И натаму навидум незаинтересиран ме лизнува по раната и крвта престанува да тече.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Времето се отвора и на прастар збор го одгатнува Лузна по лузна и рана по рана записот на душата И зошто земјата замириса на мене.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)