од (предл.) - нивен (прид.)

Во првиот дел на концертот беа изведени пет композиции од првиот, тн. егзорцистички период помеѓу 1980 и 1983; Nova Akro- pola, Krvava gruda - plodna zemlja, Smrt za smrt, Vade retro Satanas и Država.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во вториот дел имаше пет дела на Лајбах од нивниот „забранет период“ од 1984-та, кога во љубљанската сала Малчи Белич отсвиреа еден анонимен концерт кој деновиве ќе излезе како документарен цеде за Dallas/Mute Records.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Првин ќе биде тешко преку ноќ да се превоспитаат овие козари, козите нема никогаш да исчезнат од нивното сеќавање, но, на крајот сигурно ќе ја разберат вистината за комунизмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Просто ми е непријатно од нивните глупави изрази на лицата и воловските погледи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А потоа, доаѓаат оние интриги од нивна страна и, зачуденоста и бесот, од моја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пусто суеверие, немаше порационално објаснување зошто моите братучеди ги имаат имињата од нивните чичковци (моите вујковци) по обратен редослед... на крајот на краиштата, и не е важно.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш ќе беше во ситуација на оние што ги определуваат принципите но се далеку од тоа да ги засегнат во некаков вид подробностите од нивната примена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Занесен од нивниот звук, со побрзи чекори леташе по патот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се обидуваа на разни начини, раскажувајќи му вистински ведри случки од нивниот градски уличен или училиштен живот, по нешто и измислуваа, додаваа, но малку, барем во прво време, можеа да му помогнат на Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За тоа време, додека се седеше и се вревеше заедно, јас сепак забележав како тие тројца одвреме навреме си праќаат ишарети, додека вториот помошник пак не стана божем по мала нужда, а се задржа трипати по три големи нужди, и мене тогаш ми стана јасно дека тој ни ги враќа украдените пљачки од нивниот шлепер во нашта кола и пцува мал да си најмал да не си и да не работиш залудни работи што не ги работат постарите, кои не прават дупки во вода туку си пијат вино, зашто чаушот нивни заради шише вино си ја продаде душата и помисли дека овие клатикуровци се од наша фела, па ај да не им земаме работи што не им требаат ами да се провеселиме на нивна сметка, и до зори ако ни заоди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Освен тоа, за голата живеачка му прискокна на помош и младата сопруга, која како среднистка се измоли за работно место во филијалата на едно претпријатие од нивниот крај.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Уште кога го затворија, во еден проблесок на свеста, додека со лактите се бранеше од ударите по главата, сфати една, поправо две работи: дека ќе си одева од искрен збор и од лош алкохол, а највеќе од нивната комбинација.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа пладне, кога тој ја отвори кутијата со ручек, сиот го облеа бран од мирисот на Рози и мирисот му ја донесе во кабината на камионетот интимноста од нивната спална.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа отсекогаш ги сакаше цвеќињата и се восхтуваше од нивната разновидност овде, на нивните необични форми и бои, но сега еден вид мијазма надлетуваше над ритчињата од флокси, над купчињата од маргаритки и над куполите од шипови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Чад излегуваше од безбројните оџаци на леарниците, пламени јазици искокнуваа од нивните отворени прозорци.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тревките, цвеќињата и бубачките тивко дишеа а од нивниот здив воздухот се полнеше со прекрасни миризби.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Партијата на Луција наскоро изгради најмоќна младинска организација; со ноќи поминуваа младинци од нивната партија под прозорците, во темните улички и со запалени свеќи го славеа, како што велеа, „пристигнувањето на слободата“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Освен тоа, веќе го бев видел папокот на Ина (таа веќе и се преслекуваше пред мене, но јас таа блискост на луѓето во циркусот не можев тогаш да ја разберам, оти тоа Ина го правеше и пред други луѓе од нивниот свет); тој папок, за жал, немаше ништо заедничко со папокот на Луција; беше некако поплиток, без сила, зарамнет на цврстиот стомак; беше тоа, како да смениш чаша на половина пиење на еден ист пијалак; како да пиеш вино со чаша за ракија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во времето кога „Танцот со волците“ конкурираше за наградата на Академијата, оние кои навистина сакаа да бидат во тек со настаните знаат дека учеството во ова веќе започнато национално преиспитување зависи од нивната идентификација со оние „другите“, маргинализираните.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ќе затрепетеа чувствително искинатите акорди од нивната гитара и ќе се слееја со гласот на малиот певец.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Седејки в хаос од мислите мачни во земјата очите беше ги впила, бидејќи сонила соништа мрачни: Потпорните греди од нивната куќа се ведат, паѓаат шумно во мракот.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Учев во претсобјето. Во дворот си играше Ели со две ученички од нивниот клас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Останував настрана од нивниот свет и од нивните разговори во кои зборуваа за себе како за сопруги и мајки, потслушнував како гледаат кон иднината, а јас погледнував кон минатото, и ми изгледаше како со бракот и мајчинството, за кои се спремаа, да го победуваа времето, со нив тие се врзуваа со целата низа мајки до првата крв; а јас чувствував дека останувам далеку од таа низа во која се множеше крвта и во која крвта обединуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми ја чувствуваше мојата ранливост, и ја зариваше во неа својата омраза.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
После јас чув уште некои слухови за г.Станчеви од нивниот живот во Петроград, слични на пасажите за нив во споменатата книга.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но Македонците на сегашниот степен од нивниот национален развиток не се материјал во рацете на малечките балкански државички, ами се силен етнографско-политички фактор од којшто повеќе зависат судбините на Македонија отколку од малечките балкански државички.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Уште повеќе, ние сакавме да им покажеме на Русите дека нема во Македонија неколку словенски народности, а има само една; дека Македонските Словени можат сами да ја разрушат таа преграда што е поставена меѓу нив од пропагандите и од нивното образование во Бугарија, Србија или Грција.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Грците, Бугарите, Србите сите заедно нѐ уверуваат нас дека ние сите сме само од нивната народност и оти нашиот спас е само во соединувањето на цела Македонија, или барем на еден голем дел од неа, кон нивната држава.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа се гледа од титулите што ги носеа македонските големци и од нивното влијание во империските работи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Овде се држеше настрана од нивните цркви, од нивните културно-уметнички друштва, од проширените семејства кои на игранки какви што во Југославија веќе одамна немаше дури ни по селата, застанати со пиво под сликите на Гоце Делчев, бараа мажи за своите грди дебели ќерки со по две имиња и паѓаа во делириум на секоја песна што ги потсетуваше на стариот крај.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сите овие денови, додека се шушкаше дека некаде се крчка некој политички договор за примирје, од нивната позиција преку двогледи гледаа како долу во градот секојдневно минуваат возила, бели џипови со црни таблички и по патот се искачуваат нагоре кон селата, па потоа повторно слегуваат надолу, побргу отколку што се качуваа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Колку и да не сакаше да си признае, и тој го чувствуваше гневот на претпоставениот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од нивните напукнати души се цедела на секој чекор супстанцата на животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мртва стража се на мртва река без вода.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш сите знаеја сѐ од нивниот шепот раснеше боцкава прикаска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се движеле по патоказот на своите очи, биле дел од Европска Турција и се бореле за живот со упорност на безначајни мравки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој рече дека ја видел таа сенка на ѕвер или на арамија: бегала кон нагорнината на ридот зад урнатиот манастир.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од нивната мрачава и сеништата бегаат. Ништо повеќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мажена е за еден од нивните најактивни раководители. Нејзините, нејзините така чести посети во овој дом имаат... известителна цел.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Само оној, кога беа наближени до селото, се оддели од нивната група и скитна некаде, сам.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Никогаш не можел да има таков однос кон работите, ниеднаш не ги посакал за себе, пред да помисли дека за секоја од нив треба и самиот да остави нешто; мислеше на убавината на едно такво имање, кога ќе можеш она да го покажеш со отворено лице пред сите, и на нечистотијата на едно онакво имање, а знаеше дека тоа го имаат во себе и повеќемината од нивната група; беа малцина оние што му завидуваа и што му се дивеа на оној.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едно време останаа тука сосема скучени, како некој да ги беше прибрал под стреа од нивната заталканост, која само по некоја среќа можела ете и да има крај и чиниш се чувствуваа незгодно од тоа гостопримство.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Токму на тригодишнината од нивната заедничка врска, некаде околу Голема Богородица, Томо беше итно повикан во болницата во Куманово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Таа извадила од шифоњерот многу фустани од нивните мајки и ташнички, штикли, со кои ќе играат ’шмизли’ на поплочениот дел во дворот, под сенка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Фатени за рака, како во Њујорк изгубени, налетале на некој од нивниот крај, и добиле сместување.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А од нивната касарна, таму најгоре на Чауле, како сведоштво за немоќта на војската да се одбрани од ајдутските напади, и ден-денеска се расфрлаат камења и старовремски ќерамиди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На почетната страница од нивниот сајт напишано е: Се надеваме дека до сега не сме ве разочарале, и дека повторно во некоја песна, некој стих, некое зборче или пак тон, ќе пронајдете дел од себе, дел од вашиот живот, затоа што светот во кој што живееме, малку е убав, малку за нигде, ама единствен кој што го познаваме.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И првкањето на говедата и клоцањето на луѓето во сонот и миризбата од нивните испотени мишки и собуени објала и чорапи. Сѐ се слуша, бре, ама сѐ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И ние бегаме, продолжува Бошко, и од нивниот глас бегаме, вели, и од сенката нивна бегаме, а сонцето пржи, вели, и земјата се витка како тиквинка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги испофатија сите, благодарение на предавство кое дојде од нивните редови.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тука се во право само доколку нивната остроумност верно ја претставува и остроумноста на толпата; но кога лукавоста на престапникот видно се разликува од нивната, се разбира дека ќе бидат изиграни.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Понекогаш, ноќе, додека барав и запишував реченица по реченица на овој реквием, чин на почит кон мртвите на кои им се восхитуваме за нешто од нивниот живот, ја замислував во полутемнина и во златна рамка како дело на стар мајстор, висока и чедна како Ерменка (сеедно што можела да биде од словенско или еврејско потекло), во темнолилав брокат или сомот од кој нежно се одвојува син појас; незините полуотворени усни се вкочаниле во миг на воздивка, градите под низа на бел корал или балтички јантар живи се но не дишат исчекуваат нешто, сепак, тукуречи како на чудотворна слика, дамарите на нејзиниот долг врат го отчукуваат времето на онаа вечност што не може да се нарече и враќање; рамениците стегнати во шал од кашмирска ткаенина се тесни, историјата не можела долго да се потпира на нив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Фацијалната експресија ми беше хоби. Согледував дел од нивните животи.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Точно е, ме снемува од нивниот, од овој свет. Меѓутоа, јас не се губам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тој беше секогаш променлив и друг. Не беше од нивниот сој.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Што ти е. Оче Симеоне?“ го прашаа со млака тага во гласот. „Ништо“, им одговори зачуден од нивната тага. „Зошто?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Како чавка која чува светликави предмети во своето гнездо, привлечена од нивната уникатност, тој умееше да биде добар пријател како протагонистот Чавка од еден стар југословенски филм.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Беше свеќар. Занаетот го имаше наследено од татка си кој со турците знаеше добро да преговара, да се пазари и без проблеми од нивна страна да склучува добри зделки со христијанското население во Македонија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој момент, меѓутоа, е само последица од нивната политика.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ние сметавме дека оваа поделба претставува голема историска неправда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Следејќи го владеењето одблиску во медитеранските источни пространства, како амбасадор, имав прилики да се соочам со владетели кои во владеењето ја избираа првата линија, која би водела неизбежно кон напредокот но и други кои се препуштаа на свиоци кон непознатото, неизвесното, со обиди да ја извишат кривата на владеењето повеќе од нивната реална моќ...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас сум за рамноправност на сите граѓани: Евреи, христијани и муслимани.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Земјата- домаќин често за да покаже престиж, приврзаност, блискост, дури и влијание кон дипломатскиот кор организираше привлечни патувања во земјата, посета на значајни индустриски и културни центри, но најмногу внимание се приредуваше на дипломатските ловови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Палестинците останаа речиси без половина од територијата која ја населувале со векови, биле протерани од нивните земји и од нивните куќи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со разум може да се гарантира напредокот на земјата, но најчесто жртвите на големите идеали, кои често завршуваат и во илузии, идеалите си имаат работа со историјата...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стари искусни дипломати, со поголеми и организирани амбасади, ловот го сметаат како неизбежен дел од нивната мисија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ослободени од нивна ционистичка идеологија, чии жртви биле самите тие, Евреите ќе живеат со нас во мир и меѓусебно почитување... - велеше Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Целта на ниските, кога воопшто имаат цел - зашто постојана карактеристика на ниската група е тоа што се премногу измрцлавени од ринтање за да бидат свесни, освен повремено, за било што друго што е надвор од нивниот дневен живот - е да се укинат сите разлики и да се создаде општество во кое сите луѓе ќе бидат еднакви.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имињата беа тука за себеразбирање, за разумност на предметите и луѓето, за сотворение на малите билки едночинки и ситните животинки, за дарување кога поривот нѐ напушта слично на потребата од нивното постоење.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Некои од правата што тие ги имаа согласно Законот за вработувањето од 1987 година беа целосно укинати, додека други претрпеа промени кои главно беа неповолни од нивна гледна точка.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Кај тие безочни луѓе, што расправаа за нејзината судбина и за судбината на нејзиното дете како за предмети, кои по секоја цена треба да се исфрлат од нивната куќа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ќе јадеш, ќе пиеш, ќе се веселиш како нив. Кадијата ќе ти купи таками поарни од нивните.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Му кажуваа дека е тука и Добра, сестрата на Пелагија, со малечката, мајката на Ангелина, Тина Гледачката, која сѐ уште е избегана малку... оти видела цела чета глувци како излегуваат од нивната бишка, а за Ангелина, велеа, не знаеме ништо, само се надеваа дека и таа ќе приправи, што ќе прави ваму сама, телото се исушува како слива и после оти саде коска ја фрлаат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се нарачува специјално по некој „саватлија“ прстен за зетот и невестата со црн монограм, но само за пишувањето ќе се плата десетпати повеќе, отколку што чини самиот материјал, ако не стопи Пане цела бела меџидија за таков прстен и ги убеди дека е од нивното сребро.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уништи ја Господе нивната бесрамност измери ги нивните гревови тешки царуваат подлеци со својата глупост доблесните страдаат од нивните грешки
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Како да беше дојдено времето, токму пред залезот на нивните животи, задоцнето, да си израмнат некои од нивните етапи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И во времето кога се ближеа залезите на нивните животи и кога бевме далеку од нивната семејна орбита, со наши семејства, тие веруваа дека сѐ уште не престанала нивната мисија, нивната родителска грижа, посебно на Мајка која, и натаму, веруваше дека Бог ја одржува во живот токму за да си ги спасува своите чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа беше и времето кога Татко и Мајка конечно се договорија да им ги кажат на своите деца тајните од нивните животи кои, доколку биле кажани порано, можеле да бидат опасни за иднината на децата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Седевме во иста соба а сепак безочно бев исклучен од нивната доверливост!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И почна уште повеќе да се крие од децата, од нивните задевања додека еден ден не го најде дедо Геро и неговите двајца комити.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во мојата сонлива соба се разлеаја очите на денот. Тие заиграа во смрзнатите шари на ѕидојте и од нивниот насмев оживеа мртвите цвеќиња Остриот мирис на сеното слеан со песната птичја под стреата се занесе над постелата.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
На неа, всушност, укажуваат сите историчари на писмото: тие едновремено потсетуваат на несовршеностите на алфабетското писмо кое долго време се сметаше за најпогодно и „најумно“ писмо.8
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оваа енклава исто така е местото на кое практиката на научниот јазик однатре и сѐ подлабоко и подлабоко го оспорува идеалот на фонетското писмо и сета негова имплицитна метафизика (метафизиката), т.е. особено философската идеја на episteme; како и онаа на istoria која е длабоко зависна од неа, и покрај раздружувањето или спротиставувањето кое ги упати една на друга во една фаза од нивниот заеднички развиток.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова оди заедно со едно проширување на фонографијата и со сите средства за зачувување на говорниот јазик, кои овозможуваат тој да функционира и во отсуство на субјектот кој говори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таквите државички, кога забележуваат некого од оние што ги изработуваат географските мапи, подзаплашени од нивното присуство, веднаш си ги покриваат главичките со снег како со шапка од бела печурка.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Тука се чини, небото е поблиско до земјата, а најдалеку е од луѓето и од нивната судбина...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сега можеше да се следат и фрагменти од нивниот разговор.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Решението на целата бригада беше строго и неумоливо: да се отстрани тој пакосник од нивните редови!
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Се ближеше крајот, а графиконот закачен пред бараката на штабот покажуваше дека ако се продолжи така знамето нема да се развее над логорот од нивната бригада.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
И одеднаш ја повлекува раката, самото движење како да беше зборови кои кажуваа дека навистина има нешто невидливо веќе меѓу нив што зема половина од нивната блискост.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Планината што се накреваше од самата крајна југозападна страна Водно ја нарече Чана, може вистина е и водна планина, Чана рече уште дека многумина мажи од нивната зграда, од збегот, работеле таму.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија без двоумење се согласи, особено што покрај мајка Перса ќе бдее и Мурџо, инаку прифатен во куќата како рамноправен член со вистинска куќичка порачана кај дограмаџија и сега сместена на крајот од дворот, близу до прозорецот од нивната одаја.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Станува претседателот на привремената влада на Грција, Димитриос Парцалидис: — Се собравме, вели, за да расчистиме со некои ставови во писмото што дојде од Скопје и во врска со улогата на НОФ, АФЖ и НОМС, од нивното формирање до денес.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема поевтино месо од нивното.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Една група сакати борци почнува да ми ѕвечи со куршумите и желевцата, извадени од нивните рани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се плашат од нивните имиња на гробовите, вели, зар со туѓи имиња да лежат в земја?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби оваа ги скопела заробениците и од нивните јајца правела гулаш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие не размислувале многу за последиците од нивната акција, дека и тие би можеле да бидат тешки.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)