Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Станува и почнува да вришти. Од устата му шика крв.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Наеднаш ги ококорува очите и ја бутка од себе.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Надзорникот ме дрпна за рака. Јас се збркав... место „да живее“, само од устата ми излета „долу“... Верувајте, не сакав! Ама, ете...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Но да не жалиме за височините, ќе живееме долу со истите сказни и параболи, и со онаа неумитна надеж, дека еден ден, во една ваква квечерина, пак ќе се искачиме, како пасмо пареа, модар здив од устата на долот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И почнаа да се виткаат листовите на огнот, да се мешаат љубовните зборови упатени до мене, со оние упатени до неа, испишани со истиот ракопис, како што ни се мешале микробите од устата, патогени и непатогени, и вагиналната флора...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Повремено ѝ даваше по една и на мајка си, која немаше сили да ја исплука семката од устата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Џвакаше од сѐ уште меките и млечни јадра на оревот и на страните од устата му се фаќаше бело.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Овие алчни луѓе ќе ти ја земат капката од устата, нивната себичност е себичност на гладно ѕвере.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сето зацрвенето и зазбивтано, ова старче чиниш фрлаше искри од устата и, за сето време додека говореше, гестикулираше толку силно , што чиниш со рацете ги удираше оние против кои беа упатени неговите зборови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Беше тоа еден лек и немарен начин на надмошност, што и пријател му како самиот да го бараше: како од устата на друг човек да ги слуша своите сопствени внатрешни слатко-пакосни потфрлања.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Излегов пред излегување, излегов со жолта кошула, излегов со рака в џеб и со рака чекороследна во пред- предвечерината на денот недоквачен, на денот на кој му смрдеше од уста, на денот самоубиец.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Па најважното беше дека ја гледав Соња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Како за тоа да ѝ раскажувам на мама?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Збор по збор од уста да ти влечам. Каде се оние златни времиња, кога трчаше од училиште дома и сѐ ми раскажуваше“, разочарано воздивна мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Види, види, завалиите!“ си помисли Толе. „Научени да м’чат и да и ведат главите пред агите, та и пред мене и наведоа и збор не пушчаат од уста".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Марко се реши. Некој мора да почне: — Море ми не стра, ами не?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Секогаш бегај од слаткоречиви. Од устата нивна тече мед и млеко, а зад тоа се кријат змии отровници.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Денко го крена грнчето, отпи две-три голтки, па го тргна од уста, држејќи го така минутка-две, треперејќи со очите, шмркајќи со носот, трудејќи се на сите начини да му ги одреди својствата на тој пијалак.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мастиката му се излева од раката, пепелта од цигарата паѓа на сите страни а од устата му излетуваат колку зборови уште повеќе плунки.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„Целиот филм е како прехрамбен канал, од устата до анусот“, вели Гринавеј оправдувајќи го гадењето на гледачите кои по европските премиери во октомври 1989. се најдоа навредени и скандализирани.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Вистина на неколкупати и зина, ама одговарајќи на настојчиви прашања поради што тој што прашуваше имаше чувство како со клешти да му го корне одговорот од устата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Збор од устата моја таа не чу. Ни црна ни бела.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сѐ што сум мислел низ годините, тајно, од страв од Лествичникот, сега излегуваше од устата на Филозофот; како мојата душа да говореше со неговата уста, како да се служеше со јазикот негов.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дури тогаш станав; погледнав кон кругот и видов дека и Ина гледа со љубопитство кон нас двајцата, проценувајќи кој од нас е Јан Лудвик, лудакот без мерка; за да се декларирам, ѝ испратив еден бакнеж од устата со рака во воздухот; таа се закикоте, ми возврати на ист начин, возврати и сестра ѝ, и јас и Земанек излеговме од шаторот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сакав да му кажам за сподобието грозно што дело на рацете мои, на Лествичникот и на трговецот од Дамас беше; сакав да го известам, но од устата моја глас не излезе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се потврди тоа кога логотетот му заповеда на Филозофот да го прочита своето толкување, и кога овој, од збор до збор го преподаде словото како да беше изговорено од устата на Лествичникот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од устата нивна говореше суетата: загрижени беа за првенството свое кај логотетот и кај Царот, а во Филозофот виода натрапник што сака да се послужи со тоа првенство.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но и Филозофот одговори подобно, со парабола сјајна: „И Господ, Исус Човекољубецот еден беше, а дојде да нѐ спаси сите нас“, рече Филозофот, и продолжи мед да тече од устата негова: „ Ако имаш зрно, ќе никне ли од него клас, а од зрната на класот првороден, ќе никне ли нива цела, па од неа друга?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

ТАША - Не му открив на синот со јасни и чисти зборови кој беше татко му, од каде се појави, на каде се упати и каде исчезна?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како она, кога си млад па не знаеш кога и како те престигнала залуденоста!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А предлогов ми истрча од устава! Што би се рекло: мигновено!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од устата твоја во ушите на господа.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Јас тоа навистина го доживеав.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Дедо ми се насмеа, за малку лулето не му падна од уста. - Ти, детуле, си сонувало.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Тој зачудено ја накриви главата и ја извади цигарата од уста.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Баждар ја извади цигарата од уста, плукна и се заврте кон нас.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се хранат со зависта, задевајќи ги со навреди, се хранат со навредите, што ќе ги изнудат или добијат од устата на својата жртва, за возврат!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Како дива и пеколна фурија, како нагла градобијна бура, како надојдена матна река и облак од пламен - од куќа до куќа, од уста во уста се пренесуваше страшната и лошата вест.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За Ели денот почнуваше со песнички, што како да извираа од устата на Вера, со топол појадок, со безброј сликовници и книшки.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Една жена не поведе со Ели во дворот од комшиската приземна куќа, каде што имаше бунар и ми помогна да ја измијам Ели, која за цело време плачеше, плукајќи од устата земја што ѝ напаѓа од малтерот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И до оној кој е во опасност има луѓе, само свртени му се со грб, и не можат да знаат што му се случува, затоа што погледот на оној кој е во опасност, и нивните погледи, гледаат во различен правец, кон други пејсажи, кон различни неба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ние зборувавме: „Да се биде луд е исто што и да се биде во опасност, да се прави обид да се викне за помош, а никаков глас не може да излезе од устата – грлото се напрега, и јазикот, и усните, а сѐ е попусто.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Последното се чини беше најверодостојно, зашто доаѓаше од устата на Мара Банџорка, најблиската сосетка на Кијмет.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ја сретнав и приказната за јарето и ѓаволот, за ангелот и името Божјо, слушна од устата на Ване Мицо.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од устата му се излеваше, не темна, туку фосфорна вида и паѓаше во едри капки што светеа како сјајни џамлии.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Преку ден, наместо зборови, од устата ѝ избиваше нешто како кучешко `ржење, а на полноќ нешто како кучешко цимолење.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Војводите го целивале и му праќале од своите трпези дебели овновски опаши и густо вино но тој, кашлајќи тешко, изблул од уста бели парченца дроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се изморувал Панделиј Каламарис, проплукувал крв и заспивал на нозе - ќе продреме, ќе се тргне и пак: од работилница до работилница.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме сметаше за потскажувач, за мал пакосник што гледа во него виновник за несреќите на патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бездруго веќе знаел како морало да се случи: Арсо Арнаутче ја фрлил секирата и, чиниш во пад е, ја повлекол со себе покорената жена кон невидени длабочини, поточно кон земјата од која ќе почне нивното барање на длабочините додека ќе ги сменуваат писоците од уста в уста рамно, од месо в месо; ја видел, трет во тоа збивање, испреплетеноста на змиската игра и со обете раце се фатил за првото стебло како да ќе го искорне; само се лизгал со дланките по мазната кора паѓајќи на коленици и удирајќи со главата во празно како да стресувал од вратот копривно лути гасеници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Смеата можеше да му се види со очи: од устата му шибаше коњска пара.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред да сфати како паднало последното младо стебло (биле исечени за цела зимска седмица), Лозан Перуника го видел предавството на крвта, на годините, на прегладнетоста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еби го со колот в грклан, И за побратимот Пеце, Убиваше, сега умира и моча под себе, Убавина, ова е убавина, Му го фатив јазикот, помогнете ми да му го извлечам од уста, - но дел од оние што не можеле да се допрат до глекавиот куп месо и крвиште јуреле кон белецот и го заплиснале со секири и го боделе со колови, и тој белец, со богата грива но веќе со неколку црвени риги преку кожата, 'рзнувал и се пропнувал пред безмилоста сѐ додека не ги оставил уздите на жилавата гранка, да ѝ се извлече крвав на одмаздата и да ги остави луѓето со запенети муцки, и тие со една и само своја реченица: Имавме секири, ножеви, колови, сега имаме пушка и јатаган и уште двајца мртовци, Коњот не требеше, животинка е, И коњите не им се поарни, носам јас на грбов стари удари на копита, А мене денес копито ме поткачи по коленово, Можело и погоре, имаш пет деца, Молкни, секирава моја уште е жедна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Брчките од долгнавестиот лик му бегаа кон ушите, кон тие сплескани полжавчиња од 'рскавица и кожа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не беше научен да го сакаат и не им веруваше на луѓето. „Сеедно“, ја дувна од уста тревката што ја џвакаше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Што правиш тука? Извади го прстето од уста!“ - го скара татко му.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

ВАСИЛКА: Амин, господи! Од устата твоја во божјите уши!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

За тоа време капка по капка го преточуваше секој збор кажан од устите на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Светлана, веста за нечесноста на својата ќерка директно ја слушна по телефон, од устата на Анѓа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Медените думи просто ѝ се цедеа од устата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Одамна ниедна од сосетките не ѝ отвораше врата. Велеа дека е вештерка и тоа од уста на уста се пренесуваше низ сокакот, па и пошироко. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа го почувствува и Ивона и брзо реагираше штом од устата на Рада слушна речиси безгласно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Жената на трговецот минуваше од устата до уста, разголувана и сакана.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Мадам Рада Мојот практичен ум цел ден ме тера да мислам дека можеби е време, и тоа крајно, да вметнам нова шифра на дејност во мојата фирма загубар, која нема да бара многу средства за вложување, а маркетингот ќе го прави самата задоволна клиентела, по принцип „од уста на уста“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Од уста на уста, прикаската стаса до Поп - Пауна.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, сѐ додека не му ја разбранува лутата крв што се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, го гушеше, удираше со глава и го ослепуваше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А во устата не знам што имам: дали пепел, дали песок, дали дрвесина. Оган и пламен ми излегува од устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Немој, бре Вендија, не расипувај ја свадбата, ќе му се доближи трет да го смирува, да се разбере, а Дуко Вендија и него го светнува преку муцка и црвени мазници му потекуваат од носот, од устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мене ме чека, вели. - Ако те дочека, велам и ја исплукувам сламката од уста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас му ја држам дланката до гушата, му ги начекувам капките што му се враќаат од устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И крстот е уште меѓу коските. Очните дупки веќе му се испразнети, од устата му наѕира гуштерица, а устата ништо не зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На една свадба, не знам на чија свадба беше, очи ми не се сеќавам, којзнае како ми дојде, како ми избега од уста да речам: - Е што сакам, на секоја свадба да бидам невеста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се исправам и дури си ги бришам капките од устата, од зад мене излегува Јоше Свирачот. Ја стиснал гајдата под мишка и ги одбира чекорите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знам ама не можам да му земам од уста на другите. На сите им се јаде. Сите еднакво ме болат, болка да ме отреби!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ нешто бладаат, вели, јазикот им е сув и црн, на крајовите од устите им се смежуравила некоја црна павлага, вели, а мевот им се надул, како на тешка жена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ене ги рече Дуко Вендија, без да ја извади цигарата од уста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Леле желен, Јоне, му велам, море кај ти се забите, велам, кој ти ги извади сите заби од устата?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Велика се разбудува и носи едно стомне од бодникот меѓу врати. Ја пијам водата и водата уште в уста се вжештува и испарува. Не слегува подолу од устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Надвор од устата им испаѓа, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој ќе се обиде да каже нешто и малку од јадењето ќе му испадне од устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- На здравје, вели Григор и го вади јајцето од устата на Витомира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ни паѓа на главите, ни испаѓа од устите и ние дишеме премалено, со починување.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се насмееш, а смеењето ти стои некаде настрана од устата, од лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На Дука му испаднува цигарата од уста. - Мајку ти бугарашку, вели Јоле.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Виснатите мустаќи му биле црвени. Од ноздрите и од устата со долги заби му бликале крв и јад.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Со него заедно плачеше и мајка му и не знаеше што да му направи; му даваше насила да цица, но тој ја отфрлаше брадавицата од устата, ја стегаше устата кога му даваа со сила лајче со чај од тревки; му врзуваа амајлии против урок, нагаза, нави, шенци, клиње, не знаејќи од што му иде лошината; му облекуваа кошулче од немо дете, му ставаа камче во лелејката од пресушена река или поток за да му пресуши плачот; го шетаа од раце на раце тропајќи во тенеќе или бутин за да го ошеметат, но ништо не помагаше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

6 На претпоставката на Митрев директен, потврден одговор дава самиот Живко Чинго во едно интервју: „Уште од најраното детство имав можност од устата на татко ми кој во месноста важеше за еден од најдобрите раскажувачи и пејачи, да чујам огромен број приказни, потоа секакви кажувања за „животиштето“.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Можете ли да доживеете поголемо разочарување, поголема несреќа од таа што ја гледате и слушате од устата на вашите браќа кои исто така со денови, со ноќи, со векови се подготвувале за бегство.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

На умрениот му требало шамиче за да му се избрише крвцата од устите, другарката Оливера Срезоска со солзи го подава своето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Отец Симеон ја извади цигарата од уста и се потпре со гради на масата. На челото, под темнината кожа, му набабреа пијавици, јаки жили полни со горка врелина.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Таа извади две штипки од устата и запеа со длабоко чувство:

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Заедно со поточето крв и плуканка, од устата му испаднаа две половинки од вештачката вилица.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А и тие неколку што ти преостанале, ти испаѓаат од устата. Гледај!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За миг лежеше таму како стаписан, додека од устата и од носот му течеше темна крв.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Само ја извади лулата од устата, ја впери кон неа како пиштол и пак ја врати в уста.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога по третпат повтори, Илко се возбуди: - Умрен? Зошто? - ја извади лулата од устата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Чана како да беше откриена во нешто што не треба никој да го знае, ѝ се рашета крвта по лицето, очите ѝ затрепкаа, а од устата иако се отвораше и затвораше, не излезе глас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Илко ја гледа неа, таа него, но од возбуда и среќа не можат збор да испуштат од уста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сиот се стопи и како восок се слеа. Од радост и топла милина не можеше збор од уста да испушти.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се вртка, се шутка дури не му направи Ристе ишарет со очите да му ја извади шамијата од уста. Тоа го направи без мака.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас само што не се задавив и ја исплукнав супата од уста, ама од некој обѕир се воздржав од смеење.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Дејгиди моме од ЕЛЕМ од мразој ми коса побеле знам сила Бога не моли ѕемнам цел ден по јамболии Ах мори моме од ЕЛЕМ имам проблем преголем в темница книга пишувам пареа од усти издишувам Студ ми влезе во душата камен се стори срцево во зимските дни студени знаеш ти да ме ИЗГОРИШ Зошто ли зошто се продаде в туѓи раце ти отиде и џебови мој ти запусти Џевад за џабе те користи

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Прибери Господе отровници змии гадости шират од устите гнили сенилни крлежи, грди фосили платени гниди од странските сили

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Најпосле Англичанецот, вадејќи ја лулата од устата, рече: - Никакви граници не може тој сам да одредува...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Па... - рече полковникот префрлајќи ја лулата од едниот на другиот крај од устата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Клекна над него и земајќи ја свеќата од калуѓерите, му ја поткрена главата, го погледна во очите, во устата; Наќо направи напор да му рече нешто, закркори со грлото, и му стече крв од устата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ќе ти кажев дури и кој ѝ ја рашири вратата на нашава убавица Росана за да влезе во салонот на Домот на Армијата на онаа грандиозна прослава што не ѝ слегнуваше од устата цели три недели.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Додека не ги „фаќа“ лудилото, како што велат луѓето, тие се мирни, лежат под стреите, си подаваат цигара, се шегуваат, намнисуваат, но кога ги „фаќа“... тогаш „занаетчиите“ најмногу лудуваат, стануваат опасни, а оние што навистина се болни, лежат овде-онде, удираат со нозе и раце, копаат со петиците, со нокти си ги раскрвавуваат образите, се превртуваат и пена од устите им тече.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Единствена работа која им недостасуваше на немите филмови беше звукот, кој би излегувал од устата на актерите, и шумовите.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

На деда Гера нешто му текна и го тргна кавалаот од уста.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

До војната луѓето беа зафатени со мислата да направат што поубава, што полична куќа; одеа на печалба, во свет за неа; делеа од устата, робуваа довека за неа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А од устата на човекот се родил говорот, од очите се родил видот, а од видот се родило сонцето; од ушите се родил слухот, а од слухот се родиле сите страни на светот; од умот се родиле делата. Дури најпосле се создале задоволствата и храната...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Грдан испушташе пена од устата: „Нека види, нека види сега, кого ќе го откорне...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И луѓето тие денови забораваат на гробиштата, истрчуваат пред селото и го пречекуваат Лоте со музика, со свирки, шиштат свирачите околу него со свирките што им ги купи за да свират весели песни, а не тажни и погребни; им лепи Лоте на челото пари, шетаат шишињата со пијалок од уста на уста, ги шири Лоте рацете како птица кога лета, одѕвиваат песните, до небо се креваат; излегуваат луѓето по прозорците и балконите, го поздравуваат Лотета, му мавтаат со раце, истрчуваат и му се придружуваат, се множи распеаната врволица и селото добива весел и празничен изглед.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не го заборавија ниту гулабите кои ги јадеа трошките што паѓаа од устите на скитниците и бездомниците.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Не си ги бришеше ниту мрсулите, ниту солзите, туку со едната рака си ја галеше главата, таму каде што ја болеше, а со другата си ги вадеше влакната од уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Што се случува? Кој плаче? - праша таа и од устата ѝ падна една трошка. Нешто џвакаше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Пред да експлодираат кокичињата Се лизнав и паднав и станав и со лопата го фрлав снегот преку рамото на улицата* тркалото шлајфуваше* во машината за перење алишта се цедеше потта од мишките на улицата и смрдеата од устата на ѓубреџиската кола чие тркало шлајфуваше во длабокиот снег* децата дојдоа со везени пиперки и со друг зарзават и со тенџере и со метла небаре ќе прават вештерка а не***

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

- Тоа, тоа! Куклата – убавица беше во состојба на овргалениците во Дедо Мраз, да им истури сѐ, да им го отстапи и последниот залак од уста, само да не ѝ го одземат сопатникот.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

СИВИЌ: Мене тој проблем не ми се симна од уста, господине Херцог.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Кому ли таква лоша клевета му излезе од уста, а?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Болничарката го внесе ранетиот во бункерот. Тој захрчи, од устата му истече локва крв и нависна на нејзините раце.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Простите, сиромасите, болните, многучеледните и бесчеледните, сакатите, слепите, собирале париче по париче, од усти одделувале за да изградат црква. Скапо плаќале мајстори и зографи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Крсте, кир даскале... - од устата името ми се откинуваше како липтеж и врз отворените тетратки ми капеа солзи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од уста во уста, тивко ја пренесуваат наредбата: - Подготви го ножот!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мајката Роса со Деспина наминаа да видат како се сместила Пелагија, да ѝ се порадуваат на малечката Пелагија со која Деспина води долг разговор, а да се запознаат и со тетката Перса за која од устата на Пелагија излегувале само пофалби.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Последни на Деспина ѝ честитаа зетот Михали и Милка, тетките Сава и Танаска редејќи подароци врз нејзините рамена, помалите сестри Митана, Василка и Елеонора ја прегрнуваа и ја бакнуваа, а кога пред неа застана мајката Роса, Деспина се наведна и ѝ бакна десна рака при што малечките очиња на Пела забележаа како нешто се префрли од дланката на баба Роса во дланката на дада Деспина, ама и објаснувањето дојде од устата на баба Роса која со растреперен глас надвладеа над вревата Ва лирта, мајкина, у р′кта ми а стави мојта мајка а у нејнта нејнта мајка на ваков ден за срејќа зравје и ск′па љубов! и сега она се посегна и ја избакна ќерка си во двата образа измешувајќи си ги истовремено и солзите.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Некако се совлада, си ја тргна дланката од устата и бапна Баба Петра си утиде кај дедо Господ, ет сега јаска и ва мојта пусистрима ги пуљме тиа децта... внучијнта на баба Петра... а б’ли има, как да нема, поуни сме су б’ли! и си ги трие нозете една со друга чиниш сака тука на килимите да им ги истресе.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Денес не знаеш што останало и на нас наше, вели и му ја трга од уста дојката на детето, го легнува да спие.