Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Кога го виде се враќа без униформата, воскликна од радост: - Добре дојде дома домаќине! – му рече веднаш при првиот поглед во дворот, кога изненадена од глетката се порадува.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А нив, тие грдите луѓе, ги гледам како стојат надвор и пушат, пијат, се кикотат, умираат од радост.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И јас, што од зафатеност, што од слабост спрема него, што од радост дека ќе се направи нешто во тоа место, кај таа куќа што ја сакав, не кренав врева. Грешев, ама ексик парите!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ќе излетаме од радост што попладнево ќе ни мине во нив. А красни се и погодни за сѐ.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ме фрлаа сѐ повеќе, дрпајќи ме и викајќи од радост.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Нашето црвено ждребе, нашата улава стихија, кога би се сетило на овие ливади и на оваа месечина ноќва - тоа со еден единствен скок би ја прескочило високата планина на времето која нѐ дели, би ги прескочило сите ноќи, значи, и сите одминати години, и би се покажало од некаде, би се растрчало и потскокнувало, би виштело од радости, и не знаејќи дека со своите тенки копитца тоа тропа на вратите на сите кои растеа и трчаа заедно со него, заборавени веќе и покриени со крвавото руменило на залезот...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Му кладе на Белчета негов еден самар од манастирските коњи, и една сабота, тој јаваница, Митра по него, околу мракот му отиде на Бешот во Полчишта, кој штотуку се беше вратил од затвор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Му побара на јагуменот поп Ристета еден такам женски алишта, го преслече Ќосото и срцето му запрва од радост кога го виде по толку години пак невеста, како што беше некогаш кога се запозна со неа кај Брлета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Добар ден, - ширам од радост раце.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- „Сега ќе ме фали пред сите“ - си мислеше Милка а срцето ѝ скокаше од радост.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Мајка ми и сестра ми ќе препукнат од радост. А поручек сигурно ќе ме поведат в кино а може и во слаткарница.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Значи, на Луција ѝ се допаднаа песните?!“, речиси свикав од радост.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- „Сега ќе ме фали пред сите“ - си мислеше Милка а срцето ѝ скокаше од радост.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

АНА: Их, блазе си ми, има да пеам, да скокам, да играм!... (Потскокнува од радост.)

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Црнците ме разбраа и заиграа од радост.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Го побарав скршениот молив од државната каса.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ели светеше од радост. Таа постојано беше нетрпелива - кога ќе тргне во училиште.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Имено, откако на писателот на контроверзната пиеса за љубовта со козата, му кажале дека на Балканот не е чудно човек да се вљуби во коза, овој ревнал од радост.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Високата георгина уште повеќе се исправи, белите хризантеми си ги раширија листенцата подавајќи се на нежното милување, паднатите, жолти лисја подлетнуваа, а трите розови пупки - лесно нишкајќи се расцутеа од радост...

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

АНТИЦА: Ах, срцево ми игра, снагава ми трепери од радост и ете, не можам ни да читам.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Кога ѝ реков дека ќе го побарам и ќе говорам со него таа од радост ми подари и нова шамија за глава.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Во Белград, во семејството на Милорад Радиќ, Ивона, лотосовиот цвет на Рада, бликаше од радост.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога ќе заспијат навечер, таа ќе изброи по четири ноџиња во секој, а на крај своите две отечени и двете на најмалото во креветот во кујна, вкупно 16, и ќе воздивне од радост, па ќе се прекрсти и ќе му се заблагодари на Бога!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тропаат лажиците и виљушките, ѕвонат гласовите, а нејзе ќе ѝ прокапе некоја солза од радост и среќа, додека ме кара мене дека, ете, лубеницата не сум ја доизладил како што треба, а сто пати ми рекла да донесам уште мраз.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Набрзо потоа му се родија и внуките, Македонка и Пиринка, па тој, сиот угреан од радост, велеше: - Барем уште една да ни родеше; неа ќе ја крстевме Солунка, за сите три да ни беа заедно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По толкуте прочуени води, долови, вирови, извори, бунари и чешми, човек, да си рече дека просторот што го оградуваа Потковицата плива во вода и дека е таа вистински Елдорадо на барски птици.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тоа нѐ прави неизмерно радосни. Мислиш од тебе изгрева сонцето и скока од радост дека влегло во нивите наши.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

нѐ гледа во облеката, во ликата, ни бара пасоши, ние кажуваме дека ги исфрливме пасошите, од радост и од глупост ги исфрливме, велиме, тие нѐ редат под стража, шестмина, колку што бевме од Македонија, нѐ затвораат во пристаништето и нѐ сослушуваат, нѐ прашуваат кој нѐ испраќа во Бугарија, дали Турција или Англија, ние кажуваме дека идиме од Америка, се чудиме зошто треба некој да нѐ испраќа,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

се фаќа за носот и повраќа, некој снебивлив и кревок човек, ние одиме и смрдиме, ни смрдат алиштата, ни смрди и дишењето, душата, одиме меѓу пушки и штикови в затвор, а таму - пак сослушувања, нови премрежиња, кај ви се пасошите, ни велат, ги фрливме в море, велиме, од страв да не бидат откриени, велат, не од страв, туку од радост, велиме, не можеш со ѕидон да се разбереш, ние кажуваме едно, тие прашуваат друго и ништо не помага, нѐ осудуваат на смрт со стрелање, мене, Стевана Докуз, Илија Јованов, Добри Закоски, Јоше Богески и Силета Плевнеш, Стеван се тресе, го собира срцето ко полжав роговите и олкави солзи му се тркалаат по образите, му паѓаат в уста, а тој само шмрка и ги подголтнува и идат две војничиња со муцки од глушец и со ситни очи како топуски и ни собираат сѐ што имавме купено: чевли, шапки, палта, панталони, обетки и прстени за жените, џепни сатови, пари, сѐ, еден зема, другиот ги собира на една мушама, ги подврзаа плачките и ни даваат белешка, што зеле, ја подврзуваат мушамата со крајовите, ја креваат и си заминуваат, отиде печалбата наша и седиме, никој не заспива, од утре ќе имаме напретек време за спиење, уште една ноќ живот, си светкаме со очите и прашуваме кој го фрли прв пасошот,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И од радост само врти со опашката. Небаре косач со коса што врти.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А кога ќе го најдеа, бликаа од радост и го гушкаа, му се качуваа на рамењата и тој ги носеше како некој џин, како пастув.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Срцето ѝ играше од радост, не можеше да замисли да потоне во сон...дури многу подоцна, во мугрите на изгрејсонце, слатките соништа сепак нежно ја освоија.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Обичното парење не значеше многу, сѐ додека беше тајно и лишено од радост и сѐ додека во него беа замешани само жени од пониската, презрена класа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На пазарот за робје ги видов утринава моите три деца и жената, во синџири, во рани, во партали, ги видов јас, ама ме видоа и тие, мил господару, а очите им засветија од радост и надеж дека ќе ги спасам.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Марија во мигот заплака. Од радост. Од жал. Нерешителност.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Двете сестри скоро истовремено зборуваа: - Кога пристигна телеграмата од Хелвиг, сме рипале од радост дека ќе се видиме. Најмногу за Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Марија плачеше од радост... Писмото веднаш му го покажа на лекарот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ти налутен, го фрли термометарот во дувалото, при што тој експлодира како бомба, направи цеп во дувалото и започна да излегува лава, да разлетуваат светли парчиња на сите страни како огномет; парчињата паѓаа и на тебе, но ти обземен од радоста, ништо не чувствуваше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Бисера се топеше од милина, подигруваше од радост, а Крсте седеше некако малаксан и задуман.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога го виде Китан шишето, како господа да го виде; накреваше на него, отпиваше забрзано и го жулкаше Анка по раката што се држеше за шипките; пиеше и сѐ така го жулкаше молчејќи како нем човек; лицето му блескаше од радост; од очите му избиваше некоја чудна светлина од задоволство, од радост, од огнот што му се распалуваше во него; отпиваше од шишето забрзано како човек прежеднет во пустиња.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Креваше на шишето, ја пикаше главата меѓу решетките да го баци Анка, и неможејќи - само го жулкаше по раката, го милуваше; Анко му го чувствуваше треперењето на раката која сѐ повеќе стануваше потопла; татко му отпивнуваше и сѐ така со жулкање по раката, а во очите му најадруваа солзи од милина, од радост.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сите беа восхитени од радост. Ова беше првата акција на одредот.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Кога дошле близу селото Плетвар, кај дервенот, го видел Силјан полето Прилепско; ги видел Маркови Кули; го видел манастирот Трескавец, и од радост веднаш слегол до едни камење, за тамо да се потури со шишето вода, за човек да се стори и оттука пеш да си оди дома.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Да те најдам, изгубен мој да завиваш од радост да немеам од чудо. од што ќе одекне мојот молк планините да се огласат ем да ечат, ем да квичат да не би да се откажеме од нив!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

На Маја ѝ беше роденден. Таа не знаеше што да прави од радост, кога ја дотераа во прекрасното, ново фустанче.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Впрочем и млакиот допир на тагата е пијанство И твоите зборови исправени пред ѕидот на срамот И раката што ни мавта преку водите е пијанство И разбудените мравки на надежта растрчани од заборавените гнезда За да нѐ пресретнат Само за да нѐ пресретнат се пијанство И не прашувај дали среќата танцува И какви се нејзините чекори Времето ќе го престигне неоседланиот коњ и ќе го впрегне во колата на животот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Козаци во долги црни долами заскитани по рѓосаните штипски ридишта танцуваа смртни игри врз испотените плеќи на неоседланите коњи Но не од радост И не од среќа И тоа е пијанство.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Оти има денови чиешто сонце пред да помине над нас се распрснува како жито и како зрнесто благо над главите на сватовите И грдо е тогаш со поглед заводлив да гледаш во невестата Додека среќата во нејзините очи танцува.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Томче нека ја земе Стојанка, ама да го земе и кумството: тој нека крштава, тој нека венчава, ти да немаш ништо со Циганите, дури можеш и сам да го одделиш, имаш куќа за него.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Стариот Циганин рипа од радост до бога, а чорбаџи Теодос се кине.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПЕТНАЕСЕТТА ПОЈАВА ТЕОДОС

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Стариот Циганин не пушта од рака таков лов, таков гопем крап. (Од десно се слушаат гласови.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПОЦКО: Да ти се позлати устата! (Ликува од радост.) Еј, бре, бреј!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: (Озарен од радост воздивнува со олеснување.) Е, така, Теодосе!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Уф, срцево ми игра од радост! Ајде, Доцко, ајде, волку, стапицата ти е наместена, само да ја нагазиш!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Сонцето како течно злато се разлеваше по водата, блескаше, ги опсенуваше очите; Висар тешко се приспособуваше кон таа силна светлина; од шумот на веслата дивите патки пркнуваа пред нив и се преселуваа понастрана барајќи мир и спокојство; Висар му го вртеше грбот на сонцето и ѕиркаше во водата која ги менуваше боите спрема длабочината на езерото и гледаше во јадиците и канџите што ги спушташе Трајан; кога ќе се занишаше конецот, Трајан го креваше нагоре, го собираше и му даваше знак на Висар дека е фатена риба; Висар трепереше од радост и ѕиркаше во водата да ја види рибата; кога рибата, влечена нагоре, ќе дојдеше во погорните води, ќе почнеше да разлетува и да шета дè ваму дè таму, правејќи секавични движења и обидувајќи се да го скине конецот; но колку што конецот се собираше и ја доближуваше до чунот, таа сè понемоќна стануваше, ги скротуваше своите напнувања, чувствувајќи болка од јадиците и канџите во устата; тогаш Трајан отсечно ја тргнуваше нагоре, а Висар го потклаваше оршето под неа и ја внесуваа во чамецот; потоа го проверуваа другиот конец и почнуваа да го тргаат и собираат; рибите скокаа во чамецот, пласкаа со опашките, подзинуваа по воздух, а потоа се отпуштаа и се смируваа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не е ова ни прва, ни последна...). Мајка му ќе излеташе од радост: не можеше да му се изнарадува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ќе се спобудалеше од радост дека ти се родил син, дека ни се родил брат, но сѐ беше лага.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На утрото дошел мажот и и ја видел, и се поклонил, и ја пригрнал от радости, и не може да проговори от плач.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Дечињата рипаат од радост.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Играв со момчињата во песокот на плажата, со кофички правевме дворци и тврдини од песок, а кога ќе станеше премногу топло тие трите момиња и јас трчавме во водата, се прскавме и врискавме од радост.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Мече трепна од радост и јурна со количето надолу по патот накај реката, носен со немирни мисли ... ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Касетофонот те ослободува од страницата. Те ослободува од бирото.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Те ослободува од патријархалната претпоставка за тоа што значи литературата и како таа се создава.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Додека да падне ноќта, веќе го имав целиот расказ на четири касети и бев вон себе од радост.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Зар ќе дојдев да те викам ако не сакав- Брат ми Трпче тогаш на Килета му рече: - Да не сакаше немаше да ги наполни гаќите од радост кога баба ми му рече да дојде да те викне.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Чана! Златните они! и силно ја заграбува прво Пелагија, се стопуваат во една прегратка и долго стојат така, стопени, како едно цело, а после ги крева рацете, а Чана ги вчапува и ја крева кон своето широко лице, исто така разлеано од радост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тоа не беа ни солзи од радост ни солзи од болка. Има мигови кога сами доаѓаат.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Малечката Пелагија воскликнуваше од радост додека ја капеше мајка ѝ, а пак Пелагија додека ја сапунисуваше се прашуваше себе си дали и таа на тие годинки ја имала истата снагичка?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мајката Роса со две сонца во човечињата на очите, зацрвенета и сериозна, нејзините сестри близначки Сава и Танаска со по една момичка исти како и помалечките на Роса, трите нејзини ученички, Милка со две машки и нејзиниот маж и се разбира, Деспина, бликната од радост ама и од едно чувство на страв што ја мати радоста.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ама она му ги слуша неизговорените зборови, ти се колнам, оти пред малку, додека таа го спомена името Дончо тој прекорно заврте со главата, а кога слушна дека не се во исто одделение само што не скокна од радост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Роса од радост не може да исфрла лафови, само климнува. Очите ѝ се полни со солзи.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Си го слушаш само безгласното плачење од радост дека пак си се вратил меѓу живите.