со (предл.) - звук (имн.)

„Монпарнас“ тешко се напушта, зашто бесцелно шетање по неговите улици само по себе претставува задоволство, особено во вечерните часови, кога по неговите широки тротоари се води улична трговија со разновидни накити, кои ги продаваат хипиците, придружувајќи ја со звуци на гитара.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А тогаш - можеби тоа не се случуваше, можеби беше само сеќавање кое се совпаѓаше со звукот - еден глас запеја:
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Висока, безгрешна, со пламени коси. Залипа со акордот на виолината, со звукот што не бил болка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нејзин говор и додека длаби и во најдебелиот трупец, и додека го делка некој кежаво изврзан глужд, притоа само со звукот кажувајќи сѐ за длабината на дрвото, но за сето време постојано со она спокојство и сигурност, без да се промени ни една жиличка од ткаеницата на нејзините до невидливост незауздани движења, тоа ритмичко полетување нагоре и плискање надолу, докрајчувајќи го секој глужд, токму на ова место, каде што го подбрала пред себе, неотстапувајќи ни за милиметар в страна од своето цврсто сновење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сонцето заоѓаше со звуците на Шопеновото анданте од концертот во ф-мол.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Уцена (Blackmail), 1929 г. Хичкок веќе ја заврши Уцена како нем филм, кога појавата на звукот ги натера продуцентите да ја преработат во - филм со звук.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Понекогаш жар птица им заигрува во сните, а тие си ги лечат болките со звуци на балалајки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Понекогаш свеќа им ги осветлува и песните и мислите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Со звукот на фанфарите на бината се искачи Дедо Мраз придружен од снегулки, Снежана и седумте џуџиња, Штрумпфови и Штрумпфети, и Мики, и Мини, и малата индијанка Покахонтас, и разни шумски животинки - вистински свет на бајките...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Зградите што тој одбира да ги нападне со неговите големи слајд и видео проекции (што тој го нарекува ’интерогативен дизајн’) се обично оние кои доминираат во урбаниот пејзаж, оние кои го контролираат и регулираат протокот на секојдневниот живот.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Соочувајќи ги минувачите со овие импозантни слики, понекогаш во комбинација со звук и говор, Водичко има за цел да изврши симболички напад врз идеолошката функција на овие објекти како еманации на моќта, со цел градскиот пејзаж да се претвори во место на јавен дискурс и дејствување.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Ѕвончињата го полнат воздухот со звуци што личат на разлетани желби...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Компјутерот одбројуваше со звук на метроном. Пет, шест, седум, осум, девет. Девет луѓе!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)