по (предл.) - сѐ (прил.)

По сѐ изгледа, наскоро ќе им се приклучат и некои од лидерите на Организацијата.“
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се запознав со Драгана. Тој ја пакуваше својата слика за една брачна двојка Англичани, што ја откупиле за 200 франка. Драган, по сѐ изгледа беше задоволен.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој личеше на Гоце Делчев по лик, по стас, по сѐ. Така сите велеа... ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Библиотеката ни беше оставена во наследство во туѓина, по сѐ што изгуби семејството во родната земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И тамам јас да влезам во таа просторија кога гледам дека тие веќе влегле, зеле што зеле и сега божем потплашени од мене бегаат, се кикотат затоа што ме оставаат со чувството ниту дека знам дали нешто зеле ниту пак што зеле а по сѐ судејќи дрпнале нешто.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И додека одеше по сѐ уште пустите градски улици кон касарната, во главата, за промена, ја слушаше Васка Илиева...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Треба да се забележи дека во образложението на Судот има доста неточни работи, што гемиџиите не би можеле доброволно да ги кажат, тие, по сѐ изгледа, биле изнудени од властите, зашто им конвенирале.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Помислив дека плаче. По сѐ изгледаше како да плаче.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А за жал, по сѐ изгледа се случи така: мигот на зачнувањето на новиот здив и новиот живот да биде обележан со знакот на смртта на учесникот во неговото создавање?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ништо не тврдам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа се случило во ноември, илјада деветстотини четириесет и четвртата, триесет и една година по смртта на големиот раскажувач Лозан Перуника.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По сѐ изгледало, војникот со шлем и со машингевер на градите, извидник, курир за воени врски или паничен дезертер пред пропаста на Хитлеровиот Рајх, бил убиен од некој шеесетгодишен свештеник Доситеј Давидовски со куршум на тулски нагант од заводот на императорот Петар Велики зашто црниот мотоцикл го присвоила месната црква.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А правеше по сѐ изгледа нешто многу значајно за сите нив.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Извесно е дека само чекор го дели пантеизмот на “магичните” маниристи и “панлогизмот” на “мистичните” маниристи, како што е еднаква оддалеченоста и помеѓу “деформацијата” на Понтормо и Макс Ернст и “анаморфозите” на париските минималисти и апстакциите на Пол Кле.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Со таа метафизичко-религиска „инверзија“ маниристите на сите времиња по сѐ се дел од традицијата за нив особената принуда на изразување.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)