Го рече тоа со подбив, со мирен глас, како да станува збор за грутка снег што одамна се има растопено а во нејзината дланка останала само лигавата навлажнетост.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Тој од офицерската торба извади карта и, осветлувајќи ја со батериската светилка, покажа со прст: - Сега ние сме тука... - А Видехова? - праша Кикицас.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тој се врати во својата земјанка, од офицерската чанта извади испишана хартија И тивко го чита упатството: „До командантите, партиските секретари и политичките комесари на одреди.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Јас сум... - Генерал Кикицас. Јас ве познавам, генерале... Од офицерската школа.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Политкомесарот, на крајот од излагањето, од офицерската чанта извади хартија здиплена на четири. Извалкана е и излитена.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
А кога го поминавме Камениот мост ми го покажа оној див костен, мислам дека тоа беше петото дрво од Офицерски дом, под кое Јана ѝ го превзела некогаш првото либе.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
На почетокот им ставаше крст, на кој со мастилав молив ги пишуваше имињата и презимињата на починатите, но откако еден од оние од џипот му се изнавреска пред луѓето дека е контра и дека со крстот го погани црвеното знаме на револуцијата, Пандо гробарот, така го викаат и само така го познаваат луѓето, си го скри изгризеното моливче, што го имаше украдено од офицерската чанта оставена во џипот, се затвори во себе и само кога го поздравуваат, одговара: копам, закопувам...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)