А дома куќата урнисана, како гроб зинале ѕидовите, Бојана овенала како цвеќе попарено од слана.
               
             
           
            
            
              „Бојана и прстенот“
               од Иван Точко 
              (1959)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Всушност, тоа беше ноќното студенило, влажниот воздух што во ѕвездената тишина се кондензирал во премаз од слана врз цвеќињата и овошките.
               
             
           
            
            
              „Невестата на доселеникот“
               од Стојан Христов 
              (2010)