со (предл.) - копачка (имн.)

И Богдан сега истото го прави: удира со копачката и го корне.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Удирав со копачката по тврдата земја и ги следев со поглед сенките.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Удира со копачката по него и го одлепува од ѕидот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сојот негов опак...! Да видам до кога ќе тера инает...“ И удираше со копачката, го корнеше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Бесно замавнував со копачката и го потсилував ортакот, тогаш мој, подоцна на ѓаволот. - Подлабоко, подлабоко, Кузмане.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Луѓето наследиле од дедовците навики и знаење; напролет го садат компирот на онаа педа земја што ја имаат, се веднат со копачките во лозјата зад ридот, го следат со очи снежното окопнување во дабовиот честак; налето се виткаат над компирот да го прикријат со тврдите грутки, ги колнат ненаситните кртови, чекаат дожд; наесен го слават гроздоберот и вардат - што помалку леб ќе се изеде, сѐ повеќе зрна ќе се засеат ораниците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)