Заспа уште веднаш, штом го сети допирот од перницата под својата глава.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Малечка пауза, во која доаѓа до израз гласот од екранот со тркалечко „р“: ...се прретпоставува дека евррото ќе извлече од перрниците над милијаррди маррки...
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
„Ова е како театарска сцена,“ рече брат ми. „Или како циркуска арена,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Се поткачивме на скалите од влезот во зградата на болницата, и така можевме убаво да видиме што се случува во централниот дел од паркот: таму десетина луѓе јаваа огромна риба направена од перници зашиени една за друга, и извикуваа: „Летаме! Летамееее!“, таму една старица држеше стаклено чевличе и прашуваше: „А каде е принцот, да провери дека ова чевличе му прилега како излеано на моето ноџе?“, таму во занес една старица и еден старец со огромни пеперуткини криља потцупнуваа де на едната, де на другата нога.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
- Гледај како се буткаат. Еден од ваму, еден од таму, сите би сакале наеднаш.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Па сепак, од потребата за конкретна акција ме одвраќаше помислата дека веќе во идниот момент Катерина ќе ја поткрене главата од перницата (се разбира под претпоставка дека го избрала креветот како место за починка) и ќе ги здогледа книвчињата чијшто број постојано се зголемуваше.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Си ја замислував дури и изненаденоста на нејзиното лице кога ќе ги забележи моите пораки.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)