од (предл.) - осама (имн.)

Низ некогашната вечност, бесмртната божица постојано стравуваше од осамата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Селанка сум, проста. Знам само како се умира од осама, така ли е, а?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)