајка ѝ, таа го примаше со лутина, со нервоза.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Тој со лутина се загледа во свргаво дрво за да не зјапа по жените: разумот му беше стетоскоп, ослушнуваше што се случува во него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го помина камениот мост со неговите четиринаесет свода и со двата гроба отстрана на неговите градители, и токму кога се загледа кон многуљудната врева кај Даут-пашиниот амам, пред него, пак поради некаква важна случајност, застана чуварот на мостот и му се загледа со лутина в лице, небаре Ибн Тајко имаше скриена намера нему, кој се грижи за мостот и за неговото одржување, на некој начин да му наштети.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Земи, - со лутина во гласот му рече Луман. – Земи!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Какви тајни работи?“ праша Костадин. „Какви работи. Се среќавала со некого тајно, си разменувале писма.“ погледнувајќи го Петар со лутина во очите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)