од (предл.) - ведар (прид.)

Го надушиле ѓаволите и кога еден ден, додека си молчеше затаен во сламата, некој како гром од ведро небо туку му свика: - Јатак!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Доаѓаат како грмотевици од ведро небо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во време вршење, грмна од ведро небо... Вршиме кој со што нашол: некои ги чукаат снопчињата, некои пак спрегнале крава со магаре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кога грмна од ведро небо, луѓето подзапреа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И токму кога сакаше Филозофот плочката врз првиот збор да ја залепи, да ја допре, па и тоа последно, а прво во текстот зборче, јас што се вика, верно да помине во умножението, ровја од ведро небо удри во врвот на планината и силен блесок видот ни го помрачи на сите; и потем земјата ужасно се затресе, и се тресеше долго; ужасен облак од прав се крена и сосема се замрачи небото, и сонцето на него се зацрни како точка црна, како јагленче, како црн пајак вознемирен кому некој мрежата се обидува да му ја раскине, да му ја помести, да му ја ороби, да му ја украде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Паѓам само во некоја празнина. Ко ѕвезда што паѓа од ведро небо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)