од (предл.) - уво (имн.)

Боге се послужи со една цигара од увото на портирот и ја стави исправена во преградата на главата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но лекарот ги извади слушалките од ушите и ѝ одмавна со главата, па место кочанот со рецепти ѝ побара да ископа од торбата посмртен лист, па ѝ издиктира како да го пополни според податоците од здравствената книшка и плус неговата дијагноза на латински јазик како причина на смртта. (Нешто како апоплексиа фулминанс).
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На неговата глава стоеше непозната птица со голем клун.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Главатарот престана да скока, ги откачи клучовите од уши и отиде ко својата колиба. Се врати со молив.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тој човек со гуња од секакви закрпи и опашан преку неа со две шамии, во објала во кои можат да се нурнат шумски пенушки, понекогаш работел в град: таму носел на широкиот грб по две вреќи брашно или сол, редел по турските и ерменските магази буриња со маслинки, по ановите со боси нозе гмечел грозје во каци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Видот на луѓето имал сила да наголемува: секое влакненце на крвавото лице, од увото до гркланот, имало свој правец, своја боја, свое движење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не личеше на селанец: очи - млади ореви со кора, брадиче црвено и кадраво од уво до уво. Ѓакон, речиси.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човекот и со десет животи ќе бил веќе мртов, и со дваесет, и со повеќе, но продолжувало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Прашуваше со смеа, кога одговараше брчките во бранчиња му бегаа од ушите и се вливаа во краевите на устата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Марко Марикин прашуваше и секогаш сам одговараше, најмногу тогаш кога ќе предизвикаше љубопитност кај луѓето со кои се здружуваше и кон кои беше братски милослив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А од устата на човекот се родил говорот, од очите се родил видот, а од видот се родило сонцето; од ушите се родил слухот, а од слухот се родиле сите страни на светот; од умот се родиле делата. Дури најпосле се создале задоволствата и храната...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ги жалеа луѓето, ги оплакуваа и правеа маѓии да ја стиосат болеста, тропаа со тенекиња и ја бркаа, палеа ќуќур и козина да ја спотераат и избркаат од каде што дошла; ги стркаа ќералите и плевните со света водица, со жива вар, чадеа темјан и пееја молитви, го молеа господа да ја запре и сотре болеста по ајваните; им врзуваа амајлии на гушата, им сечеа од ушите, од опашката, од роговите - чинеа сѐ што знаеја или ќе чуеја само да ја откатанчат и изгонат болеста.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ни рече дека кога ќе дупне, кога ќе руши гнојот, болеста сама ќе ѝ се крене од увото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ај, ќе одиме и ние со Уља. Во Битола. Ќе ја носиме Горица, да ја бараме од увото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што ќе земете сега вие: калва од ушиве или калва од под ноктиве ќе ја земете, му рекол и Гојко и нему му ја истркалал главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од ушите и од ноздринките ѝ се подаваше црвено пасменце волна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вилиците на кловнот се вкочанети, неподвижни. Ретките, расклатени, и разјадени заби стиснати се еден врз друг. Од уво до уво, тие болат во коренот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Оттргната е од увото на некоја девојка. Затоа е малку изобличена...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во меѓувреме, растението донесе светлопупурен цвет во форма на инка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неколку дена потоа врагот ја заврши работата и го посеа семето од увото во браздата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го знаеш она: „Тргни ја сестро обетката да не ти го гризнам увото!“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во саботата се плете невестата со гајтани, се реди со разни решмиња, монистра, ѕрнѕурки одзади по грбот, од тилот до пети, отспреди — од ушите до прстите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
БОРИС: Знаеш што си ти? Копиле набиено со хормони. Ти течат од уши.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Дури по многуте нејзини лелекања што ги избегнував тргајќи ја слушалката од увото, разговорот фати нормален тек, поточно Роза спомна дека денес би можела истовремено да плаче и да се смее бидејќи во овој момент ѝ се причинувало оти животот ѝ се движел на патерици!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но овој пат злокобата не беше усно известие што патува бавно од уво до уво, туку уредно отчукан лист хартија, со печат и со потпис.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уште со неистресена вода од ушите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И од гуша, и од раце, и од уши, целата ќе ја оберат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби и чад да ми пушти од ушите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Избезумен со глава го удри в лице и во истиот миг му го откина од рака камшикот и му врза два нишани од уво до уво.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Само по десетина секунди јас посакав да ги извадам зрнцата од ушите. Сакав, ама не можев!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Еден, со бела коса само како венче од уво до уво, мазно избричен, ги исмејува Са врнате за да умрете на бучката, а кај ви е бучката?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не знам колку долго седев така и ја чувствував Дена како трепери стуткана до мене, кога одеднаш таа ме протресе и ми ги тргна рацете од ушите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Дадо слушна? Некој од шумата те вика!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)