Направивме тоа да не можеме, ете, цел месец да се прибериме дома, им го дадовме оганот на нашите села; ги оставивме жените, децата и старците да се тресат на пепелиштата, а луѓето ги фрливме по темниците да скапуваат. Ете што направивме!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Заталкаа по темницата на чардакот, набараа некои снопови, ја најдоа вратата и влегоа во плевна полна слама.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
„Ух, бре да даде Господ да прегориш, кај мене во сокачето нозе ќе искршиш по темница, жива сијалица не свети, а овде нема никој, мислиш поради графитот е поставено осветлувањето.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Каков анален простаклак од устен происход е да се каже: „Овие не се мустаќи, ова е сунѓер за газот бришење; ова не е алатот, ова е џезве за кафе да си варат жените; овие не се очи, овие се ламби за да не одат жените на мочање по темница; ова не е глава, ова е шутка, во неа да се мочат и серит домаќинот и домаќинката, сега е зимно време, мрсно се јадит, дрско се серит.“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Го запали и малото газјениче, кое многу ретко, во исклучителни случаи се палеше, зашто инаку и немаше потреба, ја стави крај огништето и сета расположлива борина, која служеше за потпалување, а и за осветлување кога по темница требаше да се појде надвор, до стреата или до плевната.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Вака по темница не можам да ја кренам софрата.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Абре, ти да не си брат ми, ме прашува. И така се прашуваме, се прегрнуваме по темница.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
За да не се гледа. Оти само по темница можеше да се побараш со жената. Така беше...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И така, сѐ по темница, му кажувам на Витомира.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ископавме, закопавме. Вистина по темница, ама ноќта ведра, начичкана со ѕвезди, се гледа, се работи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)