Освен раскажувањата, макар и многу површни и колебливи, во моето семејство од колено на колено, за мојот предок, а исто така и меѓу жителите на селото, во овој случај имаше барем две совпаѓања: прво, човекот што го споменуваше Јохан Барт под името „Поцо“ беше од Маказар, од каде што потекнував и јас, а и парчето метал со написот „Поцо“ се најде во Маказар и второ, се потсетив и на тоа дека мајката на Надежда, старата, во една прилика пред да почнеме со копањето на бунарот, ми рече дека, според нејзиното сеќавање на раскажувањата на луѓе, на тоа место некогаш веќе постоел бунар.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Мажи, во одминати години, меѓу кои е и Ѓорѓи, а кои тука ги донесоа кога во мај завршија со копање ровови, градење бункери и земјанки на Аљавица, Амуда, Николер и Чарно. Тие копаат и закопуваат.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- Да не сме задоцнети со копањето, докторе? - со сомневање во гласот рече инженер Александар!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Треба сега да се продолжи уште донекаде со копањето, да се направи подлабоко лежиште за водата, а потоа да се изѕида бунарот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
„Копај“, му велам јас, „сакал господ јас и ти да се поврземе меѓу себе со копање“.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Но со копање, и слепиот црв ќе прогледа.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)