Седиш на градска плажа и поред тебе вештачка палма ти го гали левото рамо, а позади тебе љангар од парк ти моча у квази морскиот песок и дур пиеш секс он д бичот за 230 денара и се осеќаш ко у Мајами бич од другата страна на Вардар загледуеш цигани како собираат пластични шишиња, а после те маа параноја дека чичкото од америчка амбасада те зумира одозгора и ти ѕирка у купаќи.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Само на крајот од паркот, каде што неговите диви дрвја престануваа како пресечени, се гледаше како на полето работи по некој човек, а по ожнеаните ниви се издигаа копи сено, додека меѓу довикувањата на полските работници се плеткаше лаежот на селските кучиња.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Се поткачивме на скалите од влезот во зградата на болницата, и така можевме убаво да видиме што се случува во централниот дел од паркот: таму десетина луѓе јаваа огромна риба направена од перници зашиени една за друга, и извикуваа: „Летаме! Летамееее!“, таму една старица држеше стаклено чевличе и прашуваше: „А каде е принцот, да провери дека ова чевличе му прилега како излеано на моето ноџе?“, таму во занес една старица и еден старец со огромни пеперуткини криља потцупнуваа де на едната, де на другата нога.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
„Сега морам да завршам една итна работа,“ и ми намигна, па со една девојка, која сигурно ја имаше запознаено овде, во толпата, тргна кон грмушките на крајот од паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
„Ова е како театарска сцена,“ рече брат ми. „Или како циркуска арена,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Приквечер, кога паѓаше мракот, со Клара стоевме покрај прозорецот и гледавме како сѐ потемнува. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Јас продолжив да го барам брат ми меѓу луѓето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Во неколку делчиња од паркот имаше дрвја, групирани така што потсетуваа на театарска сценографија која треба да претставува шума.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Жално е, во центарот некои неранимајковци ноќе испокршиле млади брези засадени од Паркови и зеленило.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)