од (предл.) - смрт (имн.)

Деструкциската уметност е одговорно ангажирање кон преживување на телото.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Опстанокот, пишува Лифтон, зад себе ја остава „втиснатата смрт“, која е проследена со „јанѕа од смртта, страв од смртта, и со вина на преживеаниот“, вина што изискува „чувство на долг и одговорност спрема смртта“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сега се тие со Чанга, само тој може да ги чува, да ги дочува, да ги спаси од смртта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таков избор направил и Чанга со козите. Тој што ќе се осмели да ги грабне од смртта и самиот ќе си пресуди.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нашите срца забрзано биеја. Во овие мигови на раѓање се плашевме од смртта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само Чанга не се плашеше од смртта. Чанга, херојот од времето на козите...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но тука беше нашата мајка и нашата баба Русинка, таа достоинствена полничка старица, со долги белоруси коси, со позлатени прамени што ѝ паѓаа врз широкото чело, со густи веѓи и сини добри очи, која ја вардеше мајка ми од смртта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ќе има Окован Од смрт И Рима. јас Озрачен (Од дална ѕвезда) Медоточен И Порочен. поет Поет: Каков Жален Ек Всегде И нине И присно И Во Век. песната Штедра светлина Лудо пулсирање Песната?
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
„Клозетската дупка“, пишува тој, „ни изгледа како врата во смртта. (...) Зошто да се плашиме од смртта?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Оној кој го користи хумусниот клозет нема страв од смртта, бидејќи нашето серење овозможува наше повторно раѓање“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Стравот има поголеми очи и од смртта.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Хаџи Ташку не моли само кај властите за да го заштитат од смрт од нас, тој и нѐ клевети и потплаќа злоден против нас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сето тоа Лазор го гледа од под веѓи и зашто отпорано знае што има нацртано на внатрешната страна на тутурката, планот на Потковицата, си дума и се надева дека можеби не се собраа за да го ругаат него, дека можеби и овој пат ќе разговараат за тоа за кое од смртта на татко му на Максима наваму секоја година ова време разговараат - за барањето одобрение за ѕидање црква, а годинава за барање одобрени за ѕидање и на општина и на училиште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Страва не минеше од нас. Од смртта исплашени тогај зедовме оружје в рака. Чувствувавме дека ни мрзнеше крвта..
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Ништо конкретно, но ... Филип мислам сеуште беше опседнат од минатото, од смртта на неговата жена.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тоа беше наскоро, откако се наполни една година од смртта на мама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На ракавите моравме да носиме давидова ѕвезда, за да бидат регулирани забраните кои важеа за сите Евреи: повеќе не смеевме да одиме во театар, опера, на концерт; не смеевме да одиме во ресторани и паркови; не смеевме да се возиме во такси; дозволено ни беше да се возиме со трамвај, ама само во задната кола; смеевме да излегуваме од дома, ама само во точно определени часови; телефоните ни беа укинати, а смеевме да користиме само две пошти во градот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А ние четирите научивме да живееме со стравот; тоа не беше страв од смртта, туку од измачувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Но тоа не ме тера да си давам лажна надеж, за да го избегнам сопствениот страв.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не е прашањето дали нешто од човекот - да го наречеме тоа душа – по смртта продолжува да трае.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ти се плашиш од смртта повеќе и од оние кои во идејата за бесмртноста бараат утеха,“ му реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Нека е така,“ рече брат ми. „А дури и да е така, целото твое обвинување дека јас си го гонам стравот од смртта со вербата во бесмртност на моите дела, не докажува дека бесмртност на душата навистина постои.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По четириесеттиот ден од смртта на жена му, тој со торбе на рамото во плевната влезе и веќе не излезе.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На четириесеттиот ден од смртта на баба Ристосија, змијата со цветот во уста, исчезнала во студениот простор на црквата, среде мирот и босилокот, покрај иконите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Биле педесет и девет и од пат им се тргале и арамии и ѕверови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од неговата прикаска исто така можеше ноќе вжештено да се размислува за светците и грешниците на минатото и за темните вртежи околу нив, за времето во кое, повеќе од кога и да било, смртта и стравот од смртта господареле и над билје и над луѓе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш ми раскажа, иако јас сето тоа го знаев поинаку, онака како што го раскажуваа денгубите старци во Кукулино, не ќе си ја смират ли душата со туѓи гревови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ што било смрт бегало од нив како од смрт и се влечела по нив чудна и болна мелодија со нечуени зборови со кои се споменувало човековото раѓање и умирање, неговиот секавичен пат од колепка до одар - тоа мајка му на Куно Бунгур го оплакувала синот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Па затоа тој бирал поводи кои ќе му помогнат во стекнувањето на правото на јавен настап. - Годишнина од смртта на Р.Луксембург.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Очите на Павле не го кријат тоа. Во нив Арсо гледа плашење и бледост, бледост. Тоа е само страв од смртта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Ме спаси од смрт во песоците на Сахара. - Кој? - Смарагда! - Како бргу умееш да измислуваш, - тажно се насмевна Ана.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но кога ќе ги иставеше очите од книгата, кога ќе погледнеше кон прозорецот, кога ќе го видеше разбеснетото езеро како рика и како ветриште го нишаа и го корнеа прозорецот, повторно го обземаше страв од смртта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама од болест не се бега, вели, и од смртта не се бега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Те молам води ме што подалеку од смртта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се бакнаа рутински. – Како се чувствуваш? – ја праша тој. – Среќно, зашто најпосле дојде, зајче – му рече таа. – Ова беше полошо и од смрт.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Очите твои ме гледаат со чудна боја... а јас само са плашам од смртта на мојата душа зошто љубовта не може да те рани и да ја убие душата на почеток, туку тивко, полека. дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку.... дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И пак се тргаше. „Со тебе - каде?“ „Сегде“, и не ја пушташе веќе раката. „Знам едно катче од каде можеме да го слушаме мекиот галоп на глувчињата.“ И пак се сети - не, јас нема да умрам од смрт како секој друг; ќе умрам од живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„ Не физички. За шест месеци, за една година... можеби за пет години. Јас се плашам од смртта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Огнот е шеесетинка од пеколот; медот е шеесетинка од тревката мана со која господ ги нахранил гладните во пустињата; саботата е шеесетинка од оној свет; спиењето е шеесетинка од смртта; сонот е шеесетинка од пророштвата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
За да го отстраши и од смртта, татко му пак го викнал вајарот и му рекол да ја изваја смртта онака како што му ја опишал синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дочека да поминат шест недели од смртта на мажот ѝ, си ја зеде ластегарката и, чукара — пукара, дури во Рожден.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само што фрли поглед кон мене допрев до твојата мувлосана душа и можеби изгледа немилосрдно во неа сакав да направам масакр Велиш дека сум недостоен за тебе конечно за нешто да бидеш во право влегов во твојата самобендисана душа и сакав безмилосно да направам масакр Се плашиш од смртта ко ѓавол од темјан но не знаеш дека си одамна мртов го чуствував твојот трулеж одвнатре и повторно сакав да направам масакр
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Но од смртта е посилна по патиштата борбата!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
И тогај Силјан куртулисал од смрт.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Секој си ја следи страсно сопствената смрт. Страста и стравот од смртта се едно исто.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ми се гади од индустриска револуција, од смртта на земјоделието, ми се гади од ресторани, хотели, трпезарии и келнери.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се сетив на баба која и по триесет години од смртта на нејзиниот девер, сметаше за нужно да му ги направи сите редови што се носат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кажува до кај сме во денот, колку сме далеку од смртта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мочни и погледај се, вели, постара си од смртта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Фереџе, пусто, фереџе, те колнам, луто те колнам, клетва од оган посилна, клетва од камен потешка, клетва од смртта пострашна!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Шокот и тагата од смртта на милениците постепено беа заменети со загриженоста што да се прави со толку мртви пингвини.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)