по (предл.) - негов (прид.)

За да се стекне со статусот „невработено лице“ во смисла на овој Закон, на коешто би му следувало месечен паричен надоместок во висина од 34% од просечно исплатената месечна нето- плата по работник во Републиката за претходната година (чл. 4, ЗСт), субјектот треба да ги исполнува следниве услови, и тоа кумулативно т.е. сите заедно: 1) да му престанал работниот однос во претпријатие со доминантна сопственост на државата; 2) престанокот на работниот однос да бил по основ на стечај, ликвидација или технолошки вишок; 3) на денот на престанокот на работниот однос имало најмалку 25 години (н.з. работен) стаж на осигурување; 4) работниот однос да му престанал заклучно со 31 декември 2004 год.; 5) да остварил право на паричен надоместок по 7 април 2000; 6) по остварувањето на правото на паричен надоместок да не бил вработен на неопределено време, односно не му престанал работниот однос по негова волја и вина (овие наведени шест услови се регулирани во чл. 2, ЗСт); 7) да не примил испратнина поголема од 12 месечни плати во висина над просечната исплатена месечна нето- плата во РМ во дадениот период (чл. 3, ЗСт); 8) да поднесе барање до Агенцијата за вработување на РМ каде што е евидентирано; и 9) барањето да го поднесе во рок од 30 дена од денот на влегувањето во сила на овој закон (последниве два услова се регулирани во чл. 6, ЗСт).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А, пак, правното лице можеше да му предложи на судот да го стави вон сила тоа решение – доколку, по неговото донесување, се измениле околностите врз основа на кои е тоа донесено.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Неговата состојба во овој период беше навистина тешка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кај нас, во 2008-та, по речиси едногодишно протестирање на дел од овие луѓе кои беа вистински „жртви на транзицијата“, беше донесен Законот за материјално обезбедување на невработените лица поради приватизацијата на претпријатијата со доминантна сопственост на државата во периодот од 2000 до 2004 година, а популарно наречен „Закон за стечајците“ (Сл. весник на РМ, 87/08).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По неговото „враќање“ на работа (кое ќе трае само уште два месеца) – условите за работа и работничките права како да не важеа за него.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тој напати беше полубуден, го следеше движењето на нејзината сенка по неговите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајките го споредуваа со Бога, ние со Сталина, се разбира скришум, мислејќи дека по неговото исчезнување од сликите со Тито, ќе мораме да си имаме друг Сталин.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во богатото и разнородно книжевно дело за деца и млади на Ванчо Николески, во недоброј убави и толкупати недоречени и незавршени страници од писателовата идеја и мисла, по неговиот знак на препознавање „Волшебното самарче“, секако и романот „Гоце Делчев“ е во редот на оние негови дела по кои ќе го познаваме и помниме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таквите литературизирани судбини во одделни литератури имаат своја богата традиција и претставуваат долгорочен национален интерес и системска програма во творештвото.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Неговите луѓе, сигурно по негово барање, порачале да одам да работам таму.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Монпарнас“ тешко се напушта, зашто бесцелно шетање по неговите улици само по себе претставува задоволство, особено во вечерните часови, кога по неговите широки тротоари се води улична трговија со разновидни накити, кои ги продаваат хипиците, придружувајќи ја со звуци на гитара.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Затоа по неговите улици беше многу живо и шумно и дење и ноќе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но едновремено тој чувствува дека нешто стине во него, полипот на безволие ги протега своите студени пипки по неговата снага.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се заврза борба прво тука; аскерот се стаписа — кој лево, кој десно, без да успее да го врзе обрачот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но токму кога требаше да се врзе синџирот на преслопта; згрмеа пушките од Ивановиќ и Цилета од „Касматоа Тумба“, која по неговото предвидување остана надвор од обрачот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Можеби токму сега, од онаа страна на морето, Габриел Гарсија Маркес беснее оти пак се покапал лижејќи чоколаден сладолед или го гризе остатокот од ноктот на левиот показалец оти уводникот во Камбио воопшто не е по негов вкус, а ако ги навикнеш луѓето да читаат лоши уводници ќе ги навикнеш да читаат и лоши книги, лошотилак ќе им се пикне и во мислите што значи и во животот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
По неговиот прв целосно изведен проект, „Куќата Хундертвасер“ во Виена, интригантниот уметник е „почестен“ со најразлични епитети, меѓу кои и „разубавувач“, „генијален дилетант“, а неговата градба ја нарекоа „Кич- катедрала“, кич- палата“, „папагалска куќа“ итн.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тоа повторно раѓање за кое говори Хундертвасер е можно во неговиот систем на размислување, затоа што, по негово мислење, од изметот се раѓа живот, како што, обратно, „стерилната чистотија е смрт“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во светот, инаку, за време на војната компромитираниот Селин почна повторно да се реактуелизира дури по неговата смрт, 1961-та.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Имам 5 000 френда од кои 4500 пичици - се испофали шминкерот штракајќи по неговиот Шитбери мобилен со фејсбук.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ашлак, - му се истопори Аргир. „Самоволник, секогаш сака да врви само по неговото“ - помисли со негодување Веле за Аргира.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ете, јас му предлагам нови, побрзи и поубави начини за работа, а тој, стар вопер, сѐ по неговото си тера и само едно мисли, да ја забави куќата, да го излаже сопственикот...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Цели денови стои тој на малото возвишение над Канео и никако да започне: ниедна линија, ниедна боја не заигра по неговото платно.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Една мисла копаше по неговата свест, не давајќи му спокој.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го одбегнуваше зборот „јубилеј” и придавката „јубилејна”, зашто го потсетуваше не дека зрее туку дека старее, а тоа никако не се согласуваше со неговиот темперамент, на кој - по негово мислење - повеќе му одговараше поимот „младост”, па макар овој во јазикот на баба му да се викаше „аџамилак”.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Едниот случај бил кога била објавена неговата книга на неговиот мајчин македонски јазик и честа да биде гостин на родната земја, кога таа е слободна држава и е ковач на својата сопствена судбина, другиот случај бил кога неговиот автобиографски роман Ова е мојата татковина бил најден на канцелариската маса во Белата Куќа на Претседателот Франклин Делано Рузвелт, веднаш по неговата смрт.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А итрата лисица сѐ по неговите траги газела. Е чекај, ќе видиме, итрице!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Можеби сетило дека по неговите траги врвиме лисицата и јас па сакало некако да прикрие на која страна отишло.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А сега овие новите, по неговото уривање, кои се прават демократи и европејци, нѐ подзаборавија... – ни се пожали еден долгогодишен Врбниченец кој сега живее во Корча.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Плаче како мало дете. Неговата мајка вади марамче, ги брише неговите солзи, а потоа и мрсулите кои потекуваат по неговите масивни мустаќи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа, неколку недели по неговата смрт, еден по друг на фронтот загинаа двајцата негови најстари синови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не плачи, Фридрих… Не плачи,” му вели, а потоа одново го фаќа за рака, и го поведува натаму по паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште од раната младост имаше решено својот живот да му го посвети нему; нејзиното секојдневие се сведуваше на средување на она што доктор Фројд го напишал, консултирање околу неговите пациенти, организирање на неговите работни патувања, помош околу справувањето со болестите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога ја видов внука ми неколкупати заедно со таа зрела жена, со Лу Саломе, имав чувство дека Ана во неа ја открива таа благост, таа веселост, таа способност животот да ѝ го направи поубав и повесел (иако на никој друг Лу не му изгледаше ни блага, ни весела, ниту способна животот некому да го направи поубав и повесел), и можеби и самата Ана сакаше на Лу да ѝ го направи животот поубав и повесел, но ја спречуваше тоа што живееше за животот на својот татко, а претпоставував дека по неговата смрт смисла на нејзиното постоење ќе ѝ даде грижата за неговото дело. Неговото бесмртно дело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А при тоа да го цениме своето работење не по надворешниот негов вид, а по неговата вредност, а цената на трудот се мери со потребните за него сили.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од секаде од периферијата на Душановата Империја по неговата смрт отпаѓаат областите една по една.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Народниот идеал се применува според историските прилики, и тоа што денеска било народен идеал - утре, по неговрто осаштествување, ќе му отстапи место на друг, за кој понапред малку се мислело.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како што во една држава има државен центар, којшто најдобро е да се наоѓа во средината на државата и кон којшто се собираат сите конци од државниот живот, исто така и во јазиковните или областите од сродни наречја треба да има еден центар, којшто по неговото значење треба да се однесува кон периферните наречја и говори така како што се однесува центарот и престолнината на државата кон крајните окрузи и околии.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И така Револуционерниот комитет беше чисто македонска организација по произлез и по неговиот состав, но тоа беше само работа на еден дел од една од македонските националности, врзана по име и по црковно-училишните работи со бугарскиот народ и држава и нивните интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Зголемувањето на Бугарија од присоединувањето на Македонија не може да биде допуштено од Србија не само затоа што со тоа ќе се наруши рамнотежата на Балканскиот Полуостров, а најмногу затоа што по неговото извршување Србија ќе се најде помеѓу две посилни од неа држави: Австро-Унгарија и Бугарија таа ќе биде од нив политички и економски задушена и ќе треба да ѝ се потчини или на едната или на другата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Фабриката што го стипендираше неговиот постар брат, одличен студент на Технолошкиот факултет, не можеше да му обезбеди работно место по неговото дипломирање.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа, да има многу, премногу луѓе, со кои постојано, не по негова непосредна вина, се оддалечуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И којзнае по кој пат по неговото синошно враќање, но сега сосема одредено како мисла, додека стоеше на прозорецот, заталкан со погледот по топлата виделина на денот, од која снегот добиваше мекота на нафрлан памук, во неговата свест проструи и тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа дебели, сурови праќе од бука, два, по еден од секоја страна вдолж по неговото тело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И додека размислуваше на тоа, додека се труеше од тие мисли, што го печеа по неговата внатрешност, Змејко можеше само да се превиткува како ремен, издолжен на тоа тврдо легло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нешто се напнуваше, нешто не можеше да биде задржано, а после, сосема наеднаш, по сета негова внатрешност избликна од некој скриен вир во него и се плисна по неговото лице, едно чувство, од кое сега почнаа да му лазат некои меки, едвај осетни допири под очите, тоа го зајазлуваше неговиот здив, сѐ додека сиот не се згрчи и не препукна во едно придушено липнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко секако го препозна и по неговите тенки, прави раце, со долги жолти прсти, со кругли плочки на необичните нокти, со кои оној побара нешто од него. Беа две пегави раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Влакното по неговото телце веќе не беше онака излепено; тоа беше суво и се згреа, потсветнуваше суво и добро згреано.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На крајот, по неговото прогласување, матичарот ја кажа вообичаената фраза.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Под широкиот резец на длетото ронливата влажна земја меко тече по неговите дланки.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нервен грч поминуваше по неговото лице.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нејзината рака помина по неговото рамо и се најде на алатот на Александар кој добро беше подготвен благодарение на она што дебелата Симона го правеше со своите пријатели.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Знаеше како се чуваат доенчиња, иако самиот никогаш немал деца, се впушташе во неверојатно интересни разговори околу исхраната за определена болест, ги предлагаше тие и тие видови пудра, на ливчиња испишуваше рецепти за приготвување лековити масти, ги регулираше квантитетот и квалитетот на напивките за бебиња, дури знаеше и како да ги држи: расплаканото дете веднаш се смируваше кога ќе го кренеше в раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури и стручњаците сакаа да разговараат со него, го сметаа за иницијатор, за интелигентен, за исклучително симпатичен, сѐ додека не ги отрезнеше шокот по неговата операција за олеснување на ќесето, зашто тој не пустошеше само кај роднините, туку своите подмолни замки ги поставуваше секаде каде што му се чинеше дека ќе има полза од тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
СЛИКА: БАБА МУ ДЕПА Баба му Депа и дедо му Аврам се слагаа во сѐ: како грнче и поклопче; како оган и мраз: тој пали, таа гаси; ако тој нешто ѝ подвикнеше или ја потскараше, таа само ќе му се насмевнеше и ќе го разоружаше; а понекогаш му препушташе да биде по негово.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По неговото заминување, нејзе повторно ѝ се поврати главоболката, нервозата, несоницата и одново полнејќи се со јад и гнев, фрлаше искри од очите, крикаше како птица грабливка, се загалцнуваше на пола збор од лутина и сѐ повеќе го повраќаше поранешниот изглед и држење облекувајќи се во панталоните и чизмите, во елечето од кучешка кожа и плускајќи со камшикот и сѐ повеќе стануваше несреќна и зла.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во однос на објаснувањето на овој збор имаше смисла да се трага по неговата суштина, историја и иднина во потрагата со Климент Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Деценија по неговото упокојување, сонот се заврши со непознат детаљ: 5 до 12.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Кога Кундера би го видел народот на Плоштад Македонија како одделува сопствени пари за да постави рекламни постери од поп-пејач (и по неговото трагично преминување), сигурно би добил инфаркт, па потоа сите би го тажеле заедно со починатиот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Кога многу, многу години, по татковото исчезнување, трагав по неговите наследени книги, со различни писма, ја барав неговата цариградска диплома, најдов повеќе потврди за нејзиното постоење, но самата диплома не ја открив никогаш, како и сите тајни во самата наследена таткова тишина, можеби задржана меѓу две непознати книги во неговата библиотека.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Повеќето од шминката се беше размачкала по неговото лице или врз перницата, но лесна сенка од руменило сѐ уште ја истакнуваше убавината на нејзиното јаболкце.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Светла како бел бигор, а мека и нежна како мирис од мошус и амбра, Калија, со збор што беше певлив и пријатен, чиниш по неговите синии бесшумно се тркалаше и ги мазнеше, ги мазнеше - така му се присторуваше на нејзиниот Марко, кога ќе почнеше да ги светнува дали синиите, дали ибриците, свеќниците, дали каделниците, ѓумовите, котлите, араниите, тавите, фенерите или леѓените.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И кога се сети дека сега веќе по негово Мариово фуртуните наближуваат, а тој треба пак да го дочека со ланското сакме и шајаче, косата му се наежи и ладна пот му го облеа челото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И затоа почна да оди често кај братовчетка си Тода, која нарочно по негова „порачка" ја извикуваше Нешка на калето и ја прашаше ту за едно, ту за друго во врска со него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И го направи, покрај сите попови настојувања работата да оди по неговиот план.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така: Вите се заселил во оваа котловинка и ги удрил темелите на сегашното Витолишча; по неговото име го добила името и самата населба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Игуменот им кажа дека манастирот го изградил свети Наум околу деветстотата година, дека бил светилник на словенската писменост и култура; дека по неговата смрт, дејноста ја продолжиле неговите ученици.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во него ѕвони тревога, тој не знае удира ли по неговото чело како слепа птица крикот на болот или болниот е нем и бесчувствителен за неговата химна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
По неговата кожа се лизга темен шум. Тапо шушка болка во три пршлени.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој дури оди толку далеку да тврди дека апсолутистичката монархија (што по негово мислење најцелосно е остварена во тогашна Прусија) е најсовршен општествен облик.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Секому веднаш му паѓаше в очи по неговата сина отворена боја на облеката. Одеше исправено, со спокојни чекори и гледајќи само право и далеку пред себе.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Човекот во сина облека забележа дека може да се случи редот да се растури и прати поглед по неговата должина.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И времето во него неблагодарно да легне и мовта да се веди по неговите гробишта расфрлани и заборавени во долот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Веста за втората смрт на братучедот Благоја тетка Боса ја прими набрзо по неговото заминување на Сремскиот фронт.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наутро, по ваквите ноќни разговори, тој зборува тихо а гледа далеку. По неговото чело шетаат сенки.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Но тие модринки по неговиот врат, па тој само што не се задавил самиот себеси.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се спуштав во подрумот, го отворав сандакот, со она слатко чувство на таинственост и по којзнае кој пат, пребирав по неговата внатрешност.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
- А потоа, другар? - Што потоа ? Така освежени, секој ќе облече костум сошиен по негова мерка, чевли лукс, на врат вратоврска или пеперутка и на прошетка по Атина или во кафеана на кафе, чашка “Метакса” или “Узо додекато варели”.13
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од тоа што ќе му го приложат, човекот го избира она што е по негов вкус и веднаш потоа, а многупати можеби и пред тоа, она што евентуално би можело да му послужи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од ова место, од овој брег, Профим наутро прв узнава каков ќе е денот; прв наутро со очите шета по езерото, и по неговата мирна или разбранета површина, заклучува каков ќе е денот: убав или лош; одовде тој прв го здогледува и раѓањето и умирањето на денот; одовде прв на дланка ги дочекува дождовните капки, првите снегулки, ветровите, маглите; по сите пролетни и есенски поплави што го зафаќаат селото, тој прв излегува од куќата како дедо Ное од ковчегот, и проверува што сторил господ; што однесле суводолиците од селото, а што оставиле; одовде тој секое утро се прекрстува кон манастирчето Св. Арангел, молејќи го за здравје и долг живот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дресерот носеше на себе заштитни алишта, ракавици и кај секое куче ќе предизвикаше бес; а потоа и целата група кучиња, ќе ги раздразнеше до таа мера што тие ужасно лаеја, квичеа, напинаа на синџирите да ги скинат, а потеа сам одеше и се криеше во шумата; кога ќе се скриеше, војниците ги пуштаа кучињата и тие, лаејќи и душкајќи по неговите траги, го наоѓаа каде што беше скриен; му се нафрлуваа, но војниците ги сепнуваа, ги задржуваа и ги тргаа за синџирите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По неговата смрт дојде до смена на власта, па снимките од камерата поставена на глуждот на Ирис се продаваа во секоја трафика, како доказ за гнасотиите на претходниот режим.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Порано и ме бакнуваше - но вака, кога ми се спиеше, можеби мислеше дека ми прави услуга со тоа што е ефикасен за побрзо да можам повторно да заспијам, иако по неговото дишење препознавав дека тој секогаш заспиваше пред мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ум има другарот Захаријадис и сите ние нему треба да му веруваме, нели... тргнавме по неговиот ум...?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зарем може да се заборави примерот на сеалбанскиот јунак во албанската историја Скендербеј, кој ќе биде победник во три војни објавени на Отоманската империја, по неговото враќање во старата христијанска вера, преобратен уште во детството, подоцна регрутиран во јаничарски војска.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој сепак ги чува за крајот своите крунски аргументи: - Вечното прашање што си го поставува човекот од пештерските прапочетоци, па сѐ до атомската ера е што се случува по неговата смрт?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Овде Сталин не доаѓа, туку го повикуваат и го задржуваат и по неговата смрт!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Не рече дека е к`хо, туку по негово.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Горачинов оди напред, а јас по неговите стапалки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се поврзал со неколку Турци и Албанци-кираџии од Гостиварско, коишто по негова порачка пренесувале со стотици пушки и муниција за потребите на Организацијата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)