Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Рече: Добро! Но сепак, остави по два дена да се видиме пак.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа го видов по два дена кога морав по секој начин да одам до едната од двете маказаречки продавници, да купам една кутија цигари.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По два часа, клекната крај мене на колена, со рацете и со главата во мојот скут, со голема доверба и со исчекување ми кажа дека ја добила првата менструација.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Лага е, ми рече по два дена и Владе Кочов, и тоа совпаѓање го доживеав како шок.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дури по два дена попладнето ми ги донесе назад.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Радоста беше неопишана кога после два три месеци навистина удрија на ќунците од ѓеризот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еднодушно го одобрија планот сите и веќе секој пајдос и по два пати се враќаа во клозетите со по едно ќесе земја врзано за учкурот од гаќите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На ѕидовите, освен на оној крај, каде што беа сместени бурињата, имаше полици на кои беа сместени тегли со храна од сите големини и видови, стаклени тегли со џемови од по шест унци, па до тегли со туршија од по два галона, затворени со онаа жолта хартија со форма на рог, за која Даниел ја имаше предупредено мајка си.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Татко ми е одамна починат (почина по два месеца откако заминав, затоа што не можеше да се соочи со тоа дека син му е циркузант), мајка ми почива до него од пред некоја година, а брат ми е сметководител во една мала фирма, неженет, и сосема пристојно заработува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Доаѓаше и третиот распуст, третото мачно лето, кога Луција не ја гледав и по два месеца, оти одеше на село, кај баба ѝ и дедо ѝ, а јас сѐ повеќе губев надеж дека некогаш, кога и да е, ќе успеам да ѝ се доближам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Еразмо се обидуваше да оди по двата пата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Како што рековме, овие денови ќе ти се платат по два трудодена, а да не зборуваме за тоа дека со ова ти ја задолжуваш и целана наша Задруга, а исто така и социјалистичкиот напредок на нашено село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На месечината понекогаш ќе светнеше стаклесто црно само по некој поглед, како поглед од истечено око, ќе проблеснеше само по некој отскриен заб, но сега сето се престори во некакво чудно сновење околу неговата пилана, едно такво забрзано одминување, при кое секој од нив, со една чудна фанатичност во таа проклета осамена недоверчивост во оние сиви, изребрени тела, како да мораше да мине на секое место, така што неколку пати се случуваше да се судрат по два, а притоа само остро ќе прикрцкаа нивните очници.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Не влечкај! Дај сега од твоето. - По два дена ќе имаме. - Доцна е два дена.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И дојдоа, во најмагливата ноќ во декември, со сопствени возила колку што вкупно во населба немаше, а мајка ѝ ќе пукнеше од мака што соседите не можат да видат колку бакшиши ѝ донесоа на „нечесницата што се дала пред брак“ и колку букети влегоа во бараката и, замисли, по два, еден за свршеницата, а еден за „госпоѓата “мајка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дури и Тихир бег Јаузоски, кој, зашто Боше беше негов овчар и најдобар во Потковицата (само да ѝ го земеше вимето на сјагнета овца во грстот веднаш ќе ти кажеше кога точно ќе се објагни, дали по еден саат, дали по два дена, или по една недела) им беше многу налутен на Јанчески што допуштиле ајдутин да им го земе од постела, во тоа виде божие претсказание па помирливо рече Господ нека ви се смилува вам Јанчевци: ланилето еден ваш се вулоган паѓајќи од Камен, завчера стрика Анѓела го закопавте, ноќеска ајдути трет ви грабнале и заповеда сите возрасни веднаш да се дадат во потера по ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По два дена го наоѓам Дуко Вендија. Во меаната од Доксима Тренчески.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Секој ден пристигаа барем по два букети хризантеми, или рози, или лалиња.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Но, тоа не е сѐ, драга моја Ема,“ рече госпоѓа Мариела, станувајќи од фотелјата и, по два чекора направени кон прозорецот, одеднаш се сврте кон девојката и низ шепот и додаде: „Сликарот Драган Соколовски спиел со монахињата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Коматот стаса со печењето дури по два часа, а кафето им помогна колку да се отрезнат и да знаат што јадат, пред да почнат да ја навредуваат недолжната домаќинка.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

При тоа, новиот износ на старосна пензија за ова лице ќе се утврдува според неговиот вкупно навршен пензиски стаж и остварени плати (чл. 10). 6. Одлука на Уставниот суд на Република Македонија, У. бр. 25/2008-0-1 од 10 септем- ври 2008 година. 103 ЗАКОН ЗА ВРАБОТУВАЊЕ НА ИНВАЛИДНИ ЛИЦА Законот за вработување на инвалидни лица (ЗВИЛ) е донесен во 2000 година 1 и има претрпено седум измени и дополнувања, 2 по еднаш во 2004, 2007 и 2009 и по два пати во 2005 и 2008.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Таинот им се зголемуваше и со тоа добиваа повеќе сили да издржат докрај. – Уште има луѓе за бога – велеше Јован Сирмев кога во Воден им дадоа по два сомуна и по парче сирење.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

За алките заковаа синџир од два метри должина, па тој синџир го врзаа за алката на наредниот и така со дваесет и шест метри синџир и тринаесет алки ги оковаа сите бунтовници на по два метра растојание еден од друг, да можат да одат на двојни редови.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Тој си имаше своја сметка и си ја правеше вака: Толку крштења, по два черека бели, прават толку; толку венчања по половина лира, прават толку; толку умирања — по бела меџудија, прават толку.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И така Ѓуро по два месеца, некако пред Божиќ, се најде со група „с'омнителни лица" — гркомани, србомани — во Хасково, а оттаму во Стара Загора.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ми се повраќа од изборни кампањи; од билборди и ситилајти, насликани со исфрустрирани копуци, дибеци и жбитаци, што сакаат да станат некој и нешто; од лопови и преваранти што слободно се шетаат по улица; од доктори–митаџии, цајкани со по два мобилни, учители без етика, лидери со мнооооооогу мали јајценца и гоооооолеми бисаги...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Во понеделникот Димче ѝ рече на мајка си: - Мамо, во последно време не се најадувам со еден сендвич, те молам да ми даваш по два.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

По два дена некој ми ги позајми и цокулите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Влегувавме во два часот попладне, ги затвораа вратите, а филмот почнуваше по два или три часа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Nevada“, во следната секунда, покажуваше 18:40:15. бројките на рускиот часовник беа големи, светли врз темна основа,па во склоп со металниот ремен, изгледаа некако стабилно.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Така, на пример, ми станува јасно дека: - менувам долна облека со различно темпо: гаќите по два пати на ден, маиците еднаш неделно - подзаборавам некои француски фрази што некогаш солидно ги употребував, па наместо „trois heures moins quart“ велам „deux heures quarantecinque“ - бричењето наутро ми се одолжува на 40 до 45 минути - минатиот понеделник едноставно ми попречи постоењето на борот (засаден во дворот од татко ми на денот на мојата мала матура, пред цели 30 години) и морав да го дадам да се исече, зошто одеднаш паднатите иглички почнаа да ми ги затнуваат одводите за вода на покривот - не можам да догледам 60 насто од театарските претстави и 80 насто од филмовите, а опседнат сум од хорор сцените на ТВ екранот, во кои што ѕиркам до доцна во полноќ со глава пикната под дланките.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Артистот не ги поднесуваше критичарите. Ги нарекуваше „портабл-енциклопедисти“ – За секој поим знаат по два реда – им се потсмеваше.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

По два часа од собата излегоа двајца дебели лекари со гумени ракавици.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Од сиот тој чад веројатно многу мирисаме, затоа што Марија ме гледа со неодобрување кога ќе влезам во соба и го отвора прозорецот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Пелагија молкна. По двата образа мокри бразди.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дали по час, дали по два или дури утрината.