Авторот со ова дело ја збогатува варијантата на балканската легенда за жртвувањето, овој пат сведочејќи за жртвуваните кози во утробата на планината.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Козите поживо од сите го враќаа него кон вистината за заедничкиот сон. – Ех, како се измешаа времињата! – извика Чанга. – Се измешаа, се измешаа! – И сега козите го враќаат човекот кон првиот сон, кон старата заедница, го спасуваат. Татко ми и со ова се согласи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Не ќе е добро, според овие одговори, во ниедна варијанта да му се суди на Чанга во присуство или во отсуство, жив или мртов, зашто со ова конечно ќе се придонесеше Чанга дефинитивно да стане козји светец, дури и да го надмине славењето на хероите од војната, дури и сегашните главни водачи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Мудриот Хадријан имал своја забелешка во врска со ова.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Сега, со ова, се потврдуваа како точни наводите во патописот на Јохан Барт.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
И така, откако ги погодив сите раскопани сегменти на асфалтот (бидејќи, знаете во Скопје не се градеше волку ни после земјотресот, и нееее, не ми беше намерата со ова да го пофалам сегашниот градоначалник), по синдромот на Кнез Мишкин, кога пазите нешто да не нацапате, неизбежно го нацапувате, или да ја преформулирам реченицава за да звучи пооптимистички: ... и така, испречувајќи им се на патот на неколку веќепостоечки вирчиња со вода или можеби беше масло од автомобили, не знам, кои одамна си беа заземале место на паркингот пред канцеларијата, конечно, стигнав на работа.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
И не само со ова се влоши положбата на Толета.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„Постоел некогаш некој род Хетски што се викал, господару. И пишувал со ова писмо.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Геј-луѓето едноставно постојат. Некои луѓе се геј. Јас имам геј-идентитет.
И тоа е тоа. (Имаш некој проблем со ова?)
Е па, да знаете, имам проблем.
Се разбира, немам проблем со фактот дека некои луѓе се геј.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
- Многу сум свикната со ова училиште и со овие наставници, - реков.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Меѓу публиката имаше и такви што не се согласуваа со ова мислење, ја бараа причината во смелоста и очајот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Да, Арсо вдахнува доверба, и со движењата, одмерено вешти, и со ова тенко бледо лице на млад благородник и со ведрата синевина на очите, и со необичниот акцент со којшто ги изговара француските зборови.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Новиот современ и модерен (постмодернистички) расказ го оставивме за една друга пригода, кога ќе биде резервиран повеќе простор за таквото претставување; - Со ова издание е направено едно поместување на (практичните) критериуми за избор на расказите, а имено во ова издание се вклучени неколку раскази во коишто е видлива постапката на постмодернистичка естетска игра, на наративен лудизам, во исто време кога се прави и поигрување со очекувањата на читателот и се користи слободно резервоарот на човечката имагинација; - Во ова издание е внесен и еден расказ од големиот латиноамерикански нобеловец Габриел Гарсија Маркес, прекрасен расказ кој ја покажува потресно гротескноста на некои животни ситуации, кога од некои обични мали човечки постапки, се прават крупни и драматични пресврти во животот, како последица на интересите и заблудите на општествените институции и институциите на моќ; - Покрај тоа, неколку раскажувачи ги претставив со нови раскази, поилустративни за нивната поетика и вредност, а кои се илустративни и за некои раскажувачки постапки (дневнички и мемоарски записи, или писма, на пример).
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
„Ах, што да се прави со ова дете, не му иде умот... Не сфаќа...“ Се јадосуваше мајка му.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Со ова не завршуваше западно-источната дебата на Татко и Камилски за лавиринтите.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Со ова прашање ќе се справи во студијата Неологизмите и законитостите на фонетската еволуција на албанскиот јазик во своето списание Albania.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Томаица зборуваше како се надева дека со ова ќе ѝ се отворат можности за понатамошна соработка со Перуниќ, дека можеби ќе може да патува за Белград и да асистира на уште некоја ревија или припреми на нови колекции.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
И не сакам да чујам било што во врска со ова. Оваја одлука е конечна.“
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Еве и една лименка млеко... но, гледај. Со ова сум навистина горда.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сепак, практиката покажа дека помеѓу основните и најчести причини за дискриминирање при засновање работен однос се субјективните преференци на приватните работодавци, врз основа на роднинска поврзаност („непотизам“) или пријателски врски („протекции“) – а, токму во врска со ова, не беше понудено соодветно законско решение.
„Обезвреднување на трудот“
од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев
(2010)
Со ова прашање Мил постојано се занимаваше и експериментираше.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Со ова пак се враќаме на политичкото рамниште - како го гледаш јазот меѓу Амстердам и ова овде?
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Стар адет на Велигден да се кршат јајца и чие ќе падне — ќе се скрши — ќе му го даде на победникот. Не само децата и ергените, ами и по некој постар, та дури и старци си прават разонода со ова.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Попот си ги зеде петте лирички назад и се поослободи малку, мислејќи дека со ова ќе се расипе работата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Со ова решение, ни Танаил, ни Китан не беа задоволни. И двајцата поднесоа жалби.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Всушност слушав размислувања што веќе беа изречени, но притоа, имав впечаток дека Стариот писател се обидува да ја искористи само идејата за борба против злото што беше истакната како појдовна точка во дискусиите во врска со ова интервју.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Сведочењето во врска со ова зло, запишал монахот, кое долго трае и непречено поминува низ тесните сокаци на времето, има за цел не само да го загатне туку и да ни го предочи приближувањето на злото што многу потсетува на темен облак кој може да биде и предвесник на бура што може неочекувано насекаде да се случи.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Ме фатија на брзина, ме бутнаа. Немам ништо со ова.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Се разбира, со ова мое тврдење не им го одземам правото на оние кои ќе ни го свртат грбот за да го потрошат сето свое време во разговори со миленичињата: кучињата, мачките, пилињата!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Не наоѓам ништо страшно во таквото однесување.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Патувањето со ова вовче, наспрема големиот воз Балкан-експрес со кој и покрај некогашната голема желба на Татко да продолжиме кон западна Европа не отпатуваме никогаш, ни се чинеше како да нѐ носи во небото, до некој облак, како во слика на Шагал.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Знам, вели таа од другата страна на оградата што ја одвојува градината од уличката, знам, ти не беше со булукот бегалци, отпосле се јави со ова китче во рацете и со овој чувар крај себе.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)