Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Младичот седи на клупа со главата меѓу раце.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во тој момент ги здогледува Цеце Манијакот и девојката на неговиот автомобил.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа е крај на првиот дел од перформансот. Публиката мора да ја напушти салата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

По паузата изведувачот лежи со главата потпрена на рака во локвите од сопствената крв. Делумно со неа е испрскан и по телото.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мајка ми тивко го молеше да запре, не се оди со глава в ѕид!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми тогаш сомнително одмавна со главата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Партискиот секретар сомнително и заканувачки вртеше со главата на зборовите на Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

По два часа, клекната крај мене на колена, со рацете и со главата во мојот скут, со голема доверба и со исчекување ми кажа дека ја добила првата менструација.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никој ништо не рече, само слушаа мртви сериозни и понекогаш мрдаа со главите, и тоа не озгора надолу, туку од лево надесно. Тоа е во Маказар потврдување, а климањето горе-долу, е одречување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој само мрдна со главата, како кога сакаме да кажеме па, може и да е така, ја крена десната рака и се обиде да го запетла отпетланиот ракав, но се сети дека му ја нема петлицата и пак ја спушти раката долу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И Пандил врти со главата, изгледа разбра. Јас често подзастанувам блиску до дупката и одмерувам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас климнав со главата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вујко ми се смееше. Што и да направеа, тој се смешкаше и вртеше со главата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Знаете ли каде ова се случува?“ - ме погледнува. „Не“, одмавнувам со главата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Елеазар бен Цви ги гледа тие слики на уште една жртва на предците, ги гризе сувите усни и ниша со главата опфатен со ужас додека во затемнетиот коридор на авионот се слуша длабоко дишење на патниците, а над Атлантикот владее длабока ноќ.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Кошер ли е виното, Моше?“ - го прашуваше мајка ѝ, поставувајќи го садот со слаткото пред него, а тој насмевнато потврдуваше со глава и ги вадеше новите костуми што деновите пред празникот ги шиеше за момчињата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ми кимнаа дискретно со глава додека траеше канторското читањето на Свитокот за Естер и во моментот кога беше изговорено: „Арур Аман”11, онака неподготвена, се потресов од бурата шумови со удирање по седиштата, викање и вртење штракала, во буката што традиционално ја произведуваа пред сè децата што во храмот седеа на посебни клупи и беа мирни во текот на читањето на останатиот дел од текстот, сè до местото во кое креваа врева до небо.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ја крева нејзината дланка до усните и ја бакнува, а таа го гледа, стаписана, со црните очи од кои не престануваа да извираат солзи, додека брадата ѝ трепери од возбуда.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со изненадениот поглед немо ја прашува што ѝ е, а таа со едната рака ја брише солзата што ѝ се лизга по мазниот образ и насмевната одмавнува со главата давајќи му на знаење дека е добро.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Вечерта, носејќи платикус12 во рацете, Јехуда Давидовиќ затропа на вратата од домот на Алегра.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ништо не се слуша, само тие потврдуваат нешто со главите како што дава старата такт со бастунот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Крчмарот му потврдуваше со глава. - Во кој полк сте служеле? - праша тој. - 13 полк, 1 дружина, 1 рота, 1 звод, - провлече кметот напирајќи особено на први.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој е полн и црвен во лицето, страда од притисок но не може да се откаже од чашето, - се подистави малку со главата наназад, зашто е далноглед и не му помагаат многу ни очилата, а и книгата ја истава со левата рака и ја гледа некако искосо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас потврдував со глава, молчев. Да, јас бев прелаган.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Тоа ми е многу мило, дека се трудите, - рече кметскиот и мавна енергично со глава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Соколе не може да зборне, му потврдува само со глава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пред неколку потези младиот противник му понуди реми, но мајсторот одмавна со глава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тогашниот футуристички манифест на Микеланџело е краток и јасен: Се слика со главата, а не со раката (Si pinge col cervello, non con la mano).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ја качивме со мака на магарето. Патот надолу е нерамен и дупчест, па магарето како клацкалица ниша со главата и се тетерави под тежината на претешкиот товар.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се сложувате. Кимнавме со главите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Морав да ѝ нишнам со главата зајадливо и заканувачки.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мама вели дека се распарени и баба со години ги собирала.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Четворицата молчешкум потврдно нишнавме со главите.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Баба ми има една кутија полна копчиња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Одеднаш Дејко со глава нишна накај копчињата на тезгата за галантерија.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

НОВОГОДИШЕН КОНЦЕРТ

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ќе туркат ѕид со глава, а оти ќе кршит лејката не му текнуват!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На вратата се појави заптијата Ибраим и направи темане: — Бујрум, мудур ефенди!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Па иако бесам тебе денески, пријателски ќе бесам јас, — удри и на шега Арслан.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Слушај, Ѓуро — му вели Крсте на Јована. — Ова, ќе се умира што ќе се умира, ами гледај лежи право со главата кон куршумите да не нѐ погодат некаде на друго место, та живи да нѐ печат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И продолжија да стрелаат обајцата насменка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Та и ваа работа ти е така. Ако стане цел народ, да видиш како се турка и ѕид со глава!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ене а златната, нѐ чека, — му одговори Толе и покажа со глава кон Сливина(Планината со густа борова гора), која ги чека сите оние што не сакаат да го ведат грбот и да ги собуваат шалварите на заповедите од Мефаила и другите властодршци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако кажиш кои се тие пезевенци, нека платат тие со главата свој, зошто да одит твојот глава за туѓ олеле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

- Коа нема трава може и табли да кркаат - рече падавичарот и почна неартикулирано да мрда со главата. - Абе какви табли каков бутур.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

„Молам, молам“, им кима со главата примашот на гостите под огледалата и љубезно им се поклонува...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тие можат еден ден да побараат да им се свири и со главите надолу. Е баш да не им биде. Фала им лепо. Доста е и ова: секоја вечер до сабајле...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ех... Затресе со главата тој, воздивна и се сви уште повеќе над иглата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Наредбата беше строга. Со главата се плаќаше секоја непослушност.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во водата, до самата куќа, јато црни птици дрско вртат со главите на високите непријатни вратови. - Норови!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Крајно притеснет, покажува дискретно со главата на масата под огледалата. - Кого?... Се лути примашот. - Ајде, не измотавај се...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сѐ тоа добро. Ама што му значи ова: „Извикајте го трубачот“, збунето врти келнерот со главата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не, не!... Очајно затресе со главата Аргир.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Каде ќе одиш? - Онаму, - неодредено рече Бојан, покажувајќи со главата кон Чукарот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Викни ме и мене. Разбра? Бојан потврди со главата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ване прашално го погледна, додека келнерот само кимна со главата и отрча кон шанкот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но лекарот ги извади слушалките од ушите и ѝ одмавна со главата, па место кочанот со рецепти ѝ побара да ископа од торбата посмртен лист, па ѝ издиктира како да го пополни според податоците од здравствената книшка и плус неговата дијагноза на латински јазик како причина на смртта. (Нешто како апоплексиа фулминанс).

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Никој не се мурти, никој не коментира, сите сложно кимаат со главите.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Не можејќи да се отплеткаат, со шиите заглавени во ромбоидната мрежа и со главите што виселе како зрело овошје, станале лесен плен на животното што демнело.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кучето едновремено заигра и со главата и со опашката чиниш одобрувајќи ги зборовите на господинот Гроздановски, а госпоѓа Гологанова рече: „Јас за таква раса кучиња не сум ни чула...“ „Ни јас“, рече домаќинот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Мислам на она: малку полтрон, малку повторувач на туѓи зборови, малку мавтач со главата, и гледаш, си пораснал па можеш да погледнеш и преку главата на највисокиот пред себе...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

МАРА: (со главата кон небото). Амин! Господ да ти ја чуе молитвата.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МИТРЕ: Е, арно! Седи си со главата меѓу уши. Кога ќе тури тогаш ќе видиш.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Меѓу нашите артикли на убава метална стока, ја препорачуваме славината која престанува да тече кога не ја слушаме.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Шаховската партија е многу пластична работа. Таа се конструира. Тоа е механичка скулптура: со шахот се создаваат убави проблеми, а таа убавина се создава и со главата и со рацете.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На исто таков начин се нацртани и нозете, само што тие раснат рамно со главата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На крај, кога ќе ги исцрпеше сите прашања, жалосно ќе затресеше со глава. - Седни. Петка од сѐ. Единица само од предметов.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тресејќи се целата, очи со раце стискајќи, в пот се изоблеа ладна: Еринија чиниш ја збрка;со глава, ко лисје нишајќи, таа полумртва падна.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Кузман ги запре со глава: им влеа тој храброст и веднашка гласник ни прати — в борба не викаше.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

И реков faleminderit,28 но, не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, зашто никој од насобраните ништо не рече, само сомнително мрдаат со глави, молчаливо стојат, со гумените опинци ја копаат и ја бришат земјата од под нозе и ми се чини дека одвај чекаат кога ќе нѐ снема од пред нивните очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Жена му, која веројатно нешто разбира од нашиот разговор, неколкупати кимна со глава, повторувајќи – по... по.... по... – а потоа прозбори со мажот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој климна со главата и подголтна. Подзастана, а потоа продолживме да чекориме по кејот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се сетив дека, пред многу години, кога со Рајнер зборувавме за последен пат, јас го потсетив како некогаш мечтаевме да живееме во Венеција.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Липањето стивнуваше, сѐ потивки беа брзите испрекинати вдишувања и бавното одолговлечено издишување; јас останав со главата во перницата, брат ми остана покрај мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Секоја за својот живот – за сопрузите, децата, внуците.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас се насмевнав и колебливо занишав со главата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Климнав со главата. Слушав како жените околу нас зборуваат за себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Повремено удираа со главите или со тупаниците во ѕидот. Тапи удари како заборавена болка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога поигрувањето се претвораше во измачување, Клара го прашуваше доктор Гете: „Зошто го правите ова?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш тие игри беа измачувања, кога доктор Гете ги негираше исказите на оние пациенти кои опсесивно зборуваа за блиските кои ги загубиле, или кога на Ханс, кој секогаш кога ќе го слушнеше зборот „зошто“, удираше со главата од ѕидот, упорно му го поставуваше прашањето: „Зошто удираш со главата од ѕидот?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Навистина ли поминале толку години?“ „Навистина,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се сврте кон мене. „Доктор Гете ми рече дека оттогаш поминале тринаесет години,“ и со неверување одмавна со главата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од другите соби до нас допираа врисоци, ревења, плачења и смеа, ѕвечења, чкрипења и удари.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Изгледаше како и самиот да сака да започне поинаков разговор, но горкиот талог насобран во него не му дозволуваше да зборува за нешто друго.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога го кренаа трупот на давеникот со нозете угоре, со главата удолу, на дното од барката кон која го носеа, падна со тропот нешто тешко, метално, нешто режано, сработено во форма на книга.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Се знаеме од некаде - прашав. Одмавнаа со главите одречно.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Токму тој вртеше со главата велејќи дека насилството не е решение и дека мораат да научат како да се почитуваат бидејќи мораат да прифатат дека тука отсекогаш живееле заедно и дека така и ќе остане.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Секогаш можеш за сѐ да ме прашаш, добро?“ ѝ рече таа допирајќи ја по рамото. Таа потврди со главата и поцрвене.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И не се зачудил: пред него стоеле најздравите и најрешителни кукулинчани, пенушки без нозе и со невидливи раце-гранки; зли биле, значајно мавтале со главите што не се држеле на ништо туку виселе на конци од магла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Црковниот старешина пробил со глава терцијарен слој да им раскажува народни библиички, нека го, немало зошто да се подбиваат со него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оние двајца борци на кои им ја раскажувал непознатата историја, весели зејгоровци што и на родените мајки можеле нечујно да им дрпнат доенче од прегратка, црпеле со една лажица густ мармалад од пленета германска конзерва и задоволно ги протегале мршавите нозе по земјата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гледал низ разбранетост на златни и зелени риги кон купот секакви глави, кон очите во кои животот со свој знак го обележил најтемното во човекот, суровоста, алчноста, себичноста, или само му се чинело дека гледа и дека знае колку им тежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас не те пратив кај неа... (Покажува со глава кон кујната каде што се наоѓа Неда.) ... јас не те пратив кај неа да изигруваш некаков сентиментален глупак, туку да ја направиш зависна од нас и од нашето молчење. И не играј си со главата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Треба да се верува дури и во невозможно, да се нема ни очи ни мисла за ништо и од сета оваа луња да се излезе со глава на рамениците.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИЛИЈА: (весел, завртен со главата кон Антица). Ви благодариме.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

И еден човек, човек без душа, човек без срце, без милост... само со глава, очи неверни, злобни и една младост распукната, младост замрена, и отисоци од црвени траги...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Сепак во последен момент го одбра тивкото одмавнување со главата, тој културолошки кодиран, и донекаде културен гест за „не“ и, понекогаш, „не сакам“ и „немам“.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Тие јадеа молкум. Само Паша Емиљевич гурмански нишаше со главата и симнувајќи ги од мустаките алгите на зелката, со тешкотии велеше: - Таква зелка е грешно да јадеш без вотка. okno.mk 175

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Меѓутоа, мрачниот инспектор на противпожарната заштита се спушти по скалите од таванот и, повторно наоѓајќи се во кујната, виде петорица граѓани кои непосредно со раце копаа од бурето кисела зелка и ја прождираа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој долго ќе климаше со главата и со мрморење ќе го одобруваше она; што ќе го речеше Претседателот, заминувајќи по него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Му беше потребно само едно намерно сторено климнување со главата, за да може и да го види.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така и се реши на состанокот на Партиската ќелија, нели, - се сврте кон бригадирот и овој неколку пати климна со главата, потврдувајќи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во мигот кога една рипка, борејќи се за воздух, излезе со главата над водата, ѕуницата се претвори во кружница.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Вечер сакам да ве водам на тамбурашка вечер во Петроварадинската Тврдина. Сите три само климнаа со главите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Значи ти си моето догорче!? - вртејќи го погледот овој пат кон Рада, која само климна со главата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Без проблем, тето, - со одобрување Рада климна со главата. Ќе те заменам, биди без грижа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Павле се затајува, па вели: - Запри, добога, карпата си е карпа. Со глава не се пробива.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Со глава и тупаници ќе го скрши проклетството што му стои спротива.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Избегаа двајца, - рече оној со главата во дупката. И тоа беше сѐ.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Долгнавест муаџир со бербатна чалма несмасно навиткана, длабоко изгравиран со дебели нечисти брчки и со очи толку вдлабени во главата, та личеа на дупки во коишто одвреме-навреме проблеснуваа само белките, со лице исушено, глуждесто и аглесто, пушташе необични лаги, та оние што се тискаа околу него самодоверливо потврдуваа со главите или со поглед, верувајќи или сакајќи да веруваат во тоа што беше само убава измислица и мечта.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ако молчи и е многу лут, ама не сака да признае, затоа што го тргнала од пред телевизор баш додека траеле квалификациите на авто-трки, па само кима со главата и ми ја подава картичката за секој фустан што таа го пробува, тоа значи „пакувај!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А ти само климаш со главата, ја слушаш како последно да ти е, и ја разбираш, дека сето си го прошла, па и потешко од нејзиното а веќе го гледаш ко филмче во гравче, оловце, кафе....или во дланката.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кимам со глава, се заблагодарувам и, со спуштена коса преку лице, проаѓајќи меѓу луѓето, излегувам од ходникот, а грбот ми гори од погледите на вчудовидените.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, сѐ додека не му ја разбранува лутата крв што се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, го гушеше, удираше со глава и го ослепуваше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И бори се сам против нив, против сите нив, удирај со глава в ѕид.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Замавнува со главата под слабините и коњски муви и болви тепа со муцката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само малку е приподигнат со главата и потпрен со сламена перница под плеќите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Алка со раката и удри со главата во џамот, ко пилињата што ни удираат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првин со главата ми се губи, па со рамената, со нозете, сиот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие пак прашуваат, а луѓето вртат со главите, молчат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луѓето си мрдаат со главите, се вртат: „На Чако, на!“ Го вабат, наѕираат во тремот, во пондилата, под тезгерето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Човекот ме гледа и се чуди, врти со главата, И бега од мене, се обѕрнува и бега.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со нозете кон перницата, а со главата надолу ќе легне. Јон мој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со главата е во калта, како да наѕира колку е длабока надолу.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие вртат со главите. - Мижи да те лажам, велат, за ова се стрела.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мрдаат со главите, со ушите и сите смрдат на јод и на ракија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не, не велам, и мрдам со главата, ја стегам устата, а грлото ми помрднува, ми подголтнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луѓето ќе подзапрат, ќе завртат со главите и ќе си заминат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Татко ми вели дека ниту една власт не е вечна. Дарко заклима со главата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Смешно му климна со главата, онака како што секогаш прават луѓето кои се љубезни од навика и по малку збунети од ситуацијата во која се нашле.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Александар го понуди со цигара која мирно ја прифати и климна со главата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Но тоа му даваше можност да ги искушава луѓето на тој начин што со нокотот ќе црта крстови и ќе ги претвора во злато.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш врагот, кој дотогаш, закачен со опашката за катарката, висеше со главата надолу и, невидлив, гледаше што се случува на бродот, веднаш го зеде ликот на тој човек.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Good luck - вели женичката со тежок акцент и трогнато кима со главата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Затоа така радосно кимавме со главите кога некој странец ќе нѐ идентификуваше. Аха! Тито! Тито беше нашиот ID во странство. Југославија - Тито.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Од каде сте - прашува газдата. - Од Југославија... - О... - воздивнуваат сочувствително и кимаат со главите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кому би му зеле за зло ако на тоа недоверливо одмавне со главата?...“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Една бомба. Затресе со главата. Една граната на право место, во право време....

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Често и на девојчињата налетуваше со главата како бик, запрегнувајќи им ги фустанчињата и забанчињата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Растеше со променливо здравје: некогаш засилено удирајќи со главата во босиците од мајка му како јунче не можејќи да се насити од цицање, а некогаш не сакаше да цица и постојано плачеше без престан и дење и ноќе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој сигурно не е дојден за покер, рече најстариот брат. Ние, другите, тажно кимнавме со главите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сѐ така со глава кон душемето, како вистински крадец тихо, немоќно одговори: - Сакав да направам мајка, - шепна Кејтеновиот син.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Здраво“, рече збунето брат му и застана. „Вие веќе се познавате“, покажа со главата кон девојката. „Здраво“, рече и самиот. „Секако дека се познаваме, ако она, денес, беше запознавање.“ Околу нив се буткаа гласови и лакти, тие и самите отпор во лаките за удирања, беа безгласни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Детето без брзање влезе во куќата, а тој сиот столб од нерви и црно месо, виде на хоризонтот лет на ѕвездена опашка и одмавна со глава: среќен пат, скитницо!

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

На враќање, таа климна со главата, чинам олеснувачки, на мојата неукост.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Бездруго, пропаднатата петиција за затворање на диското ги оставаше соседите со глави да тропаат по ѕидовите, или можеби навистина тропањето ми беше наменето мене затоа што не правев доволно силна бучава како онаа на која навикнале.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Томето само молкум климаше со главата, дишејќи полесно и чувствувајќи во секоја пора од нејзиното тело огромно олеснување дека нејзиниот Перо не ѝ е љубовник на опасната убава Атина.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој ѝ климна со главата, а таа само срамежливо се насмевна и го трга погледот на страна, чувствувајќи како ѝ шика врелина во лицето и како врвовите на ушите ѝ горат.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Таа протресе со главата, очигледно како предупредување да не зборува, потоа ги раздели грмушките и брзо го поведе по тесната патека во шумата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„А онаа слика онаму...“ таа покажа со глава кон гравурата на ѕидот отспротива, „дали и таа е стара сто години?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој не се помрдна, зашто Џулија спиеше со главата на неговата рака.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Порано си ја замислуваше како збудалена, иста како и сите други, со глава полна со лаги и омраза и со стомак полн со мраз.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Миклош пак, божем сериозен и намуртен, цацкаше со јазикот: „Иген“. А некогаш клатеше одречно и со главата: „Нем, нем“.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Марин Крусиќ стоеше со главата надолу, а пантоланите му се надуја под мевот, но тој сепак беше моќен и моќно се смешкаше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој ибн Бајко, цврст и полничок, ама и сплескан како некој тежок туч уште од малена да го приземјил, малечок и нагнетен како колбас од потонот на игуменот, куцкаше од тој пусти туч секогаш со главата надесно, а со телото налево, зашто колкот му беше начнат.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

46. СО ГЛАВА ЅИД НЕ СЕ РУШИ - а зарем некој тоа го пробал?

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Клима со главата горе-долу и јас гледам дека ништо не се сменило преку ноќта и дека ние сме истите стари пријатели спремни да го изедеме својот појадок.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Којзнае можеби еден ден станувајќи рано в зори ќе бидеш сведок на некој неверојатен настан кој решил да се случи за токму тебе да те направи славен а ти суетен поет кој дотогаш само за природа си пеел и мислел дека си главен неверуваќи им на своите очи ги затвориш кепенците од куќните одамна дотраени прозори и нишајќи со главата во негодување на она што пред тебе животот го точи длабоко ќе воздивнеш велејќи: – одамна заминаа моите возови 2006

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Стануваше ноќе, се гушеше, мафташе со главата, не можеше да дишеш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Го викнав болничарот, па со се инфузијата ти помогнавме да седнеш на столицата до креветот, сестрата ти го мереше притисок и излезе низ вратата, јас тргнав по неа да ја прашам колку ти е притисокот, а таа немоќно ги рашири рацете и одмавна со главата.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Јурејќи со коњот, Илко падна, удри со главата в земја и се разбуди. Виде дека тоа било сон.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

IX Илко како што старееше сѐ повеќе се подгрбавуваше, се превиткуваше, одеше со главата надолу.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Што ќе правите? Со гола рака се фаќа ли змија? Или со глава се турка ли ѕид?...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се фатија некои и раце со раце да се борат; маваа со клоци, со глава по нос, касаа со заби, но напаѓачите беа двојно повеќе и сите вооружени, та никаков изглед за спасување немаше.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А јас молчев Со главата меѓу дланките, Сонувајќи го вулканот Што сега ме облева Со жештина што гори Во табаните, Во слабините, Во слепоочниците.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

„Не требаше да му ја дадам онаа книга“, рече Лу одмавнувајќи со главата. Не знаев за што зборува.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Гледаш, сѐ една мисла, сѐ една храна... Друго не ти јадам.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Приквечерина е. Костадин сам и замислен, седи на миндерот со глава потпрена на прозорецот.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Момчињата, што го испратија до границата и што пукаа на Србите, не можеа да ги убедат своите селани — противници, — та и тие, (како Коле Куков и Стојан Салил што платија со главите за „бугарштината“ од српските жандарми, ја платија „српштината“ уште на вториот, третиот ден по идењето в село.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И почнуваше: како од пред една година скоро секоја ноќ му се јавувал на сон свети Илија, го носел во Мелница во нивата на Сталета Петков и го обесувал надолу со главата на големиот даб и му велел: „Ете тука до дабов сакам мекан да ми подигаеш да не одам да се потуркам од немила — до недрага", и го плашел оти душата ќе му ја извади ако не го стори тоа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се истрча надвор, зеде една рогузина од чардакот и едно најискинато покровче, ги внесе дома, ја посла рогузината на женскиот кат, го зеде коритцето што ги капеше нејзините деца, го кладе зглавје надолу со главата (така лежат леунките по Мариово) и истрча долни крај кај јаслите да види што направи Доста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе го турнат со глава ѕидот, а не велат оти ќе и расцепат лејките!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На кинисување Нешка се засрами да си ја земе китката, ама Тода, како мајстор од занаетот, ѝ намигна со око и ѝ ја покажа, а таа тоа чекаше, ја грабна и ја завитка во ракавот, велејќи и фалејќи ѝ се на Тода со главата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Маркус прашува полн со сочувство: „Јуар кантримен?“, а јас климнувам со глава.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Одев со глава замаен наведнат, мртов, зачмаен, одев со грутка на срце и каракамен на гради.

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Запаѓал во очајание и удирал со главата во ѕид, во дрво, во сè што ќе му се најдело пред него. Го наоѓале раскрвавен, премален.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Французинот нишкаше со главата потврдувајќи му.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Си ѝ припаѓал ли на друга? Не, одмавна со глава.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тоја благо одмавнува со главата: - Не.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Сите млади коњарки беа дошле во дворот од Силјана за да ја гледаат радоста; сите се радувале и се веселеле; само Силјан штркот стоел на таткова си куќа омаудрен со главата в земи, од голема жал што му дошла, дека ја гледал од сестра си свадбата.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Мислам дека јадеа сендвичи со колбаси или со виршли, а кога ќе загризеа од сендвичот сместен во најлон- ќеса полната уста ја вадеа од најлонот каде што сендвичите беа заштитени и веројатно разговараа за мене бидејќи со главите покажуваа кон тремот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Паметам, јас и моите врсници бевме уште деца кога истиот тој Бунде нѐ искачи во високата кула среде градот со единствена цел да не фрапира вадејќи ја од панталоните назрејаната скапоценост со глава на лисец.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Веднаш сфатив, оценувајќи ги внимателно размислите, дека во овие нови околности на нашиот живот неговата силина и машкост многукатно се имаат зголемени со оглед на местото и положбата што ја заземаше во извршната власт.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој и натаму седеше неподвижно, со главата свртена на истата страна.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Не мислиш, белки, сериозно?“ Тој кимна со главата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Оди на лекар, прегледај се.“ Кимнувам со главата и добро е тоа, да се кимне со главата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сите го погледнаа трепкајќи и тогаш, сфаќајќи, се насмеаја и завртија со главите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Шеесет години! Зарем сиве овие години само си седел тука и си чекал некаква ракета од Земјата?“ Старецот кимна со главата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Навистина ?!“ Тој кимна со главата сериозно.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Војна?“ Тој одмавна со главата. „Не, ни атомска, ниту хидрогенска бомба“. „Бактериолошка војна?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Хернандо кимна со главата. „Ќе ви донесам вода.“ „Побрзајте, ве молам!“ викна една од девојките.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тате ќе кимнеше со главата секојпат штом ќе проговорев и се насмевнуваше, лесно плескајќи ме по градите како знак на одобрување.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Зошто? Вртеше само со главата, пребирајќи по слабините.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој потврдува со глава, малку збунет, модрочеличниот сјај на очите се губи по шлемот.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

- А што стана со Високиот? - праша Јован. - Удри со главата на карпата, а неговиот другар падна под предното тркало на камионот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Слушај и прави како што ќе ти речам.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го памтиш ли Јован? Нумо климна со глава.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А кога камионите ги снемуваше, тој се навалуваше на каменот и гледаше во небото.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Nevada“, во следната секунда, покажуваше 18:40:15. бројките на рускиот часовник беа големи, светли врз темна основа,па во склоп со металниот ремен, изгледаа некако стабилно.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Конечно, г-нот И. и г-нот А. можат да отпатуваат, со автобус, во македонско гратче каде што не биле веќе десетина години. цртежи на местото на трите точки: часовници, бремени жени, лист, бакнеж, календар, недопуштена цигара, клуч во брава, салфетки, полуиспразнета чаша, чадор, мачка, сексуален акт во „јавачка“ положба, циркузантче со неопределен пол што балансира по жица, дланка што на Венериниот брег има хоризонтална лузна, расипана жолта неонка што со крцкање се пали и се гаси, куче скитник што лежи на персиски тепих со главата на предните шепи и мрда со опашката, медицинска сестра со старовремска капа и јаки листови на нозете, девојка со испулени сини очи во жолта фротирска машка пижама, сцена од автобусот, во кој, заедно со г-нот И. и г-нот А., се возат и еден молчалив татко со своето зборлесто девојче, кое му се обраќа со „татко Ратко“, еден испотен бизнисмен, кој постојано вика во мобилниот, нагласувајќи дека ќе биде таму најдоцна за еден саат, плус-минус пет минути, млада ромска девојка во која таа ем се кара, ем се смее: Ава карик... тева кераптуке нешто ... макелту манца... а тој ѝ се смее, и ја гушка. г-нот А. кон г-нот И., додека автобусот минува низ една клисура со бујна вегетација и брза река (дождот, сепак, не падна): Те сфаќам, љубовта не е баш секогаш фер спрема оние што љубат.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Така, на пример, ми станува јасно дека: - менувам долна облека со различно темпо: гаќите по два пати на ден, маиците еднаш неделно - подзаборавам некои француски фрази што некогаш солидно ги употребував, па наместо „trois heures moins quart“ велам „deux heures quarantecinque“ - бричењето наутро ми се одолжува на 40 до 45 минути - минатиот понеделник едноставно ми попречи постоењето на борот (засаден во дворот од татко ми на денот на мојата мала матура, пред цели 30 години) и морав да го дадам да се исече, зошто одеднаш паднатите иглички почнаа да ми ги затнуваат одводите за вода на покривот - не можам да догледам 60 насто од театарските претстави и 80 насто од филмовите, а опседнат сум од хорор сцените на ТВ екранот, во кои што ѕиркам до доцна во полноќ со глава пикната под дланките.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Пришла весна смерти, Семјон“, се издиша дед Павел а потоа се сврте кон мене, ме погледна: Дали сум го разбрала? Климнав со главата. „Пролет на смртта“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Мојот племјаник спомнува некои имиња. Божем наши роднини.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ТОМЧЕ: (Го вади од џебот саатот и го клава на уво.) Не работи. Не сум го... (Го навива.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тоа ти оди едното со другото како умот со главата. Кога ќе заборавиш каде ти е главата, ќе го загубиш и умот.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Прискокаа децата за одмор, прискокаа и двете близначки, но дали да се смееш, или да плачеш: како волови секоја со главата тргаше на своја страна.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Старешината Раде ниша со главата луто.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Лекарот нишаше со главата луто.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Памтиш, на Трајко барабата? Свето кимнува со глава. Абе, умно, учи да биде поумно.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Имам проблеми со главата. Стално ме боли. Да ѝ ебам мамата.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Отпрвин само му потврдуваше со главата, потоа почна да се уфрла со по некое „да“, „така е“, „и јас го мислам истото“, а кога овој мина на проблемот на дружењето, вжештено се втурна во монологот: - Каде да најдеш искреност!

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Кога го отрезнија со вода, го прашаа повторно, а тој, покажувајќи со главата кон Андромеда и Венера, рече: „Го отепав за да им ја смирам душата на овие гадови!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Дури ветеринарот Скрез со Лоте и другите луѓе пиеја и пееја во кафената, бикот седеше врзан пред вратата и чекаше да му се донесе пијалок: Лоте го тераше кафеџијата Јандро да му носи во кофа вино разблажено со вода, но бикот нишаше со главата, мукаше, и се лутеше што виното му го разблажуваат со вода; очите му светеа како жар, се вртеше и мукаше по некоја крава што ќе поминеше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога дојдоа утредента од власта да го сослушаат Бандо тој нишаше со главата: „Не знам што ми стана...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Двете добичиња, волот и кравата, се пикнале со главите под сенките, дремат и немаат волја за ништо: ниту јадат, ниту помрднуваат: гледаат сѐ во една иста точка пред себе до полудување.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Само беше среќен што заспива и се буди легнат со главата на дебелиот стомак на љубената.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Кимнав со главата неколкупати и реков „добро, добро“.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја праша дали го читала Зола и таа кимна со главата, па додаде дека го читале во училиште.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Динче, - милно му се обрати мајката, - кафенце душо? Дино само кимна со главата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- А Равел ти се допаѓа? - Ѓорѓија сѐ уште се обидуваше. - О! Болеро! - рече Французинката и ентузијастично кимна со главата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- А-ха, - тетка ми кимна со главата и забележувајќи една трошка што по грешка останала на масата, се концентрира на неа со погледот и потоа внимателно, како да е мравка и како да ќе ѝ избега, ја приклешти меѓу палецот и показалецот и откако стана, ја фрли во кантата за ѓубре под мијалникот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потоа го слушнав другиот чичко како го прашува тој што разговараше со мене:

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

По кратко молчење во кое никој не ми понуди објаснување, прашав зошто Кристина ја избркала мачката; да не е некој алергичен на мачки или нешто слично.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Правосмукалка Смотан влекач со глава на кобра и со апетит на питон, ги меле остатоците од нашето распаѓање со желудник на морско куче.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

„Не“, нишна со главата чичко Темелко - „не се потпалило, жешко е и ѓубрето гние.“ ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

МИХАЈЛО: Помина? СУЛТАНА: (Кима со главата. Пауза.) Уште малку. Само чудо може да нѐ спаси.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СТЕВО: Здраво Андро. (Андреја кима со главата.) Како си? (Андреја кима со главата.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

МАРИЈА: Добар ден. (Стево кимнува со главата.) СИМОН: Нему му е мака да каже добар ден.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

КИРО: Не верувам во уверенија. Еднаш едно за малку ќе платев со глава.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Погледнавте кон мене. Јас кимнав со глава, а вие продолживте како да не ме забележувате.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Луѓето отидоа во вселената, јас пред вас, со главата во торба, морам да докажувам дека земјата се врти околу сонцето.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

БОРИС: Безочноста дрска со глава ќе ја платиш, кај мајка ти дома жив не ќе се вратиш.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ДАРА: (од умиление може само со глава да му потврди. Се поприбира и се опира на него.

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

- Командирот, каде е командирот? - праша тој. - Таму - покажа некој со глава на олтарот и во исто време излезе од олтарот командирот, опашувајќи го офицерскиот појас.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Едниот од нив вчудовиден прошепоти: - Пули го оној : покажа со глава на светецот - како и да мрднам, од каде и да го погледнам, право в очи ме гледа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Избезумен со глава го удри в лице и во истиот миг му го откина од рака камшикот и му врза два нишани од уво до уво.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Силен удар со глава. Тоа ѝ ја врати свеста и ја постави на нозе.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Јане се загледа во неговите дебели и свиткани веѓи, а тој, лекарот, го одвива завојот, се загледа во посекотината, со прстите го допре натеченото место од бутот и почувствува нешто тврдо. Многузначно климна со глава.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се пробиваат под високите намети, повисоките удираат со главите и врз нив се растураат купишта снег.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Иљо длабоко воздивна, погледна на небото и, мрдајќи со глава, рече: - Господе, немој да ми го земеш меракот...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Со глава го удри меѓу очите. Еден, два удари.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

По шест месеци, тие кои го казнија, убедени дека е превоспитан, го вратија во единицата во која се најдоа и други како него – со вперен поглед во иднината и со главите полни со правди што одвај ги разбираа, ама воодушевено и во доверба ги проповедаа...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Андонис, осумнаесетгодишно момче од тесалиските села, со главата навалена врз рамото на Јана, не разбира што зборува Циљка, сал слуша со богољубен израз на лицето.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А јас, којашто се обидував да некако ја разберам што зборува само климнував со главата и повторував ОУИ, ОУИ...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Одејки кон дома, изгледа се има препнато и така незгодно паднал што со главата удрил во некој камења.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

„Во тоа и се состои дејството на дрогата, во тоа разликата да се укине.“

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

„Така е“, кажа Вестербург кимајќи со главата.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Четворицата на масата како по команда кимнаа со главите во знак на согласност со А.А.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А.А. не веруваше дека разговорот ќе оди по старо сметајќи дека сум извлекол доволно поуки да не одам со главата в ѕид.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- И велиш бездруго ќе не примат? – прашаше кој знае по кој пат Мече, вртејќи со глава како да не му се верува.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

И одречно заниша со глава.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Го нападнав со сите расположиви „оружја“: со глава, со раце, со нозе, ...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мајка ми се правеше рамнодушна ама беше нервозна и секогаш наосилавена на нас децата; баба ми нешто скришно го караше дедо ми, а дедо седеше сѐ понапикан во огништето со главата наведната и некако свртена кон ѕидот, како чиниш да пушеше кришум од своето луле направено од кочанка.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Брзо се свртеа назад, ги вкопаа погледите во сувиот ѕид налик на несмасен оџак, со по една камара од секоја страна и со главите собрани во рамениците брзо почнаа да се крстат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Марко уште од колата го забележа крупното несмасно тело на чичка Васка, превиткано преку крилото од неговата „мазда“, со главата во моторот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш, со истиот бавен чекор, се врати назад и виде дека Едо брезничаноцот и понатаму седи на талпата пред продавницата, налактен и со главата обесена меѓу колената.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тркалезнообразен но со истакнати вилици и како вегав, те гледа со главата свртена в лево, како некоја граблива птица.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Станав, и се приближив ододзади, ѝ се ближам и ѝ велам оти кафето може и убаво да биде и ѝ се ближам со главата меѓу увото и раменото да ѝ пуштам малку топлина од мојот топол воздух што го испуштам со зборувањето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Дури и ведна со главата до под гранката како да ќе ѝ подаде рака да ја поткрене.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Пела цел пат нешто ломоти, прашува, сама си одговара додека баба Перса и мајка ѝ само климаат со главите без да испуштат ниеден глас.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мурџо заврти со главата кога го слушна името Дончо, а Пела продолжи Не ја видовме тетка Чана таа не беше дојдена, а баба Митра помалечка од Дончо! Знаеш, не сме во исто одделение!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ама она му ги слуша неизговорените зборови, ти се колнам, оти пред малку, додека таа го спомена името Дончо тој прекорно заврте со главата, а кога слушна дека не се во исто одделение само што не скокна од радост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Еленчињата се зачекуваат со предните нозе и со главата.