Нашата тврдоглавост сѐ повеќе се оклопуваше со бездушност.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не се веднеа да му подадат рака и да го смират, се потргаа од неговото грчење и чекаа: ќе се исцимоли, ќе каже како ја запалил лесновската куќа. Го жалев.