по (предл.) - неколку (прил.)

Второстепениот жалбениот суд, по пет месеци – во мај 2004 – со Решение ја усвојува жалбата на „Киро Ќучук“, и истовремено ја укинува првичната пресуда, а предметот го враќа на повторно судење.5 Но, и по повторената постапка, судот во Велес – во март 2005 – во отсуство на законскиот застапник на „Киро Ќуќук“, кој не дојде и покрај уредната достава на поканата за рочиштето за главна расправа, пак носи позитивна пресуда во корист на Авдиќ, која станува правосилна и извршна во јуни 2005.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По неколку месеци оттогаш, во ноември 2005, пресудата е извршена присилно од страна на судот (заб. со старите судски извршители тој е вратен на работа).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено, кај нас постојат недозволиви случаи на секоегодишно, па дури и полугодишно или квартално, менување на носечките закони кои треба да се „столбови“ на оваа мошне сензитивна егзистенцијална област, и тоа по неколку пати; а, од друга страна, не тече паралелен процес на редигирање и изготвување на официјални пречистени законски текстови на законите кои се рогирани [изменети и/или дополнети] и по повеќе од десетина- петнаесет пати!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Рековме, расположивите куќи за сместување се мали. Во куќите има по неколку соби.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По неколку удари пак се исправи и, двоумејќи се, рече: „Ова копање“, вели, „џабе копање, да знаеш!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога по неколку дена, откога јас се вратив, без да останам подолго со Агна во С (ја замолив, штом го привршам овој мој проект, а само накусо ѝ кажав за проектот, таа да е при крајот на подготовките за доаѓање кај мене во Маказар) и без да ги видам повеќе од еднаш ќерки ми, дојде екипа стручњаци да го разгледа и да го обележи теренот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Велат дека речиси секој жител на градот барем еднаш неделно поминува по неколку часа во ладовините на оваа планина.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Членовите на семејството на Праведникот тоа го сфатија како знак на голема надеж ветена од небото, верувајќи во добар исход дури и кога по неколку месеци, ги натоварија во воз за концентрационите логори.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
По неколку дена тој влезе светнат во сопчето и му се обрати веднаш на Ордета што лежеше на кревет: - Орде, си најдов. -Што? - Љубовница, што! Нема само ти да имаш
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
По неколку дена братучеди му ја доведоа Гица во дворот кај Миќо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дури и официјалните потери што ги праќаше пашата се тресеа и секој гледаше да не дојде во допир со Толевци, оти кога и да идеше некое одделение, даваше по неколку жртви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но затоа пак во очите на рајата Толе порасна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Можеби несвесно емитуваат сигнали, можеби потреперувањето на нивните мускули, по неколку светлосни години, ќе предизвика нежна вибрација на некоја друга планета.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Некои, што израснаа подоцна, со големината ги надминаа постарите, а некои на самиот почеток се исушија, иако таа не можеше да се види дури и по неколку дена, кога тие се стуткаа и паднаа од ластунката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И потем легнав под дрвото; бев решена да му исполнам на тоа несреќно будалче сѐ што ќе посака; го открив сосема стомакот, и тој почна со својот ритуал; сипуваше по неколку капки во папокот, и потем со јазикот ги лижеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По неколку минути пак ќе ме скорнеше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
По неколку часа - нејзините хулахопки и мојата кошула стуткано префрлени преку столица, намокрената четкичка за заби, во купатилото испарува топлината од туширањето.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Внучката радосно дотрчува и по неколку минути, држејќи се за раце, излегуваат од зградата на хотелот, и се упатуваат, под истрошеното сонце, кон колибата, полуурнатата куќарка со празни прозорци и врати на другиот крај на плажата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
По неколку поминати чекори затворив очи и празнината обрасната со пиреј и диво зелје ја полнам со куќите на Нановци, Дамовци, Пурдовци, Ласкини, Поповци, Доновци, Љаповци, Пинѕовци, Пеновци, Шкокловци, Трајковци, Наковци, Пандовци, Фиљовци, Гуљовци и другите до бројката 54 родови и куќи под чии покриви живееле 400 души и уште педесетина на гурбет отидени отаде големите води.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кутнатите букови стебла од околните шуми, долги и по неколку метри, на рамо по стрмната угорнина ги носеа мажи и жени во одминати години.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Фрламе мачен поглед на руината и по неколку минутно возење, на патот ни се исправи Ошени.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На сите тие книги се наоѓаше мојата фотографија и името и презимето, како и по неколку збора за моето херојство.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Некои ја виделе како јава на крилест змеј над блиската клисура, слетувала крај водите и се вовлекувала во пукнатините на стените од каде, по неколку дни, исползувала како темно сива змија, долга и уплавна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас останав стаписан, како од гром погоден, занемен. По неколку секунди таа како да се прибра.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По неколку часа спокоен и среќен, со ангелска леснина, носен од небесно ветре, летав кон својата татковина, кон дома.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По неколку години од возбудливиот настан со сестра Ангелина, почувствував некоја чудна сила која ме тераше да го пронајдам и извадам портретот, повторно да му се навратам, да го поправам, да си го окајам гревот. Големиот грев.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Мојот пра-пра-пра дедо, махараџата Раџнапур, по неколку години од крвавото собитие се оженил, велеше, се удомил во некое овче-полско село, им изродил род, а тој род изродил свој род и така до ден денешен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Уште тогаш, додека сите нејзини соученички веќе имаа момчиња, а момчињата веќе имаа по неколку девојки, таа сѐ уште чекаше да ѝ се случи првиот бакнеж. (Никогаш во животот нема да може да си објасни што е тоа што неа ја задржуваше да тапка неколку чекори зад животните искуства на својата генерација).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дотогаш патилата им ги мелел остробрад Анадолец, половина за нив, половина за прочуениот јавач и веселник Али-бег, од обете половини по неколку фесови брашно за себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сетила - по неколку месеци ќе прсне искра од чобански оган и ќе се присокрие во сув мов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа пресметале колку што умееле и биле задоволни - суви, ковчести, долгозаби, повеќето од половината со руси заткарпатски бради: во мракот на ѕидиштата, освен воденичките камења што ги немале, можеле да се згрчат двајца: едниот да оглувнува од тракањето на прплицата, безгласен и со сув душник под дрипавиот минтан, живо тесто од крв и брашно, другиот со воздишки да стои зад прозорчето и со секира или кременка да ја брани селанската мака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но игуменијата знаела дека во тој миг земјата испушта влажни воздишки, дека се напрега да се разбуди.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нејасно се радував: по неколку дни бело ќе прснат бадемовите пупки, над ретките потоци ќе се доселат синоглави птици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во истата година, по неколку месеци откако Његош ја создава првата печатница во Црна Гора (четири столетија и две децении по отпечатувањето на Гутенберговата Библија), Џемс Гордон ја изненадува Америка со дневниот весник New York Tribune, големиот врсник на непознатите Новине хорватске на Људевит Гај.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но мускулите ми се ослободуваа од грч, сонцето не беше на голема височина и не се криеше под јакуцка на магла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Малку пред или по вториот Нобелов роденден, во илјада осумстотини триесет и петтата година, завршува гимназија Карл Маркс и Лермонтов им ја подава на рускиот човек и на светот Маскарада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не велеа ниеден збор, тој остануваше само по неколку мига крај секоја нова група, онака заздишен, кога ќе ги видеше нивните избегани погледи тој уште веднаш продолжуваше понатаму, крај другите, третите, повторувајќи ги само оние свои пусти лудечки движења со своите раце, со тие огромни празни рачишта, навраќајќи по стотина пати во денот крај секоја група на тие темели, проклет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А по неколку часа: „И гледаш најпосле, нараснал, се насобрал кај човекот цел еден живот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но тој веќе беше свикнат да го раздробува тој бес во своите мускули, секја утрина повторно упорно и повторно лудечки загазувајќи во длабокиот снег и цепејќи го неговото море со своите чекори во по неколку бесмислени круга околу пиланата и враќајќи се од таму секогаш полн со една безумна насмевка во своите очи, тоа беше само оној, големиот Ристан, дојден во него, секоја утрина повторно извлечен од заборавот, како првпат сретнат, збеснет и див.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Додека застануваше да здивне и да ухне по неколку пати во своите црвени раце, сеќаваше како сѐ уште го проследува онаа парталава прилика на мршарот по него, но сега веќе не мислеше толку лошо за тој ранет волк.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По неколку дена, мекото срце на Рада беше спремно за прошка. Беше спремна да го отвори срцето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секојдневно поминувам по неколку часа во градинава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И немаше... по неколку месеци, Кизо ѝ се придружи на Родне, а сликата од Роска ја подместија подолу зашто на нејзиното место го залепија Кизо, како помлад, со сѐ уште црна коса на која само зулуфите му беа прошарани.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа ме возбуди и по неколку утра откако ја истрошив сета хартија што ја најдов дома, му ја однесов на овој свој нов учител првата песна. - Јас сакам девојка една...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ама само што удривме по неколку мотики, само што скршивме по некоја грутка и од небото почнаа да паѓаат пилиштата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По неколку дена падна и снег. Некој мрсулав и недотамен снег. Студен и длабок.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По неколку минути тој се сепна и стана на нозе, но веќе немаше никој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Утревечер мајката или мажот ѝ, знаејќи дека во сопчето отспротива стои тој и ги следи во мракот, ќе ги затворат капаците и така во неговата соба веќе нема да навлегува светлината што му вдахна живот, светлината во којашто наивно уживаше, којашто беше неговата единствена радост. Меѓутоа, не беше така.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По неколку вечери, кога Тулио Бути како и обично гледаше во прозорецот на Машиеви, се вангелоса кога виде како во собата отспротива, каде што семејството обично вечераше, но овојпат без таткото, влегуваат госпоѓите Нини, неговата стопанка и ќерка ѝ и како таму ги пречекуваат како стари пријателки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По неколку минути во дворот влезе Васе со писменце во раката, гледајќи ја Томаица молкум.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По неколку минути се појави повторно: „Да, тука е, влезете, ќе ве прими“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По неколку минути влезе Тина најоѓајки ја Томето како лежи во креветот и липа безнадежно.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во целата таа работа дури по неколку дена се запозна со Атина Димоска (официјално Димовиќ), познатата битолска шивачка, за која се зборуваше дека е вдовица и жена која многу добро си го познава занаетот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
За време на анализирачкиот процес на формите, Frere-Jones почнал да гледа работи „со кои јас сосема не се согласував“, и по неколку недели работа над буквите, сите биле различни.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во големиот врзоп записи речиси секоја страница била некогашен празник, потрага по неколкуте рајски мигови на одложеното откритие на бараната порака во непознатите страници на книгите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зошто не може да има своја жена, наместо овие гнасни контакти во интервали од по неколку години ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ова важи и тогаш кога, како што често се случува, еден ист настан треба да биде изменет до непрепознавање и по неколку пати во една година.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вилата на Ниротакис беше во непосредна близина на неговата фабрика за текстил во Дренок; по неколку метра од оградата на фабриката требаше да се мине стилизираниот железен мост преку реката и веднаш, на аголот од левата страна на мостот, се простираше убавото здание среде густ овоштарник обрабен по страните со два реда лозници.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Џипот мина крај густежот и по неколку метри сврте на левата страна и влезе во еден широко отворен хангар.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Третиот брат држеше касапница во градот, касапницата на бегот, и затоа можеби на тремот од куќарката на овие Турци понекогаш гордо висеше, и по неколку дена, заклана јалова овца.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На рецепцијата на зградата, во еден голем подавалник, секое утро имаше топли американски колачиња „кукис“, па јас и ти на излегување од зградата ќе си земевме по неколку.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Од ова се гледа неможноста или, пак, незнаењето на законодавецот да формулира номотехнички издржана законска одредба, која нема да се менува и по неколку пати за време од неколку години.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ме осудија на две години затвор. Но по неколку месеци, таа самата побара да бидам ослободен.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По неколку дена Илко не можеше веќе да ја издржи пустината, почна да го онерасположува пустинското сивило, едноличното и здодевно шуштење на тркалата по песокта, блесокот на сонцето што му дупеше во главата, и почна да го фаќа паника и страв од огромното пространство, од безизлезноста.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Набљудувајќи го поленот под микроскоп, пресмета дека во еден цвет од јаболко има околу сто илјади поленови зрнца; во цветот од божур, околу три милиони; во реса од леска, околу четири милиони; во реса од бреза околу шест милиони; а пак во ресите на брестовите и костените по неколку милијарди поленови зрнца.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Земаа на вересија од аништата по неколку сомуни леб, но прво си го делеа сејмените меѓу себе, та што им престануваше им даваа по некој залак на сужните.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги завртија главите по неколку пати, си проговорија нешто тивко по турски и се изгубија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И Мечето пишуваше по два три пати една иста вересија, која по неколку месеци ќе ја плаќа Брајан кога Петруш ќе си ги земе тевтерите и ќе му оди в село.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Многу ми го фалат бабо курвичето твое курвичето твое бабо ептен малолетно целиот град бабо слушам бил со него со твоето курвиче бабо малолетно Ај што е малолетно не е толку штетно курвичето било бабо куриозитетно паметно ти било бабо и премногу спретно директори и господа ги служело дискретно Ајде дали знаеш бабо кого чуваш в куќа техничарче право бабо била твојта внука од куќа во куќа бабо внука ти е блудна по неколку абортуса и еве пак е трудна
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Лиќо се жалеше и по неколку судења, успеа да го добие спорот - да го задржи изградениот кат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се изградиле нови конаци, чардаци, воденици, амбари за жито, казани за печење ракија, фурни за печење леб за манастирските монаси и многубројните измеќари, гости и сиромаси кои секојдневно доаѓале во манастирот и на кои бесплатно им се давало јадење; околу манастирот се изградиле и посебни конаци на богати верници христијани и муслимани кои повремено доаѓале во манастирот или останувале на панаѓурите кои се правеле кога славел манастирот и кои траеле по неколку дена; засадени биле нови лозја, а се зголемил добитокот со нови грла: овци, телиња, коњи, крави, волови, скопаци.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
По неколку минути крвта продре преку газата и Дејв внимателно ја отстрани.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
При пребројувањата што лично го изведувам доаѓам до многу чудни заклучоци, при секое ново пребројување нивниот број се зголемува за по неколку.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Често ме немаше дома по неколку дена. Кога се враќав гомното пасивно, секогаш беше тука.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Само по неколку отсвирени ноти тој почна силно да вибрира, со едно гласно „бум” се распадна, и илјадници мали парчиња ја прекрија целата соба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не треба да ви кажам дека и плочата беше потполно растурена.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
По неколку денови Весна стана од постела, оздраве. Започна да оди и на училиште.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
На жиците беа останати само „ми“ и „сол“. По неколку мига, одлетаа и тие.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но по неколку дена пак го повика и му рече: „Си имал среќа, момче; за храброста што ја покажа, командата те наградува: прекомандуван си во работен баталјон“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По неколку месеци, откако го заборави ќотекот, започна да зборува низ селото, да кажува за ѓаволот, за натемагото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По неколку дена Цанулица пак му се врати на Цанул.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Плачеше подготвително цела недела. Секој ден по неколку часа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
По неколку мигови влегува генерал Маркос, висок мустаклија, опашан со ремени и оптоварен со две офицерски торби.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Постапката беше следна; од време на време го посетував и останував по неколку дена.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
По неколку години се вработи во Националната библиотека.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Најпосле Германија се врати, но тој успеа да ја сретне дури по неколку дена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По неколку дена, подоцна ноќта, во барот, неочекувано допадна Кинезот Као кој со својот камион беше вратен од Флорида, во Соединетите Држави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
16. По неколку недели ги отворам очите ко кукурек под снег.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)