Но сепак остана така, малце расчекорен, на средината од салата,
загледан неодредено.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Неговата нестрпливост лесно се објаснува: во последниот ред од салата го чека девојче, црвено облечено, до кое тој одвреме-навреме оди и ѝ шепина нешто.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Во следниот момент еден грозен, и греблив писок, како од некоја огромна неподмачкана машина, допре од големиот телекран на крајот од салата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Хеликоптер со камера во клунот мора да ја следел во височината и имаше многу аплауз од партиските седишта, но една жена долу во проловскиот дел од салата ненадејно почна да крева врева и да вика дека тие не смееле да го прикажуваат пред децата, не требало, не е во ред пред деца сѐ додека полицијата не ја истурка надвор мислам дека нешто ѝ се случило, никому не му е гајле што велат проловите типична проловска реакција тие никогаш...“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Масата со пијалоци беше на другиот крај од салата.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Се собравме на еден крај од салата и само шушуркаме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Ова е библиотеката. Гледаш - малечка е, ама има убави книги, и доволни се и за оние што ќе останат овде до крајот на животот.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
„Ајде да ти ги покажам другите простории,“ реков, па излеговме од салата и побрзавме по ходникот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Кога заврши церемонијата, на излезот од салата ни даваа некои бисквити за подарок, а мене ми дадоа едно поголемо пакетче.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)