со (предл.) - задоцнување (имн.)

Ако доживеал стрес, тоа можело да биде само од добрините што му ги сторил! - така размислуваше па, со задоцнување, му одговори на Палигоров: - Велиш, тежок дијабет?!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Еве, стигнав. Да. Во седум, како и обично. Со задоцнување. Да, со такси.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Всушност Даскалов кога се сврте кон куќата и тргна кон прозорецот јас не го препознав; неговата сенка обрабена со одблесоците на светлината можеше да биде и сечија, и изгледа токму заради оваа помисла со задоцнување ги забележав знаците што ми ги испраќаше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми рече да седнам до него. Го послушав и со задоцнување го прашав што лови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трет нивни мртовец, рекол во себе давајќи му некое посебно значење на броењето небаре потоа полесно ќе можел да пресмета колку живи останале на целата човекова земја, но веќе сметката се менела: видел како паѓа уште еден од последен истрел во таа битка и видел како двајца од две страни со неприфатливо исти движења и исти искривени лица збрцуваат еден во друг презашилени алатки на смртта, едниот сличен на мртовецот пред неговите нозе, другиот неповторливо сив и влакнест, со обетка на увото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со задоцнување за кое и не бил свесен му викнал на имењакот со замав да го одбие нападот потоа да боде или со втор замав ... и сѐ така, ако викал или ако нешто говорел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Станав и јас, со задоцнување сокривајќи ја Мечкојадовата шарена торба зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ноздрите му беа пошироки отколку што мислев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некаков мраз однатре му ги набабри очите, потоа ги повлече, ги исмука од нив светлоста и влагата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таква болештина се закачува на берзите каде што секогаш со задоцнување признаваат дека Маркс бил во право.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
За жал со задоцнување болничките службеници сфатиле дека командантот го обеспокојувале ариите на лирскиот тенор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)