од (предл.) - под (предл.)

Тинејџерката: А десетте грама?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики (Од под душекот на троседот вади кесичка): Ох, еве ги твоите 10 грама.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Сега ќе го гледаме изгревот на соцето – рече таа подзаспана во гласот, се издига од под покривката почна да се соблекува потопло за надвор.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во еден момент, од под сливата се поткрева машинистот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Гласовите доаѓаа од горниот дел на Маказар, од правецот од каде што доаѓа реката од под планинските падини што ги сече новиот пат, спружен наместа на стариот Виа Игнација, а наместа крај него.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Повремено, од под сенката на сливата, бабуњосан и потен, се јавува машинистот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дури и Коле од под сенката почнува да покажува нестрпливост. Седнува, станува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во една од мајските вчери, во една од оние кои се без дожд а со убаво ѕвездено небо, во оние вечерни часови кога се испразнуваат и тесните улички од под „Монмартр“, кои преку ден се полни со купувачи што одат во најевтиниот трговски дуќан на „Драјфус“, во една ваква тивка вечер се најдов во подножјето на „Монмартр“, пред оие триста скалила што ги врзуваат со прочуената црква „Сакр Кер“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И толку убаво свирел, што со мелодиите го запирал здивот на минувачите од под кулата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Стоејќи пред затворената врата од под маицата ја извлеков врвката со клучот и отклучив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Небаре претепано куче се влечкав уште еден кат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Поминав покрај него без да го погледнам и без збор да прозборам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција ѓоа на мостот на воздишките ќе ја сретнев калуѓерката од под чиј фустан Џакомо Казанова избега под друг фустан, оти за него бегството на слобода немаше никаква смисла без бревтање во зоната под фустаните.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
АКО СЕ РАЗБУДЕВ ПОРАНО ТОА УТРО ВО ВЕНЕЦИЈА
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
ПИВКА - Некоја пивка (т.е. мирна и блага) Мивка си пивкала пиво во една пивница, чекајќи си ги нарачаните пивтии. Кога во тој момент се слушнало „пи-пи!“ како пиле да пивка. Дошол пивничкиот детектив и од под капутчето на сиротата Мивка извадил едно пиле. „Бриши одовде, Мивко!“, рекол детективот. „Кој видел пиле да пивка во пивница?!“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Оттогаш никој не го видел повеќе жандармерискиот наредник од под мостот, во гратчето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во аливцата од под трненката, во опинци на боса нога, без колан и пушка, на опашката од бригадата небаре водоносец по ровови - Баге го дочека ослободувањето на земјата и влезе во родниот град горд како на бел коњ.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Излезе на чистинката, на снежната белина, па чучна за малку, очекувајќи ги и своите следбеници, па кога уште неколку сенки се измолкнаа од под сенките на дрвјата, волкот претпазливо, лесно газејќи по замрзнатата површина на снегот, се упати кон плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но пак се плашеше да се извлече од под креветот и да ја запали сијалицата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Каде? - се слушна еден тивок глас некаде од под масата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А Ване пак го извлекува стрипот од под перницата и пак чита.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Митко се извлече од под јорганот, ги навлече влечките и ѕирна во кујната.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Митко немаше пушка па ја зема лопатата од под шпоретот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Сето тоа Лазор го гледа од под веѓи и зашто отпорано знае што има нацртано на внатрешната страна на тутурката, планот на Потковицата, си дума и се надева дека можеби не се собраа за да го ругаат него, дека можеби и овој пат ќе разговараат за тоа за кое од смртта на татко му на Максима наваму секоја година ова време разговараат - за барањето одобрение за ѕидање црква, а годинава за барање одобрени за ѕидање и на општина и на училиште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И додека му се случуваше тоа, пропаѓањето во живиот песок, и тоа, изгубеното око во боевите, му плачеше, од под црната преврска прудолу по лицето се тркалаа крупни солзи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка ми ја измолкна една зима од под сламарицата и ми ја навлече врз другите алишта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Познато било дека нејзиниот војник исчезнал уште во почетокот на 42-та а моето раѓање се случило токму девет месеци по борбите од другата страна на Сина Скала што се воделе дури при крајот на 43 та.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека сигурно знаеле оти војникот што ја донел на коњ во деновите на априлската војна бил отсутен од куќата од под Сина Скала повеќе од година и половина а можеби и нешто повеќе кога почнало да се шепоти оти осаменичката, горе, во планината, не е повеќе сама, туку е носечка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„За да те стопли“, ми рече испраќајќи ме на училиште.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и онаа приказна за сонот во прегратката на војникот кој знаел да бакнува најтопло иако тоа го правел преку превезот на ноќта!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ете, убавината на таа ноќ, слична на топол леб изваден од под вршник, ме потсетуваше токму на тие воздушести празнини во него. Или сум била гладна?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Извади од под сламарицата темнозелено шише и ми го подаде со трепетлива рака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сетив остра болка на темето, го пуштив, се обидов да се извлечам од под него.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Од под зафрлената сива капа му ѕиракаше белузлава коса, остра и рамна, маслинасто-зеленикавите очи немирно му играа под свилестите клепки.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Траеше тоа бесконечно долго; најпрвин ме скокоткаше, и јас се извлекував од под него, но тој постојано ме враќаше назад, нималку нежно, со грубите раце, и продолжуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од под рака го гледаше Том, крчмарот, како отвора едно шише од неговото омилено пиво и го става пред него. „Четирилисна детелина”, рече Даниел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оттука кај што стоиме, од под стопала, под земји ако тргнеш, од другата страна под табани ним ќе им испаднеш.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И не трескај. Уште не се стоплило за да излезат змиите од под камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го следеле животот околу себе со возбуда испливана од под мразот на зимската притаеност: и најстарите дрвја се подмладуваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еден шепотел дека сиромавиот премногу знаел за животот, него го учел од свети книги некој калуѓер, друг рекол дека ќе му ја земе на покојникот амајлијата од под гуша - земја од три рида в крпче, таа земја чува од болештини, трет со горчлив подбив прашал дали амајлијата го сочува старецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зошто тој црн Онисифор, без влакна само во подмолните очи, носи златна обетка на левото уво?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во сето тоа наоѓајќи и дел виновност кај селаните од под црногоричината планина и предизвикани од нивното одбивање да ја признаат врската со Селџик-бег, неколцина Турци го подбуцнале ненаспаниот Али-бег да објави дека ќе го покачи уемот во својата воденица и да разгласи дека ќе биде убиен секој што ќе се обиде да стави камен врз камен за идна и независна воденица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во такви часови, додека лазарски се исправувале со нејасни радувања, очите им се изострувале како и што им доликува на умните.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега лежел на десетина чекори од нив, без свој човек над глава, вдовец но со три снаи и десетина внучиња, сам, под дрипава гуња, мудро насмевнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Змија, џитка. Ногата му е поцрнета. Слушаш ли, побратиме, си стапнал зломорница. - Тој веќе не те слуша.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од тој ден уште повеќе се немтуросал, се замислил, и тој како и Селџик-бег бил смирен објаснувач на Коранот: Алах нѐ создал сите, само тој може да нѐ успокои.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Косите, повеќе лилави отколку црни од јад или побелени од спомени, ѝ ѕиркале од под забратката и биле некако призалепени за скаменетото лице што не познавало насмевка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А јас не можам вас обајцата да ве трпам“, се одзва досадата, „Вие самите сте најздодевни и не умеете ништо идеално да раскажете.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас за вас, ваше превосходство, знам една историичка, како вас од под еден сопружнички кревет наутро лакејот со четка ве измете“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но животот, што почнал така, зел да одминува, се затркалале една по друга годините, а далчниот свет како да ги цедеше преку триста сита добрините, што можеше да му ги искамчи за себе со своите ноктиња еден таков ситен, загубен човек од планините, останат калџија во мајсторските тајфи до својата четириесетта, по скелињата, со рамото, што му паѓало сѐ пониско од тешката копанка, што ја искачувал нагоре по тие дрвени конструкции, од под кои, како пилето од под лушпата, еден ден се излупувало и почнало да живее едно ново здание, секогаш наново, во бескрај.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој си ја извлече главата од под одарот. Ги виде вжолтените нокти од нозете на Арсо што висеа над него. - Несреќниче! - рикна во болка и навреда Глигор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Црна јас“, како да излезам, како од под туш, ама се напрчив, вдишив воздух, се исправив колку што можев... и излегов.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А резервниот шофер, кој не заспал на воланот, нѐ влече од под седиште и, онака заспани, нѐ тера да скокаме низ шофершајбната зошто вратите се заглавиле!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ко чешма блика крв од под раката на Лазора Ночески. А тој ја мрда дршката од ножот, налево и надесно ја мрда и ножот само влегува подлабоко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И го зема стомнето од под ветките и тура во рачникот, во маштеницата. Маштеницата се танчи и помодрува ко небото. 34
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите се збираме околу огнот и примижуваме. Кучињата се чудат од под сливите Ѓенески. Гледаат кон нас и се чудат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од крстот, од ципите надолу. И ме втерува в земја, вели, а земјата бега од под мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама се стискаш, ја стегаш устата, не го пушташ каменот од под јазик. Ја вртиш главата и погледот го пушташ некаде напреку. Кај што ништо нема за гледање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што ќе земете сега вие: калва од ушиве или калва од под ноктиве ќе ја земете, му рекол и Гојко и нему му ја истркалал главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ево je, вели Јоле и вади едно шише од под масата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Трчам, се влечкам, ја вадам главата, ја поткревам ко желка од под корупка. Ебати главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ах, што сум зет, си велам јас, знам инаку на кого да мавам, си велам, и гледам како се прпелкаат луѓето, ошевратени митокос крај меѓата, како кијаници коноп, излезени од под мелица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нејзе ѝ ги подгорува крилјата, мене ме гламносува. Ја милувам по главата, а косата ѝ испаѓа, небаре коноп од под гребен. Ја викам Уља.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се костреши така, велеше, и по некое време ќе се оддалечи, од под буката со влакна назапнати на секачите, на ’рпалите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе се стемни, можеш и од под куќа да им го наслушуваш чешањето на луѓето. 78
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кожата им се изѕира низ брадата, како снег од под сува трева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе испишти некое пилиште во ноќта, некоја утка како мене, и арамиите одново ќе ги тргнат штиковите. Од под гушата моја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капата ја носи на страна. Косата му е костенлива и му се подава малку од под капата на десната страна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ѝ кажав и за клинои, ако детето многу се моча, и ако е крепа во ципите, да земе трипати по девет зрна грав и јачмен и да ги остави да ги намоча детето, и после да ги извади од под детето и да појде меѓу две води и со зрната да го боцнува детето и да вели: „Ако се сувите нека одат посуво, ако се водените, нека одат по вода.“ 60
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој пак, ќе заграбат вошки од под пазуви и ќе ги фрлат надвор, на снегот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Збирам суви лисја, од под буките, и им правам легла, ги завиткувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Напати ќе ни се затркала од ридон во присојон, од под млакине горе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама ништо. Ти само се потиш, бразди пот ти слегуваат по снагата, од под гуша до петици.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој како да ми ја потргнува земјата, како да ми ја истргува од под нозете. Ме опчекува една широка темница и сум се плеснал на земјата. Крај патот. Во бозјето, во коњскиот пипер, во копривите сум се плеснал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам во гумното, а оздола од под куќа, ете го Јон, човекот мој. Наближува и се смее.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И за проодување ѝ кажав да викне две сестри и сестрите да земат со устите вода од под воденица, пред сонце, во недела, уште неугреан денот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И војводата мавнува со раката и комитите ги тргнуваат штиковите од под гушата моја. ־ Ај, сега оди си, вели војводата, ние пак ќе те побараме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од куќите излегуваат здрави и болни, се извираат од под чардаците, се пореваат меѓу јалиците, како да излегуваат од земја, од никаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе заспие страчка в гнездо, а тој, ѓавол, ќе се качи на топола и ќе ѝ ги извади јајцата од под опаш.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Најпосле, кутриот Акакиј Акакиевич испушти душа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Да се растресе сиот негов живот, - ќе речеше татенцето и почнуваше да раскажува. Од под пазува му паѓаа ордени.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Очите им беа матни како да чадеа од под клепките; над и под таа задименост се наслутуваа првите брчки.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Оној што тогаш го видел со кошчатите шаки и наизглед предолгите раце, со избричена глава, можел да помисли дека пред себе има некој деликвент кој штотуку му избегал на џелатот од под секира. 84 okno.mk
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ема ми се измолкна од под мишката и отиде крај прозорецот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но потоа пак се исправи и видов како од под подгореното лице му избива бледило.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Трајко клава борина на светилникот, Митра го полни бардакот со вода, ја тера мачката од под софра и вечерата се сврши.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога дојде софрата за ставање, Доста стана, го зеде ѓумот и леанот од под ковчег, и, ни пет ни шест, по сиот домаќински ред и адет им тури вода на рацете на машките, ја зеде софрата; а да не поткрева веднаш во ноќвите, ѝ вели на Митра, која тукушто ја извади тавата од оганот: — Дај ми а, сестрице Митро, тавата, отвори го ковчегот и клади леб на синиата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Врви Богдан Шишев од Витолишча за на пазар во Прилеп, а Стале од под дабот му нарачува: — Пак, земи Боше, печес везаници кромид, лук, некоа ока киселина, шеќер, пипер, шајки, резиња, риби, маслинки...
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го зеде коритцето од под глава на Доста, го прибра и ѓумот со ладна вода, направи за прво капење.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Звуците што доаѓаат од под смогот стануваат бесмислени, но авторот сега во бучавата по слух распознава, иако не гледа, како возила се движат по Партизанска, по Орце Николов, по Илинденска и секаде вдолж и попреку покриениот град.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја остави пушката на ѕидот и, извлекувајќи ја блузата од под опасачот, им се приближи на братучедите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Од под една бука стана и се упати кон нив висок и строен партизан. Трајче го препозна. Тоа беше Планински.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се задале сватовите од под село да идат: нункото напред со ургулицата в рака, по него зетот и сите сватови, свирејќи со гајдата и фрлајќи пиштоли дошле во Божинови дворови.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Ах ние жените, зошто сме создадени волку слаби и беспомошни - шепотеше Анастасија додека удараше по перницата, иако, одамна ја беше извлекла од под навлаката и последната прашинка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Беше сета во бело; си помислив: „непримерно бело за околностиве“; носеше дури и бела баретка, а од под баретката, како од лошо зачепен вруток бликаа руси локни коса.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кој тоа? Што тоа? Не разбирам, Љуба! пелтачи од под водата Лев Петрович.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ако успее таа девојка во бело да се втурне во собата на вујко ми, тој, иако онака антав и во непристојна бела антерија, ќе се измолкне од под чаршафите и ќе потскокне на мртовечкатата постела (како штотуку извадена од водата риба што лудо се фрла по песокта).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Си заминав од под спомнатата лозница пред една година и неколку месеци без збор да ѝ речам на тетка Боса за втората смрт на Благоја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Свртуваат и рамномерно удираат строев чекор. Од под искинатите цокули пуфка прав.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тамам се расположи, ја одврза шамијата од под брадата, и кога беше готова да се предаде на пријатноста на ладот,чу како нешто во коријата зашуме.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Од под нокти да ми истече водата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја извади главата од под сенката на дрвото и почна да се ѕвери по мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со грсти црпат вошки од главата, од под мишките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, туку наеднаш, нешто ми ја истрга земјата од под нозе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги гледам од под нивните кожни чизми, од под колена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ ми излегува пред очи, како од под завеса, од проѕирна темница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни ги пуштило сенките од под петици и одиме ние, одат и тие по нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ја истргаме постелата од под жените и ќе им викнеме да излезат со кренати раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И се изврев некако од под труповите и крвта ми се пушти во жилите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
од секаде ги бркаат домородците, а ако излезеш еднаш, враќање нема, си фрлил камен зад себе, оние што се инаетат ги клукаат со сол, а вода не им даваат, ги полнат со рицинус, со струја и со спици, со киселини и со куршуми, со гол газ на гол мраз им го бришат паметењето, да немаш родно место, да не спаѓаш никаде, склучува договори и со Бугарија и оттаму си ги зема Грците, а Македонците ги брка во Бугарија, секаде ги поттурнуваат, им ја истргуваат земјата од под нозете, на ненадејно ги фаќаат; жените велат: не ни чинат мажите затоа е вака, а никако не си и никако не е; секоја година нов ветер, нова вејавица,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш како некој ветер да се крена оздола, од под нашите стапала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мисли малку и со умот, вели Лазор Рогожаров, извади ја главата од под газ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе сум замалена, предадена, кога ме извлекоа од под коњот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знаеш колку отсечно ги исфрлаше нозете од под газот и никаде да му избега дрвото, да го загуби.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сама сум си ја подгазила главата и сама ќе си ја вадам од под нозе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Бабо, каде ти се кокичињата?“ „Е, бабино, кокичињата одамна прецутеле, во февруари - од под снегот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Од под нејзините стреа засекогаш одлетаа ластовиците и ветерот презаситен со чад, далеку го однесе мирисот на џунџулето и босилокот што толку многу ги имаше во дворот... Пусто... Запустено...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На света Недела, наредната, дојдоа Танаско со Пена и синот на Борис Биџов, дури од под Калето, од Фестивална, ги викнаа и синовите на Коста Ципата, Атанас на Вета и двата големи сандака, наполнети со облеката на двете Пелагии, ги кренаа на раце и ги однесоа онде зад фабриката, прво во дворот на тетка Перса, а потоа и во одајчето што беше одредено за нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Сашо, каде си? - го слушна гласот на мајка си. - Тука сум, мамо - одговара Сашо и се извлекува од под креветот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Од под глогот го гледаа две широко ококорени, преплашени очи. Зајаче!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)