Сепак со секој здив минував во соништата секогаш през исто село со мртви покриви и со гробишта зад недарежливи лозја: крстовите беа без сенки и не никнуваа од земја, висеа: ги ослободуваа мртвите од преголема тежина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се тресев и секој миг заспивав, станував куп мртви дамари без сетила.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)