И најнесфатливите нешта, (да не речам постојано, но по некое правило што од година во година се повторува), произлегуваат од сосема обични ситуации.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Како да ти се моча, од сосема разбирливи, природни причини, но ти да изјавуваш дека од општествени причини не ти се моча; беше тоа еден вид противприроден, но затоа, општествено пожелен блуд со самиот себеси.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)