со (предл.) - два (бр.)

Кога бијат ровја, тој ја подготвува колата, со двата пара прелесни коњи, за да ја стаса ламјата, за да ја убие.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Жената не дојде, рече, мора некој да остане со бизнисот, со двата дуќани што ги имаме, едниот на Гордон стрит, другиот во Епинг.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Скопскиот производител се покажа само со два свои производи: трпезариска маса со столови, во стил, и со една дневна соба, наменета за самци и за хотелски објекти.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Над 30% од 15-годишни девојки веќе имале полови односи, што претставува изненадувачка бројка во споредба со двата проценти од 1979 година (податокот е од американските истражувања, но тој тренд може да се забележи и во останатиот развиен свет).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Митре си ја зеде грижата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На прво место Митра му се бендиса како жена. Спротивно на испупчените усти и заби на Ката, Митра имаше усти како кутивче полно со два реда прави, бели бисерни заби.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Сега ќе разбериме ќе има ли некоја помош од Бугарија или ќе се прибираме сите внатре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со два збора им кажаа дека ги бара Ѓорче, кој иде во помош со педесетина четници и осум товари џебане.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, утре ќе одат пазарџии со штици, ќе тргнеш со ниј со едно магаре, оди ми со здравје, ама јас не одговарам за твоата глава, — се искажа Толе и го викна Гулета. Му го предаде Ѓорчета со два збора: — Човекот сака да биде мариовец и утре пазарџиа за Битола.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еден прост овчар селанецот Толе Кулиќев ги умири сите востанички водачи со два збора.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Празна, само со два штафелаја, еден тросед спроти нив и цреп со кактус „свекрвин јазик” во аголот меѓу ѕидот со прозорци и ѕидот со слики.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Шумарот, јадејќи за двајца, со двата надуени образи, често го вадеше марамчето од џебот, си ја бришеше потта.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан ја зеде пушката и се огласи со два истрела. Попусто чекаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
1 Планината е далеку никој толку не отскитал црн брег со два рога на патот нејзин стои, Одовде само облакот е близу и молњите и ѕвездите ноќе кога паѓаат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
А образован човек, со два факултета, фармацевтски и медицински, во Париз и во Берлин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но најмногу од сѐ беше смешен, а, се чинеше и штрекнат малку во мозокот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа замина со двата златника.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко најпосле се врати во родниот град крај Езерото со два големи куфери преполни со стари и нови книги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таквите податоци се заведувале во општината со обични изјави и со два сведока.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ним не треба безрезервно да им веруваш“ беше нејзиниот заклучок во врска со однесувањето на тој војник на бел коњ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чувај се од оние поединци, кои од лековерност или по потреба ќе ги сместиш во срцето или во негова близина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали таа навистина не знаеше каде е родена?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да го заборавам неговото мало муцунче, неговата мека кадифена козина, ишарана со два реда бели дамки, неговите витки ноџиња со жолти копитца на врвот? Како да го заборавам?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Улав си, го удри Пенчо со два прста по челото; како да испробуваше лубеница.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја фрли далеку и ме повлече со два прста за нос.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неразбирливо беше зошто со два прста го врти перчето на својата безбојна и ретка коса под која се гледаше светкаво теме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Вози со два прста и ем ја притиска ем ја отпушта педалата за гас со стапалото, без да успори или да забрза.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Некои ноќи јас седам до него, а патниците седат назад.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таксито на брат ми мириса на оган. Пепел и згура.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Вистинска будалетинка сум, нели?“ Јас не одговарав, само се смеев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се свртев и се засмеав – за нозете му се имаа припиено тесните розеви панталони, кошулата беше во најразлични бои, а над сериозното лице со брада и наочари се издигаше капа со два портокалови израстока, кои завршуваа со зелени туфни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден ден, Сликарот доби писмо што му го испрати неговиот пријател Јусуф беј, професорот по Убави уметности од Истанбул, а во кое пишуваше: Почитуван пријателе, На Вашата изложба во Сарајот на која ги презентиравме Вашите платна создадени во Истанбул, беше изложено и чудесното платно „Портрет на Непознатиот, со два детски лика“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Европа ќе ги обрне погледите на нашите барања, зашто таа е задолжена да го направи тоа со два меѓународни акта: проектот за реформи во Македонија од февруари6 и Мирцштегскиот проект.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако ви се причини дека приказнава е малку заскитана, тоа е зошто бев принуден, поради натечениот палец и „Ханзапластот“, да ја држам хемиската со два прста.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се смеам и за она „распуштеница“, а и за она гнездо од тутки што навистина го има на темето, ама се „увалила“, како што вели мојата друшка со два аршина за еден ист пример.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Ма, немој да ме зезаш!“, се смеам јас, а тој ми намигнува како предвоен швалер со два прста мустаќ како Клерк Гебл и ми раскажува: „Ти немаш поим за животот, дете.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Потскокнував кога го здогледавме татко ми од далеку како доаѓа, со два сладоледа од автомат, а сите соседи му честитаа: трето, па машко... а ние добивме сестричка! Шерет, тој татко ми, ги зезна сите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
До сега се закитила со два трофеја. И двата „сома“ биле „среќно“ оженети.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во исто време, до мене десно легна другарка ми од детството, а карши нас, со „врски“, за мене тогаш прастара 40-годишна жена, Црногорка со два сина: Борис, тинејџер, и Горазд, стар само 18 месеци.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па ќе се исправи и ќе ги затне ушите со два врста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Крмакот ќе ја убие мечката, а ловецот ќе го застрела крмакот, и така со два улова ќе се врати дома, велеше татко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Долгиот оној што личи на штрк, минува крај него и со два кренати прсти го поздравува. - Хело, Џо! - Хело, бој!
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Да бидат дел од нудистичките плажи на Грција, запалени тинејџери во диската со два пати помладите од себе. Едноставно, да бидат откачени за својата возраст и ум.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го гледаше со два кренати прста и со гркланот во нив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаеше дека овој пат вистински со двата прста ќе ѝ го извади гркланот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кинг Џејмс, како што имав намера да кажам порано, беше злокобен човек со руса коса, тежок сто килограми, со лице изгорено од сонцето и розово како октомвриска јаготка, со два хоризонтални пресеци под рунтавите црвени веѓи наместо очи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ова беше оној човек кој стариот Елисон го сретна на патеката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едниот беше висок колку што ќе бев јас ако му стоев на глава на некој свој врсник.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Можеби ќе ме води човеков со два гласа?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во триесет секунди, пред моите очи изминаа триесет години, можеби и повеќе, четириесет, педесет, и јас се видов истоштен и намален, двојник на брадестиот Водомар или на човекот со два гласа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Води го малиов јунак. По бојот со Мортенија, победата ќе ви е круна.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
За среќа или несреќа, ќе се сетев на Водомаровата доверба кон мене и на страдалниците од Шумшул- град, вклучувајќи го и човекот со два гласа, и ќе се откажев од коркачката намера.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Можеше да се рече дека, не сметајќи го Жеро Жерав, на тој простор сум сам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ситуацијата отсекогаш остануваше комплексна. Вистински Гордиев јазол!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Палестинскиот народ во овие услови ќе се соочи со два големи егзодуса (во 1948-та и 1967-та), кога не само што ќе биде истеран од својата земја, распрскан на четирите страни на светот, главно во логори за бегалци во мизерни услови за живеење, зависни од репресивните арапски режими кои го инструментализираа палестинското прашање за свои цели, но, исто така, и пред упорното одбивање да се признае историската неправда што му беше нанесена на овој народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Животното ја држело главата накривена и со едното око гледало како призрак со два рога, се усвитувало од сувите фрчливи ноздри.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Вилата на Ниротакис беше во непосредна близина на неговата фабрика за текстил во Дренок; по неколку метра од оградата на фабриката требаше да се мине стилизираниот железен мост преку реката и веднаш, на аголот од левата страна на мостот, се простираше убавото здание среде густ овоштарник обрабен по страните со два реда лозници.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Обично, да.“ „Каква?“ „Црна. Многу износена. Со два ремена.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа една компликувана завршница со два коња.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лена се сместила во собата горе десно со двата прозорци што гледаат кон езерото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Со два неврзани збора се разбра дека, ете, сега Крсте е слободен, а Тода треба да му ја кандиса или да му ја „врте“ Нешка Рожденкина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Овој и ваков Бино, со два класа гимназија, многу добро си ја бркаше даскалската работа: да ги научи децата да пишуваат, да читаат и псалат во црквата, но загрижен за својата материјална положба сосема малку работеше на националното подигнување на народот па и тоа што го правеше, го правеше во насока што му ја укажуваа егзархиските луѓе, т. е. кон Б'лгарштината.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со два уќумата, селаните не знаеја кого понапред да го слушаат и на кого понапред да му даваат маст, сирење, овци, кози, говеда и свињи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако одајчето на Нанчо беше како мачилиште, дрвената барака, иако не беше сосема затворена во смисла како ѕидани ѕидови, ни бела како ѕидовите на Нанчо, со својата сиромашна внатрешност, со двата одара и сламарниците над нив, со ламариненото ќумбе во средината, со црното котле врз ќумбето во кое постојано нешто се вареше, со разговорите што се заврзуваа, за мене претставуваа вистинско преродување.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Бидејќи големиот пазар не ѝ беше далеку, таа, како при катадневен ритуал, одеше да купува со два големи зембили, зеленчук, овошје, ориз, грав, брашно и многу други производи, од кои најмалку употребуваше самата таа, а другото повторно им го раздаваше на своите сиромашни соседи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со два зембила храна и голем билнак вода, појдовме во куќата на баба ви, подалеку од Езерото, во пределот на градот под грчките војници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тамам минуваше крај една висока авлија преку која се надаваа бујни јорговани и над којашто се извишуваше трикатна куќа со фасада на којашто преовладуваше избледена сина боја со два балкона искомбинирани од мермер и ковано железо, чу како крцна дрвената порта на горниот крај на авлијата, украсена со ковано железо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас знам, Марија. Памучниот палјачо скока сега по собата на една нога и удира со двата месингани таса. Танг, танг!
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Побара со поглед излез и виде мрак прострелан со два бели снопа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога го дојаде јаболкото, внимателно го избриша ножето со два прста, го затвори, го прибра в џеб, ја забриша устата со рака и ги сотре дланките од панталоните.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Мајка ми влегува прва во лифтот, потоа јас, со двата куфера.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ќе речете можеби: „Ух, баба како бака! Со очила и со два заба!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Можеш ли да му ја поматиш верноста кон земното, додавајќи знак по знак откривајќи ги срамните делови на твојот систем загадочниот метод небесниот свод- дом за да може да оди по истиот пат и да стига до истата цел човекот, оној кој над црната точка стрепи по сличното, од различното стрепи спојува еден со друг: еден и еден, два со два, седумдесетидва името го дели на четири елементи – I.H.V.H. тетраграматонот го врти, го враќа ред по ред реди вистината на скрбта ја учи завист и суета, суета и завист сѐ е бесценет камен, а број свет и сила равенката меѓу нив се припикнува како вода меѓу шуплинките во карпата како зрак во мрачна капела бели точки на црна површина поделена на две: еднооко човече дворог Пан троока нимфа четириаголен круг пирамидална петка црно на црно расфрлан, разигран Ум на Светлоста Умна светлост.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
ХЕРЦОГ: А што ако е педантен, циничен Германец со два демонски заба на горната вилица?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Со два класа трговска академија одвај ја носи главата на рамена.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Да бидеш господар на една земја и народ е исто што и да седиш на терезија со два таса. Едниот тас е џенетот, а другиот џенемот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Десно и лево од неа имаше два не многу големи конаци, а пред едниот и една манастирска чешма со два чепура.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама овојпат, иако тој не го забораваше оној стар ферман, со оловен печат, дојден од султанот до дедо му славниот Исхак-бег кога овој стана заповедник на Скопје, пишуван со рака и во футрола од ѓон, а во кој султанот умно ги опоменуваше своите намесници да не се перчат многу и да не се подаваат на суетата, зашто да бидеш господар на еден народ е исто што и да седиш на терезија со два таса, тој сепак не ја менуваше одлуката: првин затоа што потурчувањето на ибн Пајко ќе одекнеше силно меѓу колебливата раја, а второ, затоа што и самиот султан, покрај сите совети, даваше и уште еден, кој сега многу му одговараше на Мехмед-паша: „Својата сабја сепак секогаш држи ја остра!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)