Па и Стојна, (бидејќи е најблизу), и моето колебливо однесување; бев нели решил дека е крајно време сосема да ја заборавам, па сепак, при случајните пребарувања низ тој недорасчистен полигон на крвавите чувствени пресметки, каква што беше и онаа сношната, се случуваше неочекувано да истрча лично таа и тоа облечена во онаа нејзина кожа од далечната младост.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А тоа се случи и синоќа…
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Навистина ќе треба да ја посетам, и тоа само уште еднаш, за да утврдам дали до крај ја имам исцрпено од себе си.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Со тек на време све е ОК, освен малата нелагодност при случајната средба со проамерички настроените Реднекси (и по некој Хилбили).
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)