од (предл.) - врел (прид.)

Бранчето на левото рамо уште ми дошепнува дека сака вардење од змијолики насмевки и од врели бакнежи за среќен роденден.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
По мене Времето се качува (повеј студен) И ме Осланува. колку сум заморен Колку сум заморен од животот Од летот во висините Од падот во длабините Од врели стрели Шибнати во слабините Та чувствувам како Молкум ме одминува светот И како Отаде Ме носат Годините. присет Воденичен камен. Јачменов леб.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Исчезна како белузлав летен цирус голтнат од врелото летно сонце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се спружи во ладнината и во сеќавањето остана само белината на плочите, издолжениот врат на камилата и кротката влага во нејасните очи, палмата, трома и висока, а под неа камената зграда, исушена од врелиот здив на тропикот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Уште пред акшам, ибн Пајко се довлечка дома, стругајќи ги тешките стапала од врелата калдрма.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Мојата најмлада жена, и онаа што ми е најмила, ибн Тајко, пред два дена се попари од врел котел во Чифте-амамот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Од врелите солзи што ми го разматуваа погледот не можев да му ги видам очите, сепак наслутив дека се сиви, вкочанети.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ајша писна изгорена од врелиот шербет и го испушти послужавникот со златните канчиња на него, та го дигна ибрикот со половината шербет во него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Со густежот на својата крошна ми го заклонува лицето од врелите зраци на сонцето.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)