од (предл.) - облак (имн.)

Конечно прекрасно очите гледаат. Портокалов од облаци сунѓер месечината весела ја придружува на нејзиниот пат.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
А има денови кога од облаците со денови и без престан се цеди дождец.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Разговорот им секна. Молчат. Погледот им скита по дрвјето, по парталите од облаци што високо бродат над боровите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нејзиниот сон само во почетокот ја почувствува еротизираната идила од снимката, кога детето со златни шишки лесно се симнува од облаците, виснато на дебело јаже.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Погледот заскитан некаде, како да го гледа слободарскиот дух над Македонија, ја гледа слободата пред себе во нејзиното свилено руво,исправена како им се доближува...па потоа пак им бега, како свилена сенка од облакот на слободата која ке се зададеше за миг, за потоа пак да се скрие...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Долго го чувствуваат доаѓањето на водата од пареа од облаци од дождови.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И сега талкам по патиштата на веков кон незбиднатите дни а чувствувам од оковот на зборот се ослободува градината оставена бали од облаци врз плешките ми тежат под нив се движи градината и цути и се плоди прецутува и гние и постојано расте под грлово туркајќи го да излета надвор зборот на верноста болот на разделбата Како сенка што се менува а не гине ни в ноќта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Елза Триоле, сестрата на Лили Брик, онаа поради која Мајаковски од облаците си направи панталони, била позната европска интелектуалка, всушност, типична муза.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не верувам дека утре ќе врне, реков.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Можеме да зборуваме и без да се видиме. Но за што? Не знам, признав. За утрешниот плисок од облаци?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Што знам: времето беше привсенето од облаци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Летаат ли Оџа магарињата?“ „Не знам. Не сум слушнал. Само имам видено како паѓаат од облаците самари!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Јас се смеам а Ристе молчи. Затоа и решив да го напуштам надитрувањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И земјата, заедно со ѕвездите, е дребулија на ставата на вселената, како што е и таа веселана ситно животно со некои свои смукалки закачена за друго, секако најголемо чудовиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој плод на стравот, тој сложен облик на обеспокоената потсвест, тоа чудовиште во нивна близина, било 'ркулец на лудило што капнува од облаци или оживува во исконско мочуриште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе лета и од облаци ќе ги гледа нашите штури нивички.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе спијам во славејчево гнездо, довикнува, И ни едно ни две, туку ги рашири рацете како воскреснат Лазар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На овие облачишта и на овие темничшита што изгледаат како да се стрмоглавуваат од небо, каде да се креваат кутрите ластовички. И тие страв од облакот имаат...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Осамениот Еразмо, полека, воден од својот Свет дух, се упати кон привлечната бела топка, смеса од облаци, снег и магла, во чија што внатрешност не се распознаваше ништо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тогаш детето сфатило дека најсилна е работата на човекот, таа е посилна и од сонцето, од облакот, од ветрот и од карпата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Згасна и последната светилка во мракот ѕвездите ги проголта густа завеса од облаци мракот ко надојдено море плиска по споменот гордоста ја побарав во тажните сништа...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Уште снежеше. Крупни снегулки во роеви се спуштаа од облаците и леко, леко се пластеа на земјата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Од дрво ли падна, од облак ли слета?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Влажен клик на усните и остро провирање на плодот од едно постоење ново Гранките се пореваат скршени во своите сенки округли раце од месечина и рамена од облаци.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)