по (предл.) - храна (имн.)

Но, судирајќи се со Градот, повторно ја сети невидливата кочница, како секогаш, кога за време на самувањето, се симнуваше од пештерата во Градот по храна.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Истата соѕиданост во влакнестото тело, истиот рамнодушен подбив кон сѐ она што не е залак, истата упорна залепеност за тврдата почва по која се гази, со полунаведната глава, во потрага по храна.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)