од (предл.) - тага (имн.)

Се меша зеленото мастило со црвената крв: надежта отпочинува под сенката на муренката пред лутиот бој со смртта. ем молчат, ем бијдат брановите: доаѓаат нови поплави од тага за докусурување на дваесетиот век. секое листе на белата муренка им прави сенка на мечтите на сите кои умираат со гордост во погледот.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
По 14 години совршена слога и бурен емотивен живот, женката умре. Човекот стана луд од тага.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Таму - тивко си линееше од тага и болка по убавата преспанка...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ние постоиме, чувствуваме, мислиме, на секојдневните моменти од тага и радост им даваме смисла, содржина и облик.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Искрите од животните тајни ги оживуваме и им даваме дел од нашата душа, се бориме до последен ѕдив, со последниот атом енергија, затоа што живот е борба, а човекот е победник.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Французите застанаа зад нив, почнаа да ги загледуваат, да се чудат што станува Шишман прв го крена својот поглед со очи големи како филџани, бледи од тага.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ги празнеа џебовите пред куциот човек. Очите им бабреа од тага.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И видение јасно, светлина силна во умот ми се јави, па се состави мозаикот: ми стана јасно од какви причини го немало Лествичникот на закопот од неговиот татко, и разбрав дека отсуствувал шеесет дни и шеесет ноќи, токму колку што треба за да се потроши под нозете патот до Дамаск и назад, ми стана јасно дека го украл клучот од западната одаја, од рубата на неговиот татко пред овој да се упокои; и дека златниот клуч е умножение, дело на рацете на Амореецот; ми стана јасно дека Лествичникот, откако направил умножение на клучот, го вратил изворниот клуч во одајата на неговиот упокоен татко, и дека од тагата по таткото овој се лишил, само за клуч-близнак од одајата кобна да поседува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Начинот од тага, созрева необично: лудо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Бев со неа да и поносам дел од тагата и тежината.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Птица устремена. Стрвнина. Исправен нор со закана .. Глуне езерска поврвнина, модра од тага, исплакана.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Стоев, само на полноќ, под белата месечева светлина и од тага се расплакав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Само двата чкора, оние две мртви дрва, како да изненадуваат; но и покрај толку вода и сонце, тие не пуштаат од своите црни гранки лист и дел се од тагата на оваа голотија.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Раните од куршум, од нож, од кама, се гојат, ама раните од болка и од тага и од чемер не се гојат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Наврапито се свртува наназад - лице в лице со Јана.. се џари во очите, темните очи - ама без светулки - светулките згаснале во некаков длабок вир од тага.. ја гледа, усните ѝ се движат, гласовите испрекинато навлегуваат во неговата душа, небаре далечно ехо: Тато ѝ кажуваше на мама - дедо ти ја продал ливадата - не ми се веруваше... не сакав да поверувам...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)