И наеднаш им стана чудно: како тоа сѐ досега тие да не ја имаат сетено убавината на таа малечка собичка среде снегот, на тоа седело, што луѓето го имаа оделено од белата долина наоколу само за себе и на леглото, и на развалената печка, и на прозорецот, пред кој снежинките како цветови продолжуваа да си ја играат својата волшебна игра, понесени од бавниот игрив виор на врнежот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Едно незадоволство поради одземеното време посветено на размислување, на кое му недостасуваа премногу линкови за да биде сегашно, ме качи во мојата соба каде што, исцрпена од бавното патување, заспав, спиев долго и, најпосле, нешто сонував.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)