Сарафов, во врска со тоа, констатира: „По атентатот... Солун веќе се губеше како центар и затоа оставаше секој округ да се грижи за себеси.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Нели е свинштина да останеме по атентатот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Со тоа треба да се докаже дека „виновник“ за ситуацијата во која се нашле Македонија и МРО по атентатите не било само Гемиџискиот кружок, туку првиот човек на Организацијата зашто и тој ги помагал и ја одобрувал нивната акција.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)